Θα δούμε τρία ερωτικά ποιήματα του Αντώνη Φιλιππαίου!
ΔΕΣΜΕΣ ΦΩΤΟΣ
Έλα ξανά και ανακάλυψε την αρχή
που ξέχασα στα βάθη του χρόνου,
να νιώσω πάλι μαχητής
για όση ευτυχία αξίζω
να έχω μαζί σου,
όνειρό μου αληθινό,
γλυκιά μου αυταπάτη.
Παίρνω ζωή όταν εκείνη οργίζεται
και δραπετεύει απ’ τα υγρά σου χείλη
που παίζουν με τις λέξεις.
Βάζω το χέρι μου για να σωπάσουν.
Ίσως η σιγή είναι προτιμότερη
απ’ τη δίψα για λόγια τρυφερά
που τόσο τα ’χω ανάγκη.
Ακούω για ώρες τις παύσεις
που αγγίζουν τις χορδές που σίγησαν,
τα καρδιοχτύπια που θέλω
να μοιραστώ μαζί σου,
τους κραδασμούς της ψυχής
που ξεκλείδωσαν ξεχασμένα συναισθήματα
για να σε συγκινήσουν.
ΣΑΓΗΝΗ
Δεν μπορώ να σε φτάσω,
είσαι έτη φωτός μακριά,
όμως εκείνα τα δροσερά φύλλα
από φωτεινά νούφαρα που σε διαπερνούν
είναι δικά μου.
Θέλω να τα αιχμαλωτίσω για πάντα στη συννεφιά
και να τα βαφτίσω με τ’ όνομά μου.
Όποτε νιώθω μοναξιά, να παίρνω δύναμη
απ’ το χαμόγελό σου,
να πλάθω με το μυαλό δυο κόσμους θείους·
όταν σε ακούω, να γίνομαι ποταμός
χυτού ορείχαλκου και να κυλώ
με τις λέξεις που ξεπηδούν
απ’ τα χείλη σου·
να τις μαζεύω
κάνοντάς τες γλυκό ερχομό
να σ’ τον αφιερώνω τα βράδια
λίγο πριν κοιμηθώ με την εικόνα σου
χαραγμένη στους χάρτες του μυαλού
που μαγνητίζει τους πόλους της ψυχής.
Έγινα δέσμη φωτός για σένα που ποθώ,
πάθος ορμητικό,
και αν έρθεις ποτέ και μ’ αγγίξεις,
τότε θα παραδοθώ
δίχως μάχη,
δίχως δισταγμό...
ΑΝΕΙΠΩΤΑ ΛΟΓΙΑ
Όσα δεν κατάφερα να πω
σε περιμένουν ακόμα
ερμητικά κλεισμένα,
σφραγισμένα από τη λαχτάρα μου
μήπως δουν το φως,
αρνηθούν τη σιωπή
που χρόνια τα είχε καταδικάσει
και ξεθαρρέψουν
έτοιμα να οδηγηθούν σε σένα,
να χαϊδέψουν τα χείλη,
να τρυπώσουν στην καρδιά,
να φωνάξουν δυνατά,
να μην κρύψουν τίποτα,
να παραδοθούν,
ν’ αντέξουν.
Τι θ’ απογίνουν;
Κανείς δεν ξέρει…
Ίσως τα διώξεις μακριά,
ίσως τα χλευάσεις.
Κράτησέ τα για πάντα μέσα σου·
αυτό θα ’θελα.
Κι αν τα πετάξεις, μη!…
Δώσ’ τα μου πίσω,
είναι δικά μου·
εγώ θα τα μαζέψω
έστω και μόνος.
Όπως τόσο καιρό,
στη μοναξιά θα σ’ αγαπώ...
