[Ν' αρμυρίσουν τα χείλη αδύνατο...] - ΠΕΛΑΓΙΑ ΦΛΩΡΟΥ

Θα δούμε ένα άτιτλο ποίημα της Πελαγίας Φλώρου. Είχα δημοσιεύσει στο Έννεπε Μούσα ποιήματά της όταν ήταν ακόμα μαθήτρια Λυκείου και από την αρχή αγάπησα τη γραφή της.  " Ν' αρμυρίσουν τα χείλη αδύνατο..." 

[Ν' αρμυρίσουν τα χείλη αδύνατο...]-ΠΕΛΑΓΙΑ ΦΛΩΡΟΥ

Ν' αρμυρίσουν τα χείλη αδύνατο
Να πνιγώ διόλου
Να δω γοργόνες να πλέουν μεσοδώματα διόλου
Να μην σπάσω τα φτερά μου επίσης
Είναι μέρες
Πολλές μέρες
Που διαβάζω, σκέφτομαι, σκοντάφτω, ξαναδιαβάζω, καίγομαι, ξαναπαίρνω μπρος
και ξανακαίγομαι
Και λύτρωση δεν βρίσκω
Στα ποιήματα , στις λέξεις
Βρίσκω παρηγοριά
Με αγάπη, με ανάγκη και απόγνωση και θλίψη και πόνο
Τι παρήγορη όψη
Τι θλιμμένα μου δίνουν το χεράκι τους
Με περιθάλπτουν
Μα κι αυτές βαράνε υπερωρίες
Με ξυπνάνε, με κοιμίζουν, με σηκώνουν, με πλένουν, με περπατάνε
Δεν έχω τέλος
Δεν ήμουν ποτέ ειδήμων
Πάντα με μια σκληράδα, μια αυστηρότητα κι απότομα έκοβα τον λόγο.