Ένα εξαιρετικό κείμενο,με κύματα οργής προς τον Μάρτη θα δούμε σήμερα. Δημιουργός του η Αγγελική Ζευγολάτη που το έγραψε σε στιγμή μεγάλου πόνου. "Μάρτης"!
Μάρτης-ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΖΕΥΓΟΛΑΤΗ
Και πως σου γράφω στο χαρτί είναι αβάσταχτο. Τα φτερά μου ψαλιδίζω. Ίσως είναι αργά να κάνω αλλιώς,εδώ όπως κάθομαι και σε κοιτάζω στα μάτια.
Χρόνια τώρα σε σιχαίνομαι, μα θα σου πω δυο λόγια που έχω κλειδωμένα στην καρδιά μου. Γιατί μόνο αν τα ξεστομίσω, θα γίνουν ποτάμια, σαν τα δάκρυά μου, και θα αυγατίσουν τις θάλασσες.
Κλαίω και κλαις και εσύ μαζί μου· μα δεν σε πιστεύω γιατί κρατάς μαχαίρι. Ξέρεις καλά να το κρύβεις πίσω από τα σύννεφα και κάτω από τις αμυγδαλιές.
Γλιστράω στο διάβα μου και ενώ σκύβεις να με σηκώσεις, σπέρνεις σκιές και λάσπες στο μέλλον.
Σε ακούω και μόνο να γελάω μπορώ, βλέποντάς σε να τριγυρνάς μέσα στην ανύπαρκτη τάξη σου και τη δυστοπική ηθική σου.
Ανασαίνω βαριά όσο με πατάς στο λαιμό και εκβιάζεις το δάκρυ ή το χαμόγελό μου και δεν με ξεγελάς με τα τιτιβίσματα των πουλιών. Είναι τσιρίδες.
Δεν δέχομαι το κρασί και το μεθύσι σου, είναι δηλητήριο, μα ούτε και τα ταξίματά σου· είναι επιταγές ακάλυπτες.
Μυρίζω δεντρολίβανο σαν χορεύει μερακλίδικα ο άνεμος, μα εσύ βρωμάς λιβάνι, νηστεύεις τη χαρά.
Πεθυμώ τα νιάτα μου που τα έπιασες σαν τα πουλιά μέσα στου αγρού τα αγκάθια, και τα χάιδεψες απαλά με θάνατο.
Μου χρωστάς ακόμα μια άνοιξη, μου χρωστάς ακόμα ένα φιλί, μου χρωστάς ακόμα ένα παρόν από χρυσό και όχι από σίδερο.
Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω. Φέρσου, ωστόσο, σαν να μην το άκουσες ποτέ. Δεν θέλω να έχω μαζί σου καμία σύνδεση, ούτε στον ήλιο, ούτε στη βροχή, ούτε στο σήμερα, ούτε στο χθες, Μάρτη.
