Πέντε τραγούδια του Γιάννη Παπαϊωάννου

Πριν το χάραμα μονάχος εξεκίνησα
και στο πρώτο μας το στέκι την αυγούλα γύρισα

Κάποια άλλη μ’ είχε μπλέξει με καμώματα
σ’ αγαπώ κι ήρθα κοντά σου πριν τα ξημερώματα

Πριν ακόμα σβήσουν τ’ άστρα εξεπόρτισα
αχ να ξανάβρω τα δυο σου χείλη που ποτέ δε χόρτασα

Σουρωμένος θα 'ρθω πάλι
στην παλιά μας γειτονιά
να σου παίξω μπουζουκάκι
μ’ όμορφη διπλοπενιά

Θα 'ρθω για να σε ξυπνήσω
Φαληριώττισα γλυκιά
με μπουζούκι, με κιθάρα
και με φίνο μπαγλαμά

Κι αν τυχόν και δεν ξυπνήσεις
και μ’ αρχίσεις τα παλιά
θα μου την ραγίσεις πάλι
την καημένη μου καρδιά

Κι όταν παίζει το μπουζούκι
δώσε βάση στην πενιά
για να θυμηθείς τα πρώτα
Φαληριώτισσα γλυκιά

Πώς θα περάσει η βραδιά
και πώς θα ησυχάσω
που σκέφτομαι εσένανε
μην τύχει και σε χάσω

Πολλές γυναίκες γνώρισα
εσένα σε φοβάμαι
να μη σε ξεμυαλίσουνε
γι’ αυτό και δεν κοιμάμαι

Η αγωνία μου αυτή
με τρώει και με δέρνει
να ξημερώσει ήθελα
γιατί ύπνος δε με παίρνει

Επωδός
Για λέγε μου, για λέγε μου
σταυρέ μαλαματένιε μου.
Ή
Γυαλένιος είσαι μαστραπάς
και όποιον βρεις τον αγαπάς.

Άνθρωποι, άνθρωποι, κακούργοι πονηροί
Που σαν μαγνήτης σας τραβάει η αδικία.
Γιατί φερνόσαστε σκληροί και μοχθηροί
Κι όλα τα βλέπετε στον κόσμο με κακία;
άνθρωποι, άνθρωποι σκληροί!

Γιατί ζηλεύετε στον άλλον τη χαρά;
Γιατί στο νου σας το κακό έχετε βάλει;
Γιατί με μίσος φοβερό κάθε φορά
Το μάτι ο ένας τ’ αλλουνού κοιτάει να βγάλει;
άνθρωποι, άνθρωποι σκληροί!

Άνθρωποι, άνθρωποι γλεντήστε τη ζωή
Μόνο μ’ αγάπη αληθινή και καλοσύνη
Γιατί η ζωή μας θα χαθεί σε μια στιγμή
Και μια κακία μόν’ απ’ όλ’ αυτά θα μείνει.
άνθρωποι, άνθρωποι σκληροί!

Δεν τραβιέται πια ο χωρισμός
είν’ ο πιο αγιάτρευτος καημός,
έφυγες και χάθηκα
σαν ανθός μαράθηκα
κι έμεινα στον κόσμο μοναχός.

Σε ζητά η κάθε μας γωνιά
τα μπουζούκια και η διπλοπενιά,
σε ζητάν τα γλέντια μας
τα παλιά τα ντέρτια μας
κάθε μας συνήθεια παλιά.

Βρε δεν πάει κάτω το κρασί
αν δεν είσαι πλάι μου εσύ,
γύρνα να τα φτιάξουμε
όλοι τους να σκάσουνε
όταν θα μας ξαναδούν μαζί.