Η ποιήτρια που θα σας παρουσιάσω σήμερα, είναι η Καλλιόπη Εξάρχου. Η καλεσμένη μου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Θεατρολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Στην εργογραφία της θα συναντήσουμε θεατρικά έργα, ποιητικές συλλογές ,ένα μυθιστόρημα και μία νουβέλα. Η γραφή της είναι συχνά σε πρώτο πρόσωπο κι άκρως εσωτερική. Το παιχνίδι της με τις λέξεις είναι γοητευτικό και με πολλά ευρήματα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα πολύ όμορφα ποιήματά της.
Α. Βιβλιάριο Καταθέσεων, Γιαλός 2012
Ο Ποιητής
Ιδού ο Ποιητής
Ένα δέντρο που ζει
από τη γενναιοδωρία των ολίγων
Κάθε μέρα κρεμά τους μύθους του
καρπούς προφητικούς
Αυτή είναι η μοίρα του
Ανάμεσα
στην ασάφεια και την ευκρίνεια
Γεννήθηκε για να ανατρέφει
τις απροσκύνητες φωνές
που ανταριάζουν
το αίμα του
κι αναπαμό δεν βρίσκει
Γι’ αυτό δεν έχει ηλικία
το δέντρο.
Για αυτό δεν έχει ηλικία
ο Ποιητής
Γιατί φτιάχτηκαν με ριζικό
από ήλιους και φεγγάρια
Όσο περνούν τα χρόνια
Όσο περνούν τα χρόνια
νιώθω
το δέρμα μου
να ανοίγει
Δεν είναι πληγές
Είναι εστίες περιπλανήσεων
στη βάσανο
του Άλλου
Γόρδιος δεσμός
Δεν ξέρω
αν θα τα καταφέρω
να μετατρέψω τη θλίψη
σε προτεταμένο στήθος
Δεν ξέρω
αν τελικά η έσω σφαίρα
μπορεί να αναχαιτίσει
τον λυγμό
Όμως
για μια φορά ακόμη
θα καταφύγω στις λέξεις
Θα τις κάνω κραταιές
τραβώντας τες
απ’ το πετσί τους
Μήπως κι αποκαλυφθεί
η διαθλασμένη σοφία
που παρεπιδημεί
στα σπλάχνα μας
Άλλον τρόπο
δεν έχω
να λύσω τον γόρδιο δεσμό
των δεινών
Β. Μάχιμα χείλη, Σοκόλη 2014
Τα μεγάλα φάρδητα
Έρχεται μια μέρα
που η περιβολή μας
φαντάζει στενή
Δεν μιλάει τη γλώσσα των θεών
δεν χωράει στους επαίνους
Τότε κι εμείς
επιστρατεύουμε τα «μεγάλα φάρδητα»
των αιρετικών
λιτανεύουμε τα όνειρα
της ανυπόδητης ζωής
και ψηλαφούμε τον κόσμο
με ένα χέρι
και μισό φιλί
Ακρωτηριασμένα τέκνα
αγνώστου πατρός
και παράφορης μητρός
Οδικοί χάρτες
Ωραία κουβέντα
που κάναμε χθες
Τα είχε όλα
Καθαρότητα πνεύματος
Φωνή που ακουγόταν όσο έπρεπε
Χέρια διαχυτικά
κάτω από σχεδόν πανσέληνο
Βλέμματα αλληλέγγυα
Μιλούσες για την ευτυχία
και αφύπνιζες μνήμες
περασμένες
ξεχασμένες
Ιδού -σκέφτηκα-
τα μέγιστα καταχωνιάστηκαν
μας έφαγαν τα δύσκολα
Τελικά
με κείνα και με τ’ άλλα
κατάφερες σε λίγη ώρα
να με περιέχεις
να σε περιέχω
να περιέχουμε τον Κόσμο όλο
Παρόμοιες κουβέντες
γίνονται οδικοί χάρτες για τον βίο
όταν αποξεχνιόμαστε
σε αχάριστους βηματισμούς
Πένης
Όταν μετράτε
τους πληθυσμούς της γης
μη με υπολογίζετε
Δεν ανήκω πουθενά
Δεν μου ανήκει τίποτε
και κανένας
Ένα καταφύγιο
με εμπιστεύτηκε
κι αυτό δανεικό
Έχει κι έναν κήπο
σπαρμένο με χόρτα της υπομονής
παντός καιρού
Όταν βρέχει
ζητάω βοήθεια
απ’ τους τέσσερις τοίχους
Όταν ευλογεί λιακάδα
τρέχω να προλάβω
μερτικό συμμετοχής
Μετρημένοι στα δάχτυλα
κι οι άνθρωποι που δεν τρόμαξαν
από την επιλήψιμη απειλή μου
Συνομόλογοι δηλώσαμε
και μετά
τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του
Αρκετά
δοκιμάστηκα ανάμεσά σας
Ζητώ να με εξαιρέσετε
από τον βίο
τον «προ ομμάτων τιθέμενον»
Καιρός να πάρω τον Λόγο
πριν φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο
Δική μου η ευθύνη
δική μου και η συνέπεια
της γνώσης
ή της απόγνωσης
Γ. Τόσο ήθελε το στήθος, Σοκόλη 2020
Μήτρα/Μητρίδα
Δεν είναι η πρώτη φορά
που μ’ επισκέπτεσαι
με τα χέρια παραμύθια
Λες και ισόβια παρηγορία
από εδώ και μπρος
Ντύνεσαι Ανάσταση
ανοίγεις πόρτες και παράθυρα
στρώνεις το τραπέζι
- πάντα τέσσερα τα σερβίτσια -
κλειδώνεις το ανυπόφορο
στο υπόγειο
- ξέρεις εσύ, βαθιά να μην ακούγεται
ο αχός του -
και κάνεις εκείνα τα μαγικά
με το φως
το φλογισμένο από ήλιο μόνο
Μυρίζει και το γιασεμί
της μάνας
και μου παίρνει το μυαλό
άσε πια τις τριανταφυλλιές της
από κάτι
που σαν σάρκα θαρρείς
της ανάσας
Τι να πω
Ίσως ήρθε ο καιρός
να ξαποστάσουν οι κόμποι
που μας κρατούσαν
αιχμαλώτους
και τους δύο
'Ισως
Σώμα/’Ερωτας
Να συστηθούμε
ξανά και ξανά
Να μου πεις
να σου πω
χωρίς υπαινιγμούς
κι επιλήψιμες παρενθέσεις
Να ζυμώσουμε
πάλι και πάλι
το πρόσωπο
τον κορμό
τα άκρα
Ασκεπείς
ανένδυτοι
σαν πρόσφυγες
στο ίδιο μας το σπίτι
με την πληγή
ακάθιστη
σαν λιτανεία
Μάτια/Όραση
Διχασμένη
αλλά άδολη
έζησα
κι ας μη με ανέχεστε
ούτε στο βλέμμα
εσείς
που σημαιοστολίζετε
το άσπιλο αίμα σας
εσείς
που ανταλλάσσετε
συνταγές αριστείας
εσείς
που τεντώνετε
το δάχτυλο
πριν κοιμηθείτε
Γι’ αυτό
ξαναγυρίζω
ξαναγυρίζω
- λιμοκτονώντας
από άνθρωπο -
στον τόπο του
εγκλήματος
τον πρώτο
Ελελεύ
Δεν θα παραδοθώ
σε όσους είναι με το μέρος
της λιποταξίας
Δεν θα κλίνω την κεφαλή
επί δεξιά
Δεν θα ξεχάσω ποτέ
το αίμα που έφτυσα
Δεν θα απαρνηθώ
την αδικία
που διέπραξα
Δεν θα πετάξω στα σκυλιά
τον θρήνο
που με λάξευσε
Δεν θα μολύνω
τον έρωτα
που δεν εξαργυρώθηκε
Δεν θα αφήσω
να με συλήσουν
οριζοντίως
και καθέτως
Απλώς
μέχρι θανάτου
Δεν
Βιογραφικό σημείωμα
Η Καλλιόπη Εξάρχου είναι Aναπληρώτρια Καθηγήτρια Θεατρολογίας στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Διδάσκει Ιστορία και Θεωρία του Θεάτρου.Η επιστημονική της δραστηριότητα περιλαμβάνει βιβλία για το θέατρο, δημοσιεύσεις άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά ελληνικά και ξένα καθώς και σε συλλογικούς τόμους έγκυρων εκδόσεων της Γαλλίας, ανακοινώσεις σε συνέδρια με αντικείμενο κυρίως το θέατρο Γάλλων και Ελλήνων δραματουργών καθώς και μεταφράσεις σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας. H λογοτεχνική της δραστηριότητα περιλαμβάνει θεατρικά έργα, ποιητικές συλλογές ένα μυθιστόρημα διάπλασης και μία νουβέλα.
