Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά ,"έχω τη χαρά να υποδέχομαι τον ποιητή Γιάννη Φιλιππάκη. Ο καλεσμένος μου έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Έχει βραβευθεί σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς,ενώ έχει υπάρξει κι ο ίδιος κριτής σε αντίστοιχους αγώνες. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών,της οποίας διετέλεσε και γενικός γραμματέας. Η ποίησή του δονείται από ελληνικό φως κι από αγάπη για τον άνθρωπο. Υμνεί την Ελλάδα, λατρεύει τις ομορφιές της φύσης, εξυψώνει τον έρωτα. Ακόμα κι όταν περιγράφει τις πληγές της σύγχρονης ιστορίας, εκφράζεται με υπερηφάνεια και σθένος. Η ματιά του δημιουργού βλέπει πολλά χρώματα, όχι όμως μαύρο και γκρίζο. Η γλώσσα του, πλούσια και χειμαρρώδης, μαγεύει με τα ευρήματά της και συγκινεί με τα ισχυρά μηνύματά της. Θ'απολαύσουμε δέκα καταπληκτικά ποιήματά του!
ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ
Τους μαρμαράδες βλέπω
απ’ της Πεντέλης τα σπλάχνα να κόβουν το Φως.
Τους απόδημους λαμπαδηδρόμους βλέπω
σχολές Ομήρου να ιδρύουν και ακαδημίες ιδεών.
Σ’ άλλη γη βλέπω
να φυτρώνει Ελλάδα
σαν πράσινο γνώσης αιώνων πλατάνι,
με καταγάλανα μάτια
και ρίζες βαθιά στο γαλάζιο.
Εκεί, του αγαθού την ιδέα
με τα αισθητά παντρολογούν
την ιδεώδη πολιτεία να ιδρύσουν
σε χώρες μικρές να χωρέσουν
της Ελλάδας το μέγεθος.
Πολύτροποι του Οδυσσέα και του Αλέξανδρου,
των Μακεδονομάχων Αμφικτύονες
και των Δελφών Ηνίοχοι.
Και συ χώρα μου
με την μητέρα των γλωσσών που δανείζει χωρίς να δανείζεται
τα παιδιά σου άκου,
αγγελιοφόροι που με λόγο ποιητικό
στου κόσμου τα θέατρα διδάσκουν
και την ύβρη δικάζουν.
Όπου γης
με χρυσής τομής λόγο θεϊκής αρμονίας,
έξω από τον χωρόχρονο να λυτρώνουν τα ήθη,
με τη διαχρονικότητα του καθαρού πνεύματος.
Με του νόστου τη μελαγχολία
στα παρτέρια του νου, του χωριού τα ρυάκια
και στις πλαγιές των οπωροφόρων σκέψεων.
Εκεί ! καθώς η σπορά του φωτός ανθίζει
μαθαίνουν πως χαμογελά της Δήλου η θάλασσα.
Απόδημοι, σαν άλλοι Δωριείς μεταφέρετε τον όρκο των πόλεων
στων εθνών το μέλαθρο
και την αρχαία ψυχή μας να μην επιτρέψουμε
να Ελγινιτεύουν οι κάπηλοι…
ΕΣΥ ΧΡΟΝΕ
Ήρεμος, αδιάφορος και απαθής...
Εσύ που διαστέλλεις της ψυχής
τους Ευκλείδειους χώρους.
Εσύ που λυγίζεις το όραμα
και την αγάπη μικραίνεις,
καθώς ο Προκρούστης γιγαντώνει
το άδικο.
Ας λογομαχούν Θεοί και σοφοί
για το Ρει και της ιστορίας τον Ρου !
Τα χείλη των ανθρώπων καμπύλωσε
να λάμψει του ήλιου χαμόγελο,
από το απειροστό σου κβάντο
να γεννηθεί της αγάπης το άπειρο.
Εσύ που λιώνεις τους πάγους
και Ατλαντίδες καταποντίζεις,
που δίνεις μιλιά να ρωτούν οι γοργόνες
<<Αν ζει το Μέγα >>.
Μην αφήνεις τους ποιητές ολομόναχους
να γράφουν με γάντι φεγγαριού
και να κωπηλατούν στης δικαιοσύνης τις φλέβες.
Στα ορθάνοιχτα χέρια μας
κομμάτια ουρανού ελεύθερα,
να ιδρύσουμε αποικίες του ήλιου
χωρίς φυλακές της ιδέας των άστρων,
χωρίς στόματα φόβου κλειστά,
χωρίς κάλπικους τήβεννους δικαστών
και κισσούς που πνίγουν την όραση ...
Με του Ομήρου τα μάτια,
γύρνα πίσω
να δεις την χώρα μου
που για μια χούφτα ήλιου
κορφολογεί τα σύννεφα .
ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ
Μορφές που βούλιαξαν, αύτανδρα όνειρα
στα κοιμητήρια.
Πώς να θυμηθεί η σιωπή τόσα ονόματα !
Άλλοι με το στόμα κλειστό στου διψασμένου την απόγνωση,
αλμυρό το νερό !
Μάτια κενά στου προορισμού το στίγμα ...
Λησμονιά ξεριζωμένων, χωρίς πατρίδα,
σχισμένα σωσίβια, άφαντα τα ναυαγοσωστικά .
- Είχες μια μάνα χθες,
είχες ένα γιό χθες !
Ανάσταση λένε οι γραφές, μα μούσκεμα τα σπίρτα πριν το ναυάγιο
και οι ψυχές.
Στης λειτουργίας την μέση , δεν ήρθε το Φως.
Αναπαράσταση τώρα ! Με σταυρούς και λόφους νερένιους.
Χωρίς οβολό ο βαρκάρης...
Σώθηκαν μερικοί ,αλατισμένοι κι αυτοί
από των εθνών τους Ανθρωποφάγους.
Σχέδια έκαναν Κύριε ,σχέδια είχαν .
Τώρα στην χαμένη πατρίδα, μαυρομάντηλες μάνες,
βούρκωσαν τα ωδικά και οι σειρήνες.
Σκελέτωσαν οι οβίδες τα δέντρα της άνοιξης
και των ψυχών .
Το καντήλι της ειρήνης ανάψτε απόψε ,
με άκαυτα φτερά περιστεριών
στο θλιμμένο ουρανό
να φτάσει η προσευχή.
Ίσως, υπάρχουν άνθρωποι στα εγκαίνια
της νέας Πατρίδας ...
Γιάννης Φιλιππάκης
Ioannis Filippakis
(Creta-Grecia)
Traduzione
“Senza Patria”
Ombre che affondarono, sogni aggregati
nei cimiteri.
Come può il silenzio ricordare tanti nomi!
Alcuni uomini con la bocca chiusa alla disperazione della sete,
l'acqua salata!
Occhi vuoti alla destinazione dello stigma ...
Dimenticanza di sradicati, senzatetto,
giubbotti di salvataggio strappati, le scialuppe di salvataggio mancanti.
Hai avuto una madre ieri,
ieri hai avuto un figlio!
Le Scritture parlano di Risurrezione, ma i fiammiferi e le anime sono bagnati prima del naufragio.
Durante la messa, la Luce non è arrivata.
Rappresentazione ora! Con le croci e le colline acquose.
Senza moneta il barcaiolo ...
Alcuni furono salvati, anche loro salati
dagli antropofaghi delle nazioni.
Avevano fatto dei piani, Signore mio, avevano dei piani.
Ora nella patria perduta, madri con veli neri,
Gli uccelli eloquenti e le sirene piansero.
Le bombe hanno incurvato gli alberi primaverili
e le anime.
Accendete la candela della pace stanotte,
con le ali refrattari delle colombe
per raggiungere la preghiera
il cielo triste.
Forse ci sono umanisti all'inaugurazione
della nuova Patria ...
Ioannis Filippakis
(Grecia)
Μετάφραση Σοφία Σκλείδα
ΕΚΕΙΝΗ
Αιώνες σε ζητούσε η ψυχή
και ήρθες,
με φωνή ωδικών,
φεγγαριού αμαζόνα.
Κρίνα λευκά η ψυχή
και η σάρκα σου.
Μελωδούν των μαλλιών σου
οι ανεμόμυλοι
και της λατρείας οι παλάμες
στο πρόσωπο.
Ήταν η στιγμή
που στοχάστηκε ο Θεός
σαν γάμου ιερέας
και μέσα μου πάντρεψε
όλο τον κόσμο σου, ορατό και αόρατο.
Θυμήσου το πρώτο φιλί
πριν το υμνήσει
η άνοιξη
και στον ναό μου την μορφή σου
που τα εικονίσματα ντύθηκαν.
Θυμήσου
τον κάμπο μου με τα ηλιοτρόπια
που το χρυσό μέτωπό τους
καταπάνω σου έστρεψαν.
Έχει μια γυναίκα το σύμπαν
που την λέω Γυναίκα μου,
εσένα !
ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΟΝΕΙΡΟ
Μήλο δαγκωμένο το φεγγάρι απόψε.
Έξω, βροχόνερο , αγρύπνιας νανούρισμα,
καρδιά μουσκεμένη .
Πώς να χωρέσει σε μια χούφτα νύχτας
τ ’όνειρο.
Πώς της προσμονής η καρίνα
στης φουρτούνας την ώρα,
το χάρτη να κόψει.
Αστερίας ηλιοκαμένος η επιθυμία
στο θαλασσοβυθό του έρωτα,
άμμος το στρώμα .
Ώσπου να ωριμάσει το κόκκινο,
σαν των χειλιών της
το αφίλητο δειλινό.
Κι ο ποιητής, βαρκάκι χάρτινο
στο γυμνό ποτάμι του Ηράκλειτου..
«Τα πάντα Ρει», ρήμα αρχαίο .
Για μια χούφτα όνειρο
η νύχτα ...
ΑΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
Φύτρωσε η χαρά στα πληγωμένα
της λύπης λιβάδια.
Να σωπάσει δεν λέει του χόρτου ο ύμνος
στην άνοιξη
κι εκείνο το νερό που έκλαιγε
στον κατήφορο δεν μπορεί κι αυτό να σωπάσει,
καθώς του αλετριού η κόψη ξέθαψε
την θαμμένη πολιτεία
του αθρυμμάτιστου κόσμου
που θάφτηκε μέρα σκοτεινή
χωρίς ανατέλλοντα ήλιο.
Φιγούρες παράξενες
σαν αγάπες απλήγωτες προβάλλουν
κι άλλες στης λήθης τους χαμένους ορίζοντες
ν’ ακροβατούν σε τόξα ουράνια
και στο απειροελάχιστο των καιρών ζητούμενο..
Εσείς, που στο μαύρο του πένθους ντυμένοι
του μάρμαρου την λευκότητα προσκυνάτε,
ξεκαρφώστε της καρδιάς σας τους ήλους
απ τα σημάδια να μπει ιεροψάλτη γαλάζιου το
«ουκ έστιν ώδε».
Σκιές, που κύκλους γράφετε, διαλυθείτε
στους ανέμους τους πράσινους
σαν τα πουλιά που αποφεύγουν
τα κυπαρίσσια.
Κι εσείς κηπουροί,
σιωπές μην φυτεύετε
μα ελπιδόχορτα και αρτόδεντρα
να χουν όλοι στην σοδειά
της αγάπης δικαίωμα.
Από την ομώνυμη 3η ποιητική συλλογή μου, εκδ. Δρόμων 2018,Γιάννης Φιλιππάκης
ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ( AQUILONE )
Δεν τραγουδώ, μήτε κλαίω απόψε.
Φταίει, ίσως, που χαρταετός
για τον ήλιο πετώ
με την ουρά τυλιγμένη
στων καιρών την ομίχλη,
με την γνώση λειψή,
πώς να χτίσω χαρούμενα αύριο.
Απρίληδες πώς να φυτέψω
στων βομβών τα ερείπια.
Πώς αγάπης κολιέ να φορέσω
στου μαχαιριού την κόψη
και στο λαιμό της ασιτίας.
Πώς του θανάτου τις πύλες να κλείσω
με κληματαριές αστεριών
και αναστάσιμους ήχους.
Αχ, να μπορούσα
αγάπης έμβρυα να φυτεύω
στης αδικίας τη μήτρα.
Αχ, να μπορούσα
στα καμπαναριά της απώλειας
να σκουριάσω το πένθιμο.
Αχ, από την θρυμματισμένη αρμονία
και του ανέμου το αίμα
να ξεκαρφώσω τα βέλη.
Αχ, ειρηνόπτερα περιστέρια μου,
βοηθήστε στον ήλιο να φτάσω
και μαζί να προλάβουμε Φως φορτωμένοι
την αυριανή ανατολή των ανθρώπων
και το ξύπνημα ίσως απ’ το λήθαργο
της ελπίδας τού αύριο...
Από την 3η ποιητική συλλογή μου " Αθρυμμάτιστοι κόσμοι '' εκδ. Δρόμων.
ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ
Ορθάνοιχτος ο ουρανός
και τ’όνειρο, σ’ έφεραν,
μπορεί και η επιθυμία .
Την καταχνιά να διαλύσεις
αιώνων.
Λεπτοδείκτες την προσμονή
αρωμάτισαν,
εκεί στου Πόρου το λεμονόδασος
και στων Κυθήρων τη θάλασσα.
Εκεί που ο Αστρολάβος
τη σύναξη αγάπης και έρωτα,
έδειχνε στου χρόνου το ανέλκυστο.
Από τον ερχομό, θαμπωμένος χαμογέλασε
ο ήλιος, έχει κι αυτός μια την νύχτα
συντρόφισσα,
που τ' ολοστρόγγυλο φέγγος της
καταργεί της ψυχής του κρατήρες.
Μα το δικό σου ηλιομαζώχτρας το πρόσωπο,
σαν της ελπίδας το λείο,νύχτα και μέρα.
Μα τα δικά σου τα μάτια,
σαν των ονείρων τις θάλασσες.
Ω,στοχασμέ !
τον λόγο σου κράτησες.
Μάνα,αδερφή και Γυναίκα
η Αγάπη.
Της ψυχής το κάλλος της
σε ξωκλήσι μυστικό
ενυμφεύθη,
μάρτυρες ο Θεός
και ο Έρωτας.
ΑΡΚΤΙΚΗ
Είναι η ώρα
που χωρίς φανάρια η πόλη
και του πολικού τα ρολόγια
το ολόλευκο δείχνουν.
Πουθενά βλάστηση,
μόνον κάτι ανοίγματα
και ξιφοφόροι δελφίνια
να διασταυρώνουν τον έρωτα.
Παγόβουνα τείχη
στων καιρών τον ορίζοντα
κι ένας μοναχικός θηρευτής,
της αγάπης ουτοπίες
να στήνει παγίδες.
Είπε λιμάνια να χτίσει
νά’ ρθει με μπάρκο η άνοιξη,
μα χώμα πού να’ βρει…
Κρύο παντού
απ’ της ψυχής τις γεννήτριες.
Μόνο κάτι χαλίκια ολοστρόγγυλα,
δουλεμένα στην κατηφόρα των δακρύων.
Άξονα νοητέ
λίγο πιο κει στάσου
να αλλάξουν οι καιροί,
να φυτρώσουν της δικαιοσύνης οπορωφόρα,
να ευτυχήσουν οι ανθοκόμοι του ήλιου,
να γεννηθούν τα χαμογελαστά των αγγέλων
αύριο…
ΚΟΛΙΜΠΡΙ
Την καρδιά,σε κελί σιδερόφραχτο είδε
και σε λυγμούς ο άνεμος τ’ ανεμούρια γύρισε.
Από κολιμπρί αιωρούμενο
η αναπαράσταση, μήνυμα τώρα.
Εύθραυστα και των ανθέων τα ράμφη
στη δίψα,
ελάχιστες του μελιού σταγόνες ,
οι ατρύγητες.
Ουρανέ μου, τη σελίδα σου ξαστέρωσε,
οι καιροί φύλακες
χαρτί και μολύβι αφαίρεσαν.
Τα σύννεφα σβήσε ,να χωρέσει της Αγάπης το ποίημα,
το άγραφο.
Δεν πενθεί το νερό
που περιμένει την Άνοιξη,
θα δροσίσει προβλέπουν οι μετεωρολόγοι
σε λίγα τέρμινα.
Ακοίμητος κι ο Έρωτας,
καπνιστής μέγας
η μοναξιά.
Μάθε με κολιμπρί μου πράσινο
να πετώ, αύριο ίσως γίνω λουλούδι,
να με τρυγήσεις.
Αύριο , ίσως λάβαρο
στις Ειρηνοδρομίες.
Αύριο, ίσως γίνω λουλούδι
και στης καρδιάς σου το πέτο
Αγάπη μου .
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιάννης Φιλιππάκης γεννήθηκε στην Χερσόνησο Ηρακλείου Κρήτης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. ΝΗΝΕΜΙΑ-ΑΣΤΕΡΟΓΡΑΜΜΑ-ΑΘΡΥΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ (εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ). Είναι μέλος του Δ.Σ. της Π.Ε.Λ (πρώην γενικός γραμματέας). Ποιήματά του έχουν βραβευτεί σε ελληνικούς και παγκόσμιους διαγωνισμούς.
• «ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΝ», δεύτερο βραβείο στον 6ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, 2017.
• «ΜΟΥΣΕΙΟ ΨΥΧΗΣ», σε μετάφραση, (Βραβείο και Μετάλλιο στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης ΝΟSSIDE XXXΙΙ, Ιταλία, 2016-συμμετείχαν 99 χώρες-)
• «ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ»( Έπαινος διάκρισης στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό των Δελφών,2016).
• «ΣΤΙΣ 361 ΜΟΙΡΕΣ», (Έπαινος στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών Π.Ε.Λ., 2016).
• «ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ», ( Α΄ Βραβείο στον 7ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, 2018).
• «ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ» σε μετάφραση, (Βράβευση ειδικής μνείας στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό NOSSIDE XXXΙΙΙ Ιταλίας 2018. -συμμετείχαν 98 χώρες-).
• «ΕΣΥ ΧΡΟΝΕ» Α΄ Βραβείο στον 8ο Παγκόσμιο Θεματικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, 2019.
• «ΠΥΛΑΓΟΡΑΣ» Β' Βραβείο στον Θ' Παγκόσμιο Θεματικό Διαγωνισμό με θέμα : «Eλληνισμός- Ορθοδοξία- Αμφικτυονίες στη διαχρονία», 2020.
• «ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ» Ειδικής Μνείας Βραβείο και Μετάλλιο στον 35ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό 2020 NOSSIDE (συμμετοχή 100 χωρών) βραβεύτηκε από την κριτική επιτροπή ανά τον κόσμο. Η Σοφία Σκλείδα έκανε την μετάφραση στα Ιταλικά.
Υπήρξε Κριτής στον Ποιητικό Διαγωνισμό των Δελφών, επιτροπή Αθηνών 2017. Επίσης διατέλεσε Πρόεδρος και Κριτής του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης, Διηγήματος, νουβέλας, θεατρικού που προκήρυξε η Π.Ε.Λ το 2018 και Κριτής στον 34ο Ποιητικό Διαγωνισμό των Δελφών, επιτροπή Αθηνών 2019.
