Φιλοξενούμενός μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα ο ποιητής Γιώργος Γκανέλης. Ο καλεσμένος μου σπούδασε Φιλολογία κι εργάζεται ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές κι έχει συμμετάσχει σε οκτώ συλλογικά έργα. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από διάφορους συνθέτες. Η ποίησή του είναι προσωποκεντρική, υπαρξιακή, συμβολική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, πολύχρωμος, ζωντανός, με ζωηρές εικόνες, πολλαπλά ευρήματα κι ισχυρό συναίσθημα. Τον απασχολεί ο άνθρωπος του καιρού μας . οι σχέσεις του, οι επιθυμίες του, οι αγωνίες του. Θα ταξιδέψουμε με δέκα καταπληκτικά ποιήματά του ! Θ' ακούσουμε ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι σε στίχους δικούς του, μουσική κι ερμηνεία του Ανδρέα Διονυσόπουλου!"Λευτέρωσε τα όνειρα"!
ΤΟ ΒΑΘΟΣ
Είδα πολλούς ανθρώπους απ’ το βάθος τους.
Όπως είναι πραγματικά
φανερώνονται μόνο όταν απελπίζονται.
Τότε επιδίδονται σε μοναχικούς περιπάτους
μπροστά από αστραφτερές βιτρίνες
που σε καλούν να τις επισκεφτείς από κοντά.
Μετά πηγαίνεις σπίτι
κι ακουμπάς τα νεύρα σου στο τραπέζι.
Τα πλένεις, τα σκουπίζεις και τα ξαναφοράς
σαν να ήταν ρούχα που ποτέ δεν παλιώνουν
ενώ εσύ παλιώνεις
κάθε φορά που ζητάς εξηγήσεις από τις βιτρίνες.
Πολλών ειδών άνθρωποι γυρεύουν συντροφιά.
Μην απατάσαι όταν τους βλέπεις να γελούν:
στην ουσία εξοντώνονται
από τις συνεχείς μυϊκές συσπάσεις
στο βάθος του πυρήνα τους.
Απομένει να δείχνεις κατανόηση...
''Ανάπηροι δρομείς'' (2012)
ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ
Τις νύχτες κατεβάζω απ’ το ταβάνι το φεγγάρι
και το βάζω πάνω στα βρόμικα σεντόνια.
Απουσίες περιπολούν στο δωμάτιο
σκέψεις κυλιούνται στο πάτωμα
και μνήμες βγαίνουν απ’ το κομοδίνο.
Ανοίγω κατά λάθος την ντουλάπα
εικόνες της ζωής μου σιδερωμένες στις κρεμάστρες
όλα με τάξη τακτοποιημένα
περιμένοντας το αναπόφευκτο.
Και μετά από χρόνια
θ’ ανακαλύψουν τις πατημασιές μας στο ταβάνι
εκείνες τις νύχτες του καλοκαιριού.
Κάποτε θα πούνε ότι υπάρξαμε…
''Χρεοκοπία ιδεών'' (2014)
ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
Λίγοι άνθρωποι με πίστεψαν:
Ο μεθυσμένος παλαιοπώλης
Ο σταθμάρχης των τρένων
Και μια ξυπόλητη γυναίκα.
Ο πρώτος γιατί του αγόρασα
Όλες τις διεγερμένες μνήμες
Ο δεύτερος επειδή με είδε
Να ξαπλώνω πάνω στις ράγες
Και η γυναίκα διότι λέει
Κατασκευάζω θλιβερές εικόνες
Πάνω στη γυμνή άσφαλτο.
Εγώ όμως δεν τους πιστεύω
Το μόνο που ακόμα καταφέρνω
Είναι να ξυπνώ τα μεσάνυχτα
Και να καρφώνω στο χαρτί
Τα δυο μου χέρια.
''Εκτός εαυτού'' (2015)
ΓΙΑ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΛΥΤΕΣ
Οριζοντίως και καθέτως
Σταυρόλεξο ο θάνατος
Για απαιτητικούς λύτες
Άσπρα μικρά τετράγωνα
Σαν γυαλιστερά φέρετρα
Γεμάτα νεκρά γράμματα.
Κι εγώ μόνος σ’ ένα ταξί
Από τα άγρια χαράματα
Πηγαίνω στο αεροδρόμιο
Να δω τις πτήσεις πουλιών
Εννοείται πως υπερβάλλω
Πάντα είχα έφεση στα ύψη
Το θέμα είναι ο χειρισμός
Της αναμενόμενης πτώσης
Μαζεύω τα κομμάτια μου
Για να τα συναρμολογήσω
Και πυροβολώ τον θάνατο
Οριζοντίως και καθέτως.
''Υπό το μηδέν'' (2017)
ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ
Και χωρίς εμάς, τίποτα δε θʼ αλλάξει:
Οι ερωτευμένοι σε δίχτυ ανασφάλειας
Τα γήπεδα εκτροφεία εγκλωβισμένων
Οι καλόγεροι ελπιδοφόροι αιωνιότητας
Τα αμπέλια προάγγελοι καλού κρασιού
Οι δρόμοι με αναθυμιάσεις βενζίνης
Τα πλοία σε εναγκαλισμό με τον βυθό
Η αλήθεια στην εντατική για αιώνες
Ο τζίτζικας συνέταιρος του καλοκαιριού
Τα δέντρα στην ευχέρεια των ανέμων
Η μοναξιά πάντα τυφλή κι ασυνόδευτη
Ο πόνος χωρίς πολλές διακυμάνσεις
Τα νομίσματα σε διαρκή υποτίμηση
Η Σαντορίνη πάνω στον ίδιο γκρεμό
Το ψεύδος στα δόντια των ισχυρών
Η ελευθερία σε καταστολή διαρκείας
Η θλίψη γυμνή με ξενυχτισμένα μάτια
Ο Αύγουστος σε βαλίτσα διακοπών
Η Ποίηση ανεπίδεκτη κάθε ορισμού
Τα ρολόγια με αργούς λεπτοδείχτες
Οι ζωγράφοι έρμαια των χρωμάτων
Τα αγάλματα παράφραση του σκότους
Η Τροία μια παλιά πονεμένη ιστορία
Η γη με αδιάσπαστο κέλυφος σιωπής
Τα κυπαρίσσια συνομήλικα των αιώνων
Το φεγγάρι του Άδη σε φέτες κομμένο
Ο Θεός μια άλλη ανάγνωση του φόβου
Η εφηβεία με περίσσευμα αμφισβήτησης
Ο θάνατος επαναληπτικός κι αδιάκριτος.
Κι αλίμονο, μονάχα εμείς αλλάζουμε.
''Υπό το μηδέν'' (2017)
ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ
Τα απολύτως αναγκαία:
την οδοντόκρεμα
να βουρτσίζω εξογκώματα
σπασμένων δοντιών
(τις ρίζες που απέμειναν
στο σφαγμένο φεγγάρι)
τα γυαλιά μυωπίας
να παρατηρώ διακριτικά
εξόφθαλμους θανάτους
- τις Κυριακές στον σταθμό
σφηνωμένους στις ράγες -
τα ισόπαλα βράδια
να δικαιώνω την αγρύπνια
μέχρι παρεξηγήσεως
« αφήστε με να βάζω
την αϋπνία προσάναμμα»
μα κυρίως εμένα
να δημιουργώ αντίλαλους
στο άδειο δωμάτιο
με σημεία στίξης μεταλλικά
υπόλογος στην Ποίηση
''Ωδίνες της Ποίησης'' (2018)
ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Κοίτα να αγαπηθείς
στη λίμνη του ελάχιστου
με προβοσκίδα αιρετική
δυο χρονών ενήλικο
γερασμένο φεγγάρι
Τα σίδερα πάλλονται
ευαισθησία το λες
ή ξεφτισμένο μοτέρ
όπως και να το δεις
οι μηχανές έχουν ζωή
Είπαμε, δε σε ξέρω
καθιερώθηκα πια
να γεννώ Λουδοβίκους
αβύζαχτα παιδιά
σε λάθος περιβάλλον
Επί του πρακτέου:
χειμώνιασε, δε βλέπεις;
Τραβώ κουπί αεροπόρου
με αντιανεμικό μπουφάν
ιδανικός αυτόχειρας
''Ακτινογραφία θώρακος'' (2019)
ΤΕΣΤ ΚΟΠΩΣΕΩΣ
Ο πυρετός είναι εκείνο το πουλί
που κρώζει βαθιά χαράματα
αργότερα πλημμύρισε ο ουρανός
βαριά ατμόσφαιρα χειρουργείου
Σε αντικανονικές συνθήκες διάγω
πρώτη φορά παθητικός αόριστος
κι ανεπιθύμητο παρακολούθημα
στο τέλος στραπατσαρισμένο φως
Θα μ’ άρεσε να ανάβω τα σπίρτα
και να πυρπολώ τον οισοφάγο
τουλάχιστον να μην υποτροπιάσω
κρύβουν τα ξύδια πάντα εφιάλτες
Ή, με διαφορετικά λόγια, επιβίωση
μπας κι αποσπάσω καμιά ισοπαλία
πριν υποβληθώ σε τεστ κοπώσεως
(εκεί θα δούμε το ισοζύγιο ζωής)
''Ακτινογραφία θώρακος'' (2019)
Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ
Στην πρώτη δημοτικού αύριο
ξυρισμένος και με καλαθάκι
-ποια προπαίδεια και αηδίες-
λίγη αυλή θέλω και τραμπάλες
μια τυρόπιτα απ’ το κυλικείο
την Κατερίνα να μ’ αγκαλιάσει
τον χάρακα της δασκάλας μου
κι ύστερα τη μάνα στην πόρτα
να με περιμένει να σχολάσω
Ασχέτως αν απέχει το σχολείο
δυο βήματα από τον ουρανό
''Το ημιτελές τελεσίγραφο'' (2020)
ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΑΝΑΠΟΔΑ ΠΕΤΟΥΝ
Η τέχνη του υπαρκτού
κι αν μπορείς να δεις
τον κόσμο ανάποδα
έχει καλώς
αλλιώς βροχές οριζόντιες
Κι όταν πνιγούν τα σύννεφα
θα σε κοιτώ στα μάτια
είτε άγγελος είσαι
είτε φτηνό πυροτέχνημα
Φταίνε κι οι ωραίοι γκρεμοί
με τις μαλακές βελόνες
-τόσα βουνά κάπνισα
κι ούτε ένας βράχος στραβός-
Αυτό που νομίζουμε αίμα
είναι πιο διάφανο απ’ το νερό
''Το ημιτελές τελεσίγραφο'' (2020)
Βιογραφικό σημείωμα
O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Ανάπηροι δρομείς" (Στοχαστής, 2012), "Ο σκοπευτής της μνήμης" (Στοχαστής, 2013), "Χρεοκοπία ιδεών" (Στοχαστής, 2014), "Εκτός εαυτού" (Στοχαστής, 2015), "Υπό το μηδέν" (Στοχαστής, 2017), "Ωδίνες της Ποίησης" (Στίξις, 2018), ''Ακτινογραφία θώρακος'' (Θράκα, 2019) και "Το ημιτελές τελεσίγραφο" (2020). Συμμετέχει στα συλλογικά έργα "Το θέατρο στην ποίηση" (Momentum, 2017), "Ανθολογία ποιητών 2015-2017" (24 γράμματα, 2018), ‘’Τα ποιήματα του 2018’’ (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2019), "Τα υπογείως ανεωχθέντα" (Ρώμη, 2019), "Ποιήματα της κρίσης [2008-2018] (Ιωλκός, 2020),‘’Όσα ο αφρός φλοισβίζει’’ (Ρώμη. 2020), ‘’Τα ποιήματα του 2019’’ (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2020). Επίσης ανθολογείται στο ''Ποιητικό Ημερολόγιο'' (Ιωλκός) των ετών 2013-2020. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες.
