Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Πέτρο Σκυθιώτη. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στη Λάρισα και μένει στη Φλώρινα. Σπούδασε Παιδαγωγικά κι είναι Υποψήφιος Διδάκτορας.Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές κι έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες.Παράλληλα γράφει στίχους και συνεργάζεται στη δημιουργία της ενότητας τραγουδιών "Φτηνό Πετρέλαιο".Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνια και διεθνή λογοτεχνικά φεστιβάλ.Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα κροατικά και τα σλαβομακεδόνικα.Η ποίησή του καταγράφει τις σκηνές της καθημερινότητας,τον έρωτα,τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, την επαφή με την τέχνη.Η γραφή του είναι περιεκτική, με μετρημένες κουβέντες, ουσιαστικά νοήματα και γνήσια συναισθήματα. Ο λόγος του είναι λιτός, στακάτος, φυσικός.Οι περιγραφές του έχουν κινηματογραφική ροή και αποπνέουν οικεία ατμόσφαιρα. Θα τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ξεχωριστά ποιήματά του!
i) Είναι ένα τετραγωνικό Αιγαίου
μέσα στο τετραγωνικό της σημαίας
όσο βραδιάζει
κι ανοίγουν οι τρύπες στα νερά
όσο βραδιάζει
κι απλώνει γύρω η ησυχία
του θανάτου
τόσο πιο ρομαντικά
πιο θαυμαστά
λάμπουν
από πάνω τους
και τα δώδεκα αστέρια
ii) Μαύρος ο μεσαίωνας
το πέλαγος και τα κορμιά
μαύρες οι σβάστικες
τα δάκρυα και τα κοστούμια
των αστών
σ’ αυτόν εδώ τον πίνακα
που κάνει δισεκατομμύρια
γιατί είναι τέχνη υψηλή και κλασική
όλοι να 'ναι εκεί
κανένας να μη φαίνεται
iii) Δεν μιλάμε πολιτικά
τα 'χουμε πει τόσα χρόνια τώρα
και δεν τα ξαναλέμε
βιβλία γράφτηκαν εφημερίδες βγαίνουν
ειδήσεις λέγονται και κόμμεντς
δεν απομένει σ’ εμάς παρά να μαλώνουμε
καθόμαστε τώρα ο καθένας
με τις δουλειές που είναι να πιάσει
τα προσωπικά
ως πιστόλια
τις προσωπικές φαντασιώσεις
ως σφαίρες
τις φαντασιώσεις πάσης φύσεως βελτιώσεων
ως εαυτό
που παρανοεί σκέφτεται και παρανοεί καλύτερα
ωριμάζουμε έτσι κάθε νύχτα
στα τριάντα
δεν θα ξαναγνωριστούμε
iv) Γυναίκα
Δομούν τα στήθη της το σινεμά της νιότης
με μονοπλάνα που στα όρια αρκούν
ν’ αναρριγήσουν δυο φορές πριν διαρραγούν
ν’ ανατινάξουνε στην τρίτη τ’ όνειρό της
καπνίζει γύρω ο χειμώνας τα χωράφια
και η γυναίκα ν’ ανασταίνει τον σωρό
να στερεώνει την ζαρτιέρα στον μηρό
μουρμουροψάλλοντας ερωτικά εδάφια
είναι μια νύχτα σκοτεινή σε ώρα αιχμής
αναβοσβήνοντας τον άνθρωπο αφής
κάνε ένα ξέσπασμα να μοιάζει μουσική
κάνε ένα ξέσπασμα ν’ αξίζει τα λεφτά του
κι εμείς καλύτερα από πριν και πιο πιστοί
θα χρεωθούμε τους ερωτικούς θανάτου
Από την «Συνθήκη Ισορροπίας» (εκδ. Θράκα, 2014)
16.
Τα όνειρα
σαν τα ρούχα τα παιδικά
αλλάζεις αλλάζεις
κι έρχεται
η στιγμή
που πια δε χωράς
όσο αγαπημένα κι αν
ήταν
19.
Κυνηγώ ακόμα να σε σκοτώσω
στο πάρκο με τους καθρέφτες
όποιος ξεφύγει απόψε για πάντα θα ξεφύγει
και διήρχετο ώρες δέκα
εκ της λεωφόρου ο τρόμος
ο τρόμος μην τυχόν και πρόωρα
ξημερώσει
20.
Ακόμα κι αν οι κόκκοι άμμου
μετατραπούν
σε ανθρώπους
η έρημος παραμένει έρημος
Από τις «Ακαδημαϊκές σημειώσεις του Ίαν Μάρκεζιτς» (εκδ. Θράκα, 2018)
ΘΗΛΥΚΟΜΟΡΦΑ ΑΓΓΕΙΑ
Ο Αλμπέρτο είχε στον κήπο του τρία αγάλματα γυναικών.
Στο ένα έλειπαν τα χέρια, στο άλλο έλειπαν τα πόδια, το
τρίτο δεν είχε λεπτομέρειες.
Ο χρόνος έρωτα, είπε, είναι ο χρόνος γλυπτικής του
ειδώλου.
Ο τρόπος είναι η ευκρίνεια των λεπτομερειών του.
Απ’ αυτές εδώ τόσο πρόλαβα να μάθω, τόσο πρόλαβα να
φτιάξω.
Ίσως να βοηθούσε μόνο ένα, του είπα, μόνο ένα με ζεστό πηλό και χωρίς κεφάλι.
Έχω ήδη ένα τέτοιο, είπε, σε θερμοκρασία αίματος ακόμα.
ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗΣ
Ο Αλμπέρτο ρώτησε κάποτε γιατί στοιχίζουν τους
ανθρώπους. Σκέφτηκα πως ίσως γιατί δεν βλέπουν το ίδιο
όνειρο ή γιατί δεν έχουν το ίδιο βήμα·
είπα πως σίγουρα γιατί δεν επέλεξαν μια ιδέα να
κυκλοφορεί ελεύθερα.
Σηκώθηκε, βγήκε στην αυλή, μέτρησε αργά έντεκα
βήματα, έκανε μεταβολή και έριξε με το πιστόλι. Εγώ έμεινα
να κοιτάζω την τρύπα·
το νέο κόσμο που άνοιξε η σφαίρα πίσω απ’ τον τοίχο.
Γι’ αυτό στοιχίζουν τους ανθρώπους, είπε ο Αλμπέρτο.
Για να σκοτώνουν έντεκα.
Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ
Κάποιο βράδυ άρχισε να βρέχει. Ο Αλμπέρτο κάθισε στο
πιάνο.
Η βροχή θα κατεβάσει κάτω τα ψάρια, είπε.
Και τα ψάρια βλέπουν στο σκοτάδι.
Και τα ψάρια τρώνε ό,τι μικρό βλέπουν. Σε λίγο τα νερά
μπαίνανε μέσα, εγώ ανέβηκα στο τραπέζι.
Η νύχτα είναι μικρή μα η τέχνη είναι μεγάλη, είπε ο
Αλμπέρτο. Τα νερά φτάνανε τώρα στο στόμα του.
Η νύχτα είναι μικρή μα η τέχνη είναι μεγάλη, συνέχιζε ο
Αλμπέρτο·
ώσπου η μουσική σταμάτησε και βγήκανε
τα ψάρια.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Πέτρος Σκυθιώτης γεννήθηκε το 1992 στη Λάρισα. Σπούδασε Παιδαγωγικά κι είναι Υποψήφιος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Συνθήκη ισορροπίας» (Θράκα, 2014) και «Οι ακαδημαϊκές σημειώσεις του Ίαν Μάρκεζιτς» (Θράκα, 2018) και συνεργάζεται με στίχους του στην εν εξελίξει ενότητα τραγουδιών «Φτηνό Πετρέλαιο». Συμμετείχε στο 2ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών στο πλαίσιο της 12ης ΔΕΒΘ (2015),ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορες ανθολογίες και αφιερώματα και λογοτεχνικά φεστιβάλ (στην Ελλάδα και διεθνώς) με ποιήματά του που έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα κροατικά και τα σλαβομακεδόνικα.
