Οκτώ ποιήματα της Αντζελίνας Αβράμογλου

Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Αντζελίνα Αβράμογλου. Η καλεσμένη μου ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική κι έπειτα ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ναυτικό Δίκαιο. Δραστηριοποιείται ως δικηγόρος στον χώρο της ναυτιλίας. Εκτός από τη λογοτεχνία, μεγάλες της αγάπες είναι το θέατρο κι η μουσική. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και στον λογοτεχνικό τύπο. Τον Νοέμβριο του 2023 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ενύπνιο η ποιητική της συλλογή "Έτερον εκαρτερών". Η ποίησή της ανιχνεύει τα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα κι είναι βαθιά ανθρωποκεντρική. Η χρήση του πρώτου προσώπου δίνει στα ποιήματά της εξομολογητικό τόνο. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, ουσιαστικός, βαθύς. Τη γραφίδα της απασχολούν ο έρωτας, οι σχέσεις, η ροή της καθημερινότητας. Θ' απολαύσουμε οχτώ ποιήματα της δημιουργού!

(Από την ποιητική συλλογή Έτερον εκαρτερών, εκδόσεις Ενύπνιο, 2023)

Το χύδην φορτίο

Χαμηλώνω τα πρώτα μου σκιρτήματα
σαν τα πατήματα των γλάρων στην αμμουδιά
Ψιθυρίζω στο κοχύλι του αυτιού σου
το πρώτο εκείνο «αχ»
Η ηχώ του, σαν μπαλάντα τρυφερή,
γεμίζει επιθυμία τη θάλασσά σου
Φλοίσβος πρωτόγνωρος το φιλί, σαν πρόκληση ναυαγισμένη
ξεβράζει στο νησί της αθωότητας
Η γλώσσα σου, ένας αδέξιος παφλασμός,
σαρώνει άμυνες
Το χάδι σου ακολουθεί κάθε πιέτα δισταγμού
πάνω στο αέρινό μου φόρεμα
και συντρίβει κάθε σπιθαμή αλμύρας κάτω από αυτό

Ο πρώτος έρωτας!
Άγκυρες έριξε στο πιο ανυπόκριτο χαμόγελο της ζωής
κι έδεσε δήθεν σφιχτά στην προβλήτα
εκείνο το «για πάντα»
Τι αυθάδεια... Να «δένεις» το μέλλον
σε ένα παρόν χαμογελαστά αδαές

Πέρασα από την προβλήτα σήμερα δήθεν τυχαία
Άφησα ένα λουλούδι στις άγκυρες που έχουν ξεφτίσει πια από την πολυκαιρία
Ένα αμυδρό χαμόγελο με κυρίευσε
και με ξάφνιασε
Μάλλον το «πάντα» που ματαιώθηκε
ωχριά μπροστά στη «στιγμή» που ευοδώθηκε
Μαζεύω τις στιγμές μας και τις ακουμπώ
«χύμα» πάνω στις άγκυρες
Όχι, δεν θέλουν κορδέλα περιτυλίγματος,
όχι, δεν θέλουν προστατευτικό νάιλον

Τι κι αν σκορπίσουν με το πρώτο μελτέμι;
«Χύδην φορτίο» είναι εξάλλου
Ελαφρώνω το «χύδην» πάνω στη μνήμη
Πετώ το «φορτίο» μέσα στη λήθη

Ζυγίζω την ψυχή μου
Δεν είναι πια υπέρβαρη
Ζυγίζω το όνειρο
Δεν είναι πια λιποβαρές
Ζυγαριές ακριβείας κρύβονται τελικά στις προβλήτες
Φτάνει να σύρεις το βήμα ως την άκρη τους
 
Ένα τικ που ξεστράτισε

Θα ’ρθει μια μέρα
που δεν θ’ αντέξω την τόση ευτυχία σε τετράγωνο
και θα βγω απ’ το κουτάκι της
Θα γίνω ένα τικ που ξεστράτισε
Θα γίνω ένας κύκλος
Χωρίς γωνίες
Μόνο μ’ αγωνίες
για να κυλάω

Χωρίς όνομα
Χωρίς προορισμό
Χωρίς βαρίδια

Θα ’ρθει μια μέρα που θα ουρλιάξω όλα μου τα «όχι» τόσο δυνατά που θα βραχνιάσει η ψυχή μου

Κι ύστερα
Θα ’ρθει μια νύχτα
που θα ξυπνήσω κάθιδρη μες στην τόση οχλαγοή της αμφισβήτησης

Θα ’ρθει μια νύχτα
που δεν θ’ αντέξω την τόση ελευθερία
και θα βγω απ’ το κουτάκι της
Θα γίνω ένα τικ που ξεστράτισε
Θα γίνω ένας ρόμβος
Χωρίς αγωνίες
Μόνο με γωνίες
για να βρω
εμένα
για να βρω
εσένα
στην αιχμή
την ευτυχία
στη στιγμή

Ώσπου θα ’ρθει μια μέρα
Ξανά
 
Τα Χαρτόκουτα

Μετακομίζω απόψε, μαμά
Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου μέσα σε μια νύχτα
Μόνη
Με τις δυο μου φτερούγες τις Ικάριες
θα πετάξω
για στιγμές ελεύθερες, Μακάριες

Πόση ζωή χωράνε τα χαρτόκουτα
Πόσα χαρτόκουτα χωράνε τα χέρια

Δυο παιδικά ρούχα βάζω στον πάτο
Σ’ ανήλικη βάση να στοιβάξω τα εύθραυστα τα ενήλικα
Για ν’ αντέξουν στον χρόνο
Για ν’ αντέξω τον πόνο

Μια ζακέτα ρίχνω
Δώρο δικό σου, μαμά
Σκεπάζω τα περασμένα μην κρυώσουν
Η πλέξη της αγάπης σου να τα ζεσταίνει

Πετώ στις κούτες κορνίζες σκαλιστές
Φωτογραφίες σε θρανία, πάρτυ κι ακρογιαλιές
Θυμάμαι τρέλες κι όνειρα
Όλα τα «αν», όλα τα «θα»
που ανεκπλήρωτα θα μείνουν αιώνια

Με πτυχία κι επαίνους
σε πάπυρους και σε βελούδο
γεμίζω τα κενά

Σε κούτα ξεχωριστή βάζω τις αποτυχίες,
σκισμένες και τσαλακωμένες
Χαρτομπαλάκια που «ξόφλησα»
Για να θυμάμαι το ατελές μου,
για να κοιτώ ευθεία στα «μάτια» το εκκρεμές μου

Πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγω
εγώ και τα κουτιά μου
Περιήλθα στην κυριότητά τους
με έκτακτη χρησικτησία
στην εικοσαετία μου

Κολλητικές ταινίες δεν βάζω στις σχισμές
Για ν’ αναπνέω απ’ το αύριο
το άγριο
Να ημερεύω τα ανέγγιχτα,
τα τρυφερά
Έξω απ’ τις κούτες,
πέρα απ’ τις γραμμές των οριζόντων

Ξαπλώνω ανάμεσα σε χάρτινους τετράγωνους κόσμους,
για δύο λεπτά μόνο να ξαποστάσω

Είμαι δική τους,
αλλά δεν χωράω ολότελα μέσα τους
–Όσο κι αν κουλουριαστώ,
περισσεύω–
Στο μεταίχμιο εγώ πιότερο ανήκω
 
Ανορθόγραφο βήμα

Περπατώ, περπατώ
Τα πόδια μου μάτωσαν
Δε βαριέσαι, θα πάω μπουσουλώντας
Μπουσουλώ, μπουσουλώ
Τα χέρια μου μάτωσαν
Δε βαριέσαι, θα βάλω μια φωνή
Θα τσιρίξω «έλα»
ή «φύγε»
–Το ίδιο δεν είναι;–
Έρπω, έρπω
Μ’ ακούει κανείς;
Κανείς δεν μ’ ακούει
κι η φωνή μου μάτωσε

Κι έτσι όπως είμαι όλη μια πληγή
Πια δεν περπατώ
Δεν μπουσουλώ
Δεν έρπω
Μόνο τρέχω, τρέχω
Μήπως και προλάβω
Να φτάσω γρήγορα σ’ ένα τέλος
που θέλω τόσο να μοιάζει με μια αρχή

Ψάχνω για γέφυρα
μα δεν σαλεύει καμιά
Ψάχνω για χαρταετό
μα δεν πετάει κανείς
Ποιο τέλος δεν ρίχνει μια γέφυρα;
Ή έστω δεν πετάει έναν χαρταετό;
Να σπάσει απ’ τον καρπό και να χαθεί
να γίνει ένα με το γαλάζιο;

Βέβαια θα μου πεις
Ποια άβυσσος είναι γαλάζια;
Ποιο τέλος είναι μονόχρωμο;

Ένα τέλος σαν αρχή γυρεύω
Μέσα μου κάτι λέει
Κάνε το βήμα στο κενό
Το βήμα στο καινό

Ένα βήμα
και θα μάθω ορθογραφία
 
Ρ

Αν το καλοκαίρι είχε πρόσωπο,
θα ήσουν εσύ

Θα ήσουν το «αχ» ενός αχινού
που πεινάει και τρώει τ’ αγκάθια του
Θα ήσουν το «θα» μιας θάλασσας
που διψάει και πίνει τα κύματά της
Θα ήσουν το «αν» μιας ανατολής
που στάζει κόκκινο
σαν πληγή που ανοίγει πρόθυμα
πριν παραδοθεί εξαντλημένη στο σκοτάδι

Θα ήσουν όλα τα «αχ»,
όλα τα «θα»,
όλα τα «αν»
που καίγονται ασυλλάβιστα μέσα μου
–χωρίς αντηλιακό–

Αν ήσουν ένα θερινό σινεμά
κι είχα έναν φθόγγο μοναχά
να σου χαρίσω σε πρώτη προβολή
Θα σου ’δινα το «ρ» απ’ τα «ποπ κορν» μου
Θα σου ’δινα το «ρ» απ’ ό,τι πιο «τρυφερό»
Το «ρ» απ’ το «λαχταρώ» της Σάρα Κέιν,
σε χρόνο παρακείμενο
–της ανάγκης–
κι ίσως ακόμα σε χρόνο μέλλοντα
–αντιποιητικά–
συντελεσμένο

Αχ
Ό,τι πιο τρυφερό
(Θα)
έχω ποτέ μου λαχταρήσει

Αν
το καλοκαί-ρ-ι είχε πρόσωπο,
Θα
ήσουν
εσύ
 
(Πρώτη δημοσίευση στη «Θράκα», Μάιος 2024)

Κονκασέ

Κι αν τεμαχίσω απόψε
όλα εκείνα τα αφηρημένα
που τόσο συγκεκριμένα
ρίχνονται πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου,
τι θα βρω;

Αν τεμαχίσω την ομορφιά,
θαρρώ, θα βρω μια σάρκα παλλόμενη.
Κι αν τεμαχίσω την ελπίδα,
μια καρδιά καιόμενη.
Αν τεμαχίσω πόνο ή βία,
μια αιτία ή αφορμή εναλλασσόμενη.
Κι αν τεμαχίσω μάτια ή έρωτα,
μια αγάπη αμφιλεγόμενη.

Αν τεμαχίσω τον χρόνο,
ένα παιδί γελάει, ένα πουλί κελαηδάει,
μια στιγμή πενθεί στο πιο ψηλό κλαδί.

Κι αν αφαιρεθώ μες στην αφαίρεση της ρίμας
Αν μπήξω το μαχαίρι πιο βαθιά,
πού θα χαθώ;
Και ποιος;
Ποιος θα με βρει
στην καρδιά της νύχτας;

–για να μ’ αφήσει
αιμόφυρτη
αρτιγενή
σε κούνια ή φέρετρο–
 
(Πρώτη δημοσίευση στο «Ποιείν», Απρίλιος 2024)

Νεύματα στίξης

Στέκεις ακόμα πίσω από ένα κόμμα
Τρέφεις υπεκφυγές σε παράταξη

Η τελεία τελεί υπό διωγμό
–το βάρος του αμετάκλητου πώς να το σηκώσει–

Τ’ αποσιωπητικά κερδίζουν ολοένα έδαφος
–η φασαρία της σιωπής σ’ ένα νεύμα στίξης–

Όλη σου η αλήθεια ψάχνει διακαώς μια μικρούλα, τόση δα παρένθεση για διανυκτέρευση

Κι εγώ, μια μικρούλα, τόση δα αφορμή να τρυπώσω εκεί
σαν πυροτέχνημα
σε ελεγεία σκότους
 
Ομόκεντροι κύκλοι

Βρήκαμε τα κατάλληλα λόγια
Κι έπειτα, τη δική μας γλώσσα
Κι έπειτα, μεγάλο θόρυβο
Κι έπειτα, μονάχα σιωπή

Βρήκαμε την κατάλληλη σιωπή
Κι έπειτα, τον δικό μας θόρυβο
Κι έπειτα, μεγάλη γλώσσα
Κι έπειτα, μονάχα λόγια

Βρήκαμε τον κατάλληλο θόρυβο
Κι έπειτα, τη δική μας σιωπή
Κι έπειτα, μεγάλα λόγια
Κι έπειτα, μονάχα γλώσσα

–τόσοι κύκλοι
κι εκείνο το «μονάχα»
σ’ όλους
αγκυλώνει–

Βιογραφικό σημείωμα

Η Αντζελίνα Αβράμογλου ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ναυτικό Δίκαιο. Εργάζεται ως δικηγόρος στον χώρο της ναυτιλίας κι ασχολείται με το θέατρο και τη μουσική. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Έτερον εκαρτερών κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενύπνιο.