Γιορτή του αγίου Βαλεντίνου! Θα δούμε δώδεκα ερωτικά ποιήματα της Αδελαΐδας Δήμου Παπαγεωργίου!
Δώδεκα ερωτικά ποιήματα-ΑΔΕΛΑΪΔΑ ΔΗΜΟΥ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Όταν η αγάπη πεθαίνει
Η αγάπη πεθαίνει
όταν η καρδιά στραγγίσει
και την τελευταία σταγόνα,
καταπίνοντας μηδαμινές επιλογές,
όταν το λογισμικό του μυαλού
δώσει εντολή διαγραφής της μνήμης
Όσες φορές προσπάθησα να σ ’αγαπήσω
παρακαλούσα τ ’αστέρια
να φωτίσουν τον αστερισμό της Αφροδίτης
να δώσουν λίγο από το δανεικό τους φως
στο έρεβος του σκότους μου,
παρακαλούσα αλύπητα να κτυπηθώ
από την μοιραία σαϊτιά του έρωτα
να ερωτευτώ ξανά, να νιώσω στις φλέβες μου
να κυκλοφορά με ορμή το αίμα
την αδρεναλίνη να χτυπήσει κόκκινο
βάφοντας τις παρυφές του ονείρου μου,
δίνοντας παλμό στον αδύνατο κτύπο της καρδιάς
Όταν η αγάπη πεθάνει
θάβεις μαζί της το μισό εαυτό σου
τον άλλο τον έχεις θάψει ήδη στο βωμό της αγάπης…
Η τέλεια αγάπη
Όταν μπορώ να λέω Εσύ
Και να βρίσκομαι μέσα κι εγώ
Και όταν μέσα στο εγώ μου
βρίσκεσαι πάντα κι εσύ,
μέσα στη ζωή σου να’ναι η ζωή μου,
τόσο απλά : βρήκαμε την τέλεια αγάπη
Ο έρωτάς μου περισσεύει και για τους δυο
Δεν θυμάμαι πως έτυχε
και βρέθηκα να ξυπνώ
με το όνομά σου στα χείλη μου
Πότε καρφώθηκα με τα βέλη
αυτού του παράφορου έρωτα;
Ήταν στ’ αλήθεια ή στο όνειρο;
Δεν θυμάμαι….
Το μόνο που ένιωσα
ήταν η μοιραία σαϊτιά των ματιών
που καρφώθηκε στα δικά μου
Αχ αυτές οι πράσινες θάλασσες
σε απόγνωση με βύθισαν
έκλεψαν τον αναπαμό
απ’ την ψυχή μου…
Πριν γνωρίσω τον έρωτά σου
ήταν σαν μην έζησα ποτέ
καθημερινά τώρα πεθαίνω
με την φρικτή υποψία
πως ίσως μόνο εγώ
σε αγάπησα τόσο πολύ,
μα κι αν αυτό αληθεύει
μην σκοτίζεσαι αγάπη μου ,
ο έρωτάς μου είναι
απέραντα μεγάλος
περισσεύει και για τους δύο….
Αγάπα με λίγο…
Μες την κόλαση των ματιών σου
ο κόσμος όλος
Ζέστανε την παγωνιά μου
με το χνώτο της καρδιάς σου
Πλάνα η αγάπη σου
Φεύγεις χωρίς ένα αντίο
δεν τολμάς να ξεστομίσεις ένα γεια σου,
το τελευταίο έστω
Ανεμίζεις το κλειδί της καρδιάς
στη θάλασσα της αχαριστίας σου
πνίγοντας τους αιώνιους όρκους
που έλεγες σφραγίζοντας το στόμα μου
με το καυτό μολύβι των χειλιών σου
Φεύγεις τώρα μα αύριο θα ’ρθεις
Πλάνα η αγάπη σου…
Ερήμωσε τώρα πια η αγκαλιά μου,
ο ήλιος έδυσε για μένα
Έφυγες και άφησες το παραπονεμένο μου γιατί
κρεμασμένο στα κιγκλιδώματα της καρδιάς μου
Αύριο πάλι να ’ρθεις, χωρίς εξηγήσεις
κι εγώ δεν θα ρωτήσω άλλο τίποτα πια
δεν θα τολμήσω να δραπετεύσω
Λέω να συνηθίσω να γεύομαι
την πλάνα αγάπη σου με δόσεις
7/4/19
Πότε σε αγάπησα
Πότε σε αγάπησα δεν κατάλαβα,
θυμάμαι πως ήταν την ώρα που το φεγγάρι
δρασκελούσε την νύχτα
να φιλήσει της πρώτης αυγής το ξύπνημα
Θυμάμαι πως με κάρφωσαν
εκείνα τα φλογερά σου μάτια
κρατώντας αιχμάλωτη την ψυχή μου
στη παράφορη δίνη του έρωτα
ήταν σαν να μην έζησα ποτέ πριν σε γνωρίσω
και κρέμασα όλα τα όνειρά μου
στον ουρανό της ευτυχίας
Τα χάδια σου γλυκά μου ’ δωσαν
εισιτήριο για τον παράδεισο…
Άφησέ με να σ’ αγαπήσω
Άφησέ με να σ’ αγαπήσω απόψε
ερωτικά μυρίζει τούτη η ασέληνη νύχτα
με το βρεγμένο της βροχής χώμα
Άφησέ με να σ’ αγαπήσω απόψε
έχω τόση ανάγκη να χωρέσω το σώμα μου
να γιατρέψω την μοναξιά μου μες το δικό σου
Δεν είναι γιατί με ταράζει της ηδονής το σκίρτημα
μα ανάγκη της ψυχής να ταΐσω την λάμια
που με κατατρώει
Πάει η ζωή περνά με κόκκινο
σκιρτά να γευτεί στο πέρασμά της
πριν τις αισθήσεις σκεπάσει ανοσία
με το γκρίζο της σεντόνι
Άφησέ με να σ’ αγαπήσω απόψε
σαν ναυαγός που πιάστηκε πάνω σου
να αράξει στου πελάγου την ξέρα
Δεν έχω άλλα περιθώρια να αγαπήσω
υποτάχτηκαν όλα στον χρόνο
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για μας,
μόνο τούτη τη ασέληνη νύχτα
άφησέ με να πάρω λίγο από το φως σου…
Μάθε με πώς να σ’ αγαπήσω
Μάθε με πως να σ’ αγαπήσω
στην καρδιά σου ακούμπα το χέρι μου
με τον παλμό της να συγχρονιστώ
κι ο δικός μου να γίνει το ταίρι της
Κατέβασε τα αστέρια του ουρανού
να’χουν φως τα σκοτάδια μου
κάνε μαξιλάρι τα χάδια μου
να ονειρεύομαι τον έρωτά σου
Μάθε μου τα λόγια που θες να ακούσεις,
δείξε μου το χρώμα του έρωτα
να ζωγραφίσω τα όνειρά σου,
μετάγγισε στις αρτηρίες μου
λίγο απ’ το αίμα της καρδιάς σου,
βάλε στην πυξίδα τον προορισμό της ψυχής σου
εκεί μέσα θέλω να στεγάσω την αγάπη μου…
Μετριότητα
Αγάπησα τον έρωτα
μέσα από τα αθάνατα λόγια των ποιητών
Για μια στιγμή ένιωσα
πως ποτέ δεν αγαπήθηκα όσο έπρεπε
πως ποτέ δεν αγάπησα μ’ εκείνο τον έρωτα
που περίγραψαν στα φτερωτά τους λόγια
Μια μετριότητα ήμουν
έτσι αγάπησα
έτσι αγαπήθηκα….
Επιθυμίες
Νιώθω μέσα στην ψυχή μου
το πάθος ενός έρωτα
που ακόμη δεν ένιωσα
Παλεύει να ξεχυθεί
μέσα στις φλέβες μου
θέλει να βγάλει ρίζες
και πλοκάμια να αρπάξει
ότι δεν πρόλαβε
πριν να ριζώσει ο αδυσώπητος χρόνος…
Ζηλιάρη ήλιε
Τούτο το ποίημά μου
θα γίνει καθρέφτης
μέσα του να περπατήσω
την αγάπη να βρω
Ζηλιάρη ήλιε, ζηλιάρη ήλιε
την εικόνα θάμπωσες
του αγαπημένου μου…
Γδύνομαι μπροστά στον καθρέφτη
κρατώντας το μεσοφόρι της αγάπης
σφιχτά πάνω μου δεμένο,
μέσα μου έρπει της αμφιβολίας το φίδι
πως δεν θα μάθεις ποτέ να αγαπάς
όπως εγώ ξέρω
Μην πεις κουβέντα
είναι δηλητήριο για τους στίχους μου
η κάθε σου λέξη
Ζηλιάρη ήλιε ζηλιάρη ήλιε
κοιμήθηκες μες το σεντόνι μου
κρατώντας την αναπνοή μου στα χέρια σου
το φεγγάρι δεν θα τολμήσει να φανεί,
το φως σου θα το σκοτώσει
Σιγούν οι ποιητές,
μες στον καθρέπτη γερασμένο το είδωλό μου
γέμισε στίχους εξιλέωσης
για εκείνο τον έρωτα που περιμένω,
ίσως να έχασε τον δρόμο
τόσα αδιέξοδα τον ζάλισαν
και εκείνος ο καθρέφτης
θαμπωμένος από σένα
στέλνει μηνύματα ερωτικά
μα τα κρύβει
στην πυρφόρα σου αντανάκλαση
Ζηλιάρη ήλιε , ζηλιάρη ήλιε
μοναδικέ εραστή μου…
Λησμονημένος έρωτας
Μόνο για έρωτα εγώ δεν μπορώ να μιλήσω
ούτε για ρομαντικές ερωτικές στιγμές
ξέχασα πως είναι το χρώμα του φιλιού
αμνημόνευτος ο χρόνος που
η καρδιά μου χτύπησε κόκκινο
Λες και ήταν σε κάποια άλλη εποχή
και ξαφνικά φύσηξε άγριος άνεμος
και με έφερε στα συγκαλά μου,
στριφογύρισα διπλά το κλειδί
στην αξιοπρέπειά μου
σκούπισα τα κουρέλια
στον καθρέφτη της ζήλειας
βαθιές χαρακιές στην ψυχή,
από τότε σταμάτησα να μαδώ μαργαρίτες
Μόνο για μια στιγμή
Μόνο για μια στιγμή
αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω,
αν μετρούσες τις χαμένες ώρες,
αν πετούσες τα σκουπίδια του μυαλού
και καθάριζες το θάμπος των ματιών σου,
αν μπορούσες να γίνεις ένας καθημερινός άνθρωπος
όπως είναι όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι
που ξυπνούν την αγάπη
με ένα λουλούδι στο χέρι,
δεν θα χρειαζόταν καμιά προσπάθεια
να ξαναμπώ στην αγκαλιά σου…
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αδελαΐδα Δήμου Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Πάφο και μόλις δυο μηνών η πολυμελής οικογένειά της μετακόμισε στην Αμμόχωστο . Έζησε τα τραγικά γεγονότα του 1974 , τον πόλεμο την προσφυγιά που σημάδεψαν την παιδική της ζωή. Είναι λογίστρια, έχει πέντε παιδιά και μια εγγονή. Έχει γράψει έξι παραμύθια κατάλληλα για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες . Πρόσφατα έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής, και διάφορα άλλα σεμινάρια σε ανοικτό Πανεπιστήμιο του Ηνωμένου Βασιλείου. Μιλά Αγγλικά, Γαλλικά και τώρα παρακολουθεί Ρωσικά. Είναι μέλος του Κυπριακού Συνδέσμου Νεανικού Παιδικού Βιβλίου ΚΣΝΠΒ , της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών Π.Ε.Λ, του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ε.Π.Ο.Κ, μέλος στην Παγκύπρια επιτροπή Ευημερίας Τυφλών Αμμοχώστου κ.α. Ποιήματα και έργα της έχουν διακριθεί κατά καιρούς με τιμητικές διακρίσεις.
Εργογραφία:
2010 Παραμύθι «Ο Πενηντατρής», εκδόσεις Επιφανίου
2013 « Οι τρεις σοφές συμβουλές του Μυλωνά»,
2016 «Ο Βασιλιάς των Αετών και το Αεροπλανάκι» ,( βραχεία λίστα κρατικών βραβείων Κύπρου)
2018 « Ο Μανώλης και το λουλούδι της αγάπης’» ( βιβλίο της χρονιάς 2019 ΕΠΟΚ ), το οποίο
επανεκδόθηκε το 2019
2012 ) «Adeline a strange princess» εκδόσειςXlibris
2020 « Αμμόχωστος… και άλλοι καημοί»
2020 «Το μαγικό νερό» (Αριστείο ανέκδοτου παραμυθιού ΕΠΟΚ)
