Θα δούμε δύο πολύ όμορφα αδημοσίευτα ποιήματα της Βίκυς Πρασίνου! "Το μολυβένιο στρατιωτάκι" και το "Μην αφήνεσαι"!
Το μολυβένιο στρατιωτάκι
Μονάχα κόκκινο.
Το χρώμα της καλοσύνης.
Στόλισε με άλικο φτερό
την κέρινη ωχρότητα της αύρας
που στεφανώνει τα μαλλιά σου.
Και σε ταξίδεψε σε μέρη
που δε θα πήγαινες ποτέ,
αν δεν ήταν γερά γαντζωμένο
στο στέρνο σου
το όπλο της Υπομονής.
Εσύ που δε φοβήθηκες την καταιγίδα.
Κι εκείνο το μαύρο αρουραίο
που σ’ απειλούσε μ’ ανθρώπινη μιλιά.
Εσύ που δε φοβήθηκες
το στόμα του ψαριού
που καταπίνει τις ελπίδες.
Εσύ που ξέρεις πως η μορφή της Ατέλειας
ποτέ δεν κουτσαίνει
παρά μόνο χορεύει
μ’ ένα αόρατο πόδι τέλεια πλασμένο.
Γιατί δειλιάζεις στην αγάπη;
Μην κοιτάς την μπαλαρίνα από μακριά…
Είναι εκεί.
Περιμένει μέσα στο τζάκι
τη μολυβένια σου καρδιά
για να καεί μαζί της
μέσα σε φλόγες αλύγιστης στοργής.
Κι οι φλόγες της ζεστής σου σκέψης…
Μόνο αυτές θα κρατούν ξάγρυπνα
τα νυχτερινά όνειρα
για να διαβάζουν στον ουρανό
τις γραφές της νύχτας.
Μην αφήνεσαι
Μέσα στο μυαλό η σπορά.
Μέσα στην ψυχή ο θερισμός.
Κι αν η στέγη του σπιτιού σου
κάποτε ταξίδεψε μέσα στα χέρια ενός τυφώνα
κι αν η ανυπέρβλητη δύναμη του ανέμου
σήκωσε τις πόρτες, τα παράθυρα…
Εσύ μην αφήνεσαι στη βούληση
των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα.
Μόνο το μυαλό σου,
μόνο η ψυχή σου
μπορούν να τα επαναφέρουν στη θέση τους.
Αρκεί να επιλέξουν τη σωστή κατεύθυνση…
Αλλού δείχνει η Ανατολή κι η Δύση,
αλλού ο Βορράς κι ο Νότος.
Μπερδεύεσαι…
Δεν ξέρεις προς τα πού να στραφείς.
Ψάχνεις έναν βηματισμό προς την ευτυχία,
έναν άγνωστο δρόμο αναζητάς
κουβαλώντας μιαν αβέβαιη γνώση,
μιαν αόρατη καρδιά,
ένα λειψό θάρρος.
Μα ίσως τελικά
δύσκολο δεν είναι να βρεθεί το πολύτιμο.
Ίσως το σπίτι σου βρίσκεται κάπου πολύ κοντά…
Ένα γαλάζιο πουλί σε περιμένει
στην αδημονία μιας συνάντησης.
Ένα ουράνιο τόξο
μέσα σ’ ένα στρογγυλό ψωμάκι.
Ένα πολύχρωμο θαύμα
μέσα στο παρτέρι του κήπου.
Κι αν το ζητούμενο είναι η γνώση,
αναπάντεχα θα βρεθεί μέσα σ’ ένα λάθος.
Κι αν είναι η καρδιά,
θα βρεθεί μέσα στα δάκρυα μιας προσευχής.
Κι αν το χαμένο σου θάρρος αναζητάς,
τότε ξεκίνα ταξίδι προς το όνειρο.
Άφησε πίσω
τη σκουριασμένη σου αποθάρρυνση,
κι ακολούθησε
το κρυφό μονοπάτι
μιας ξεχασμένης προσδοκίας.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βίκυ Πρασίνου γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ψαρά. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι χρόνια στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης ως καθηγήτρια γλώσσας και λογοτεχνίας. Παράλληλα, συντονίζει μικρές ομάδες δημιουργικής γραφής για παιδιά. Εδώ και πολλά χρόνια γράφει ποίηση. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική, τη βυζαντινή αγιογραφία και τη φωτογραφία συμμετέχοντας με έργα της σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Κρύβομαι Κυνηγώ Κουτσαίνω" και "Παράλληλη Αναζήτηση" από τον εκδοτικό Άλφα Πι.
