Η φίλη ποιήτρια από την Κύπρο Βούλα Αντωνίου διαβάζοντας ένα άρθρο στον "Φιλελεύθερο" για τις αρραβωνιαστικιές των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας εμπνεύστηκε ένα ποίημα. Το άρθρο έλεγε:
28 Πηνελόπες από το 1974: Αρραβωνιαστικιές αγνοουμένων δεν παντρεύτηκαν ποτέ – Μετά από 50 χρόνια τις αναγνωρίζει το κράτος- Βάσος Βασιλείου
Ήταν αρραβωνιασμένοι και αγνοούνται από την περίοδο της τουρκικής εισβολής αλλά οι αρραβωνιαστικιές τους ξεχάστηκαν από την πολιτεία, παρόλον ότι το να είσαι αρραβωνιασμένος το 1974 είχε περισσότερη βαρύτητα από το σύμφωνο συμβίωσης του 2025{....}
Και ιδού και το ποίημα...
Η αρραβωνιαστικιά του αγνοούμενου-ΒΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Έμαθες τα;
Εν μας αναγνωρίσουν!
50 χρόνια μετά
εν να μας αναγνωρίσουν παρολίο άντρα μου
Άντρα ,αρραβωνιαστικιέ παρολλίο σύζυγέ μου.
Σύζυγος εν εγίνης ποττέ ούτε τζιαι εγώ
Μαζί εν εσυζήσαμε
Είχαν άλλα σχέδια για μας οι μεγάλοι, οι ισχυροί
τούτοι που κινούν τα νήματα τούτου του κόσμου.
Ερήμην μας
Το παιδί
το παιδί μας
τόσων χρόνων όσα τα χρόνια μακρυά σου
Εγιώ γριά πιον στα 70
Πόσα να ζήσω κόμα;
Πέτρινα χρόνια δίσεκτα
Με ένα παιδί στην αγκάλην χωρίς πατέρα χωρίς στεφάνι
Δύσκολα
Μακρυά που το χωρκό
Κοντά όμως στον τζύρη τζιαι στην μάνα μου .
Ανάγιωσα το
Αναγιώσαμεν το το παιδίν, εγίνην άντρας πατέρας τζιαι τούτος
Α , νάσουν που μιαν γωνιάν να τον εθώρες
Να εθώρες τα ματούθκια του τα θολά καθώς εμεγάλωννε μες τον συνοικισμό
Με μάναν ,παππού τζιαι γιαγιά
Χωρίς τζύρη
Εν ήταν ο μόνος ξέρω το ,πολλα κοπελλούθκια εμεγαλώνναν χωρίς τζύρη
Άμμα τούτος είσιεν άλλην αβανιά.
Η μάνα του ήταν αστεφάνωτη
..Μα ήτουν χαρτωμένη
Είμαι μια που τες τελευταίες
-πέντε εμείναμεν -
που τες 28 αρρανωνιαστικιές
των αγνοουμένων
σε τούντον γέριμον
τον θκυό αππιθκιές τόπον μα μοιρασμένον στα θκυό .
Εν πειράζει όμως αναγνωρίσαν μας
άσσεν τζαι τωρά
είμαστεν επίσημες αρραβωνιαστικιές των αγνοουμένων
Ακούεις αρραβωνιάρη μου;
Είμαι αναγνωρισμένη, επίσημη πιον
Η αρραβωνιαστικιά του αγνοούμενου.
