Σήμερα έχω κοντά μου έναν τραγουδοποιό που εκτιμώ πολύ,τον Βασίλη Μπαμπανιάρη. Με δυο δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό του και μ' έναν δίσκο στα σκαριά, με την εμπειρία πολλών ζωντανών εμφανίσεων κι έναν βαθύ έρωτα για τη μουσική, συνεχίζει τον δρόμο που χάραξε με ασίγαστο ενθουσιασμό! Κι έχει πολλά ακόμα όμορφα τραγούδια να μας δώσει!
Συνέντευξη: Αγγελική Καραπάνου
-Βασίλη μου, πώς ξεκινά στη ζωή σου η ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Ξεκίνησα στην ηλικία των 10 από την φιλαρμονική του χωριού μου στην Περαχώρα Λουτρακίου μαθαίνοντας θεωρία της μουσικής και παίζοντας τρομπέτα και ευφώνιο. Παράλληλα ξεκίνησα μαθήματα κλασικής κιθάρας με τον μαέστρο της φιλαρμονικής, τον αείμνηστο Λευτέρη Δαρζέντα.
-Ανήκεις στους πολύ μορφωμένους μουσικούς. Πότε άρχισες να δημιουργείς τα δικά σου τραγούδια;
Δε νιώθω έτσι, σας ευχαριστώ όμως για το κοπλιμέντο. Θεωρώ ότι έχω αγγίξει ένα πολύ μικρό κομμάτι από το μεγαλείο της τέχνης αυτής, προσπαθώ όμως να γίνομαι καλύτερος με τον καιρό.Στην εφηβεία λοιπόν έγραψα τους πρώτους μου στίχους και μελωδίες. Γυρνώντας πίσω κάποιες φορές διαβάζω στίχους της ηλικίας των 17, άγουροι ακόμα, είχα όμως από τότε αυτή την ανάγκη έκφρασης μέσα από τη γραφή. Οι μουσικές όμως που έγραψα την περίοδο εκείνη σαφώς μου αρέσουν περισσότερο και έχουν μια ωριμότητα που με παραξενεύει ακόμα και τώρα...Για παράδειγμα το «Μονόγραμμα» το οποίο είναι ένα από τα τραγούδια που έχει ταυτίσει το κοινό με το όνομά μου, γράφτηκε περίπου στην ηλικία των 20 ετών (με την σύμπραξη του Γιάννη Μπάκουλη στη μουσική).Το τραγούδι επίσης «Ο Κήπος της Γεσθημανής» που θα κυκλοφορήσει φέτος και θα είναι ο προπομπός του τρίτου μου album, είχε μείνει σαν μουσική στο «συρτάρι» από το 2003. Και ήρθε λοιπόν η κατάλληλη συγκυρία να ανοίξει τα πανιά του σε λίγο καιρό...
-Η τέχνη είναι ένας μαγικός κόσμος. Όταν μπαίνει κάποιος στον επαγγελματικό στίβο είναι δυνατόν να κρατήσει αυτή τη μαγεία στη δουλειά του;
Η γνώμη μου είναι ότι ο καλλιτέχνης θα πρέπει να αποσύρεται από την ενεργό δράση όταν νιώσει ότι έχασε αυτή τη μαγεία που αναφέρετε. Διότι η τέχνη δίχως αυτό το συστατικό είναι απλά μια ακόμα δουλειά γραφείου. Έχει δηλαδή στεγανά. Αυτή τη μαγεία λοιπόν την κρατάς αν αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα γύρω σου όπως ακριβώς τα αντιλαμβάνεται ένα μικρό παιδί : με ενθουσιασμό, δημιουργικότητα και επίσης αυτή την απελευθερωτική αίσθηση της έλλειψης φραγμών που έχουν τα παιδιά (μέχρι που πάνε σχολείο και δυστυχώς τη χάνουν).Αν λοιπόν βλέπαμε υπό αυτό το πρίσμα τα πράγματα, ακόμα και η πιο συνηθισμένη και αδιάφορη δουλειά, ξαφνικά θα αποκτούσε άλλο νόημα και θα γινόταν σημαντική.
-Ένα από τα πιο ευαίσθητά σου κομμάτια είναι «ο Μαχητής σου» που μιλά για τα μωρά που γεννιούνται πρόωρα και τον αγώνα τους να κρατηθούν στη ζωή. Πώς γεννήθηκε αυτό το τραγούδι;
Γεννήθηκε μέσα από τη γνωριμία μου με την πρόεδρο του Ηλιτόμηνου την κα Λέλα Βαβουράκη η οποία με το δικό της μοναδικό τρόπο μου έδειξε ένα κόσμο που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε, αυτόν των πρόωρων νεογνών. Έγραψα λοιπόν με πολλή αγάπη ένα τραγούδι σαν νανούρισμα για τους γονείς που είναι δίπλα στους πραγματικούς μαχητές, που είναι αυτά τα μωρά που παλεύουνε με αντίπαλο το χρόνο για να κρατηθούν στη ζωή. Αξίζει να ενημερωθείτε για το έργο και τις δράσεις του Ηλιτόμηνου το οποίο ειδικεύεται στη φροντίδα των πρόωρων νεογνών και είναι μέλος του δικτύου οργανώσεων γονέων από όλη την Ευρώπη που δρουν συντονισμένα με το EFCNI, το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Φροντίδα των Νεογνών.
-Σε ποιες πλευρές της ζωής αισθάνεσαι ο ίδιος μαχητής;
Στη δουλειά μου και κόντρα στην αδικία.
-Για ποια άλλα κοινωνικά ζητήματα θα ήθελες να γράψεις κάποια στιγμή;
Για οτιδήποτε έχει να κάνει με τους αδύναμους και τους αδικημένους.
-Ένα άλλο πρόσφατο τραγούδι σου που πήγε και πολύ καλά στον διαγωνισμό του ΜΕΝΤΑ είναι η "Αγάπη". Πρόκειται για ένα αισιόδοξο τραγούδι που μιλά για την ελπίδα του ερχομού της. Πες μας λίγο για την ιστορία δημιουργίας αυτού του τραγουδιού.
Η «Αγάπη» γράφτηκε πριν 4 με 5 χρόνια από την προσωπική μου ανάγκη να εστιάζω στα θετικά και αισιόδοξα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Ολόκληρο όμως το τραγούδι στήθηκε γύρω από το στίχο «...ότι έφυγε θα’ρθει να ανθίσει την πληγή και ότι πέθανε θα ξαναγεννηθεί...». Ο στίχος αυτός αναφέρεται στην απώλεια και τον αφιερώνω στους αγαπημένους μας ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή και γεννιούνται ξανά μέσα από τις σκέψεις μας και μεταμορφώνονται ίσως σε μια άλλη μορφή ενέργειας που είναι συνδεδεμένη με τα πάντα γύρω μας.Η «Αγάπη» λοιπόν βγήκε δεύτερη (ανάμεσα σε 300 καλλιτέχνες) στον περσινό διαγωνισμό του ραδιοφωνικού σταθμού ΜΕΝΤΑ και κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από την Panik Records. Επίσης πρόσφατα οπτικοποιήθηκε από τον σκηνοθέτη Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου.
-Υπάρχουν πολύ επιτυχημένες περιπτώσεις τραγουδοποιών και μία από αυτές είσαι κι εσύ. Όμως γενικά υπάρχει κι η άποψη πως η ύπαρξη ενός προσώπου που γράφει μουσική, στίχους και τραγουδάει, είναι δύσκολο εγχείρημα γιατί δεν είναι συνηθισμένο στο ίδιο άτομο να συνυπάρχουν τρία ισχυρά ταλέντα. Ποια είν’ η γνώμη σου σ’αυτό, είναι καλύτερα για την εξέλιξη της μουσικής τα τραγούδια να τα δημιουργεί μια ομάδα προσώπων ή το ίδιο πρόσωπο;
Ευχαριστώ ξανά για το κοπλιμέντο, δε θεωρώ όμως ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Το μόνο που έχω είναι η αγάπη για τη μουσική και το σημαντικότερο ότι είμαι βαθιά ερωτευμένος μαζί της. Τώρα όσον αφορά στη δημιουργία μιας σύνθεσης ή ενός τραγουδιού, από τον Μπετόβεν μέχρι τον Μπομπ Ντίλαν η δημιουργία θεωρώ ότι είναι ένας μοναχικός δρόμος που χρειάζεται σκάψιμο βαθύ στην ψυχή σου. Και αυτό είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Στο στάδιο όμως της ενορχήστρωσης και της παραγωγής, θεωρώ ότι χρειάζεσαι ανθρώπους που συμπορεύσαι για να αναδείξουν κάθε μικρό διαμαντάκι που κατάφερες τελικά να φέρεις στην επιφάνεια.
-Σ’αρέσει να γράφεις τραγούδια για άλλους εκτός από αυτά που γράφεις για τον εαυτό σου;
Έχω αρκετά τραγούδια που θεωρώ ότι ταιριάζουν καλύτερα σε φωνές διαφορετικές από την δική μου και θα έρθει η κατάλληλη στιγμή να βγουν και αυτά προς τα έξω.
-Υπάρχουν κάποιοι δημιουργοί που θα ήθελες να πεις τραγούδια τους;
Τραγούδια συναδέλφων που εκτιμώ τα προσαρμόζω στα μέτρα τα δικά μου και της μπάντας μου τους Sepia και τα παίζουμε στα live μας. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου,ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Μάρκος Βαμβακάρης είναι μερικοί από αυτούς που εκτιμώ βαθύτατα και τους τιμάω.
-Σήμερα η παραγωγή κι η προώθηση των τραγουδιών βαρύνει αποκλειστικά τους καλλιτέχνες κι όχι τις εταιρίες. Αυτό το βιώνεις ως ελευθερία ή ως ένα μελανό σημείο της μουσικής παραγωγής;
Το βιώνω ως την απόλυτη ελευθερία που θα μπορούσα να έχω. Τα πάντα περνάνε από το χέρι μου και τα υλοποιώ σχεδόν ατόφια όπως τα έχω φανταστεί. Αυτό είναι ευτυχία για μένα.Και ας γίνονται και λάθη, τουλάχιστον είναι αποκλειστικά δικά μου και τα αγαπάω εξίσου.
-Τα κριτήρια της επιτυχίας ενός ανθρώπου που ασχολείται με τη μουσική δεν είναι ίδια για όλους. Εσύ τι θεωρείς επιτυχημένη διαδρομή;
Από τη στιγμή που βγάζεις τα προσωπεία που φοράς και γίνεσαι αληθινός με τον εαυτό σου (και κατά συνέπεια με το κοινό σου) θεωρώ ότι έχεις επιτύχει στη διαδρομή αυτή. Δεν έχει να κάνει ούτε με τα λεφτά αλλά ούτε και με την καταξίωση. Να είμαστε απλά αληθινοί και ανθρώπινοι. Χωρίς φίλτρα και δεύτερες σκέψεις, αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο από την εποχή που ζούμε.
-Αν μπορούσες να απομονώσεις δυο-τρεις πολύ συγκινητικές στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία σου ποιες θα διάλεγες;
Κάθε φορά που παίζουμε το Μαχητή στις εμφανίσεις μας υπάρχει μια έντονη ατμόσφαιρα στο χώρο. Επίσης η πρόταση γάμου που έκανε ένας φίλος μας στο κορίτσι του κατά τη διάρκεια ενός live ήταν μια πολύ χαρούμενη και συγκινητική στιγμή.
-Τι σε κάνει ευτυχισμένο στη σχέση σου με τη μουσική;
Η αίσθηση του να εκφράζομαι ελεύθερα όπως επίσης και η αίσθηση της δημιουργίας.
-Τι σε κάνει χαρούμενο στη ζωή γενικά;
Τα πολύ μικρά καθημερινά πράγματα.
-Θα μπορούσες να μας αποκαλύψεις ένα μεγάλο σου μουσικό όνειρο;
Όσον αφορά στη σχέση μου με τη μουσική έχω μάθει να ζω στο παρόν, δεν πιστεύω στα όνειρα παρά μόνο στη σκληρή δουλειά και στην αφοσίωση σε αυτό που κάνω. Αν ονειρεύομαι κάτι σε πιο προσωπικό επίπεδο είναι μια φάρμα γεμάτη από ζώα με ένα ξύλινο σπίτι στη μέση, μακριά από την πόλη, για μένα και τον άνθρωπο που αγαπώ. Και επίσης ονειρεύομαι ένα κόσμο χωρίς αδικία.
-Βασίλη μου, σ’ευχαριστώ γι’αυτή τη συνομιλία και σου εύχομαι ΚΑΘΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Σας ευχαριστώ πολύ.
