Οι σχέσεις μοιάζουν με ταινία! Καμιά φορά φοβάσαι την έκβαση... Θα γνωρίσουμε το διήγημα του Πέτρου Τσαλίκη "Παλιό σινεμά"!
Στα αυλακώματα που έχει χαράξει η σιδηροτροχιά του πεπρωμένου μου ισορροπώ , και εκεί μαζί με ένα ξωτικό παρέα στο μαγεμένο δάσος χάνομαι.
Σε λίμνη ασημένια γυμνός κολυμπάω, εξάγνισμα του σώματος και της ψυχής, βαφτίζομαι ξανά ωσάν τυφλός που βρήκε το φως του στη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ…και ο χρόνος γίνεται στιγμή και η στιγμή αιωνιότητα.
Κάτω από το φως του φεγγαριού όλα μοιάζουν φτιαγμένα σαν από μάρμαρο και σμάλτο ,φαίνονται μαργαριτάρια τα εκατομμύρια των άστρων στο περιδέραιο της νύχτας. Το θρόισμα των φύλλων θυμίζει κάτι από το κέντημα τ' ανέμου που κάνει διακριτή την παρουσία του στο γυμνό κορμί μου.
Πολλά τα δειλινά μα κανένα δεν θυμίζει κάτι από εσένα, καθώς στο λυκόφως…στο σβήσιμο της μέρας, εσύ πάντα με φωνή μελίρρυτη , μου μοίραζες απλόχερα τα “ σ' αγαπω σου όλα “. Και ήσουν τόσο εύθραυστη και σκυφτή σαν μαραμένο αγριολούλουδο μόνο του, που το μαστιγώνει ο βοριάς στον κάμπο. Και ήσουν τόσο αιθέρια, σαν το απαλό πέταγμα του κύκνου πάνω από τη λίμνη.
Και ήταν το μαράζι και το γινάτι και των δύο που μας οδήγησε εδώ .Σε ένα παλιό θερινό σινεμά ονόματι …”Ανδρομέδα"…. μεταμεσονύκτια προβολή …να κοιτάμε μαζί τη λεζάντα " Τέλος ".
