Θα σας παρουσιάσω μια ανατρεπτική μικρή ιστορία της λογοτέχνιδας Φανής Αθανασιάδου,με φόντο τον κινηματογράφο..."Σελιλόιντ"!
Σελιλόιντ- ΦΑΝΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ
Συνήθιζε να κρατά γραμμένες τις ατάκες από τις πιο αγαπημένες της ταινίες, και να ταυτίζει τους ήρωες των ταινιών με τους ανθρώπους της ζωής της .Έτσι κατέληγε μετά το τέλος κάθε σχέσης να μένει πιο μόνη αυτή και οι ταινίες της. Τώρα τις ατάκες δε χρειαζόταν να τις γράφει.Τις είχε μάθει όλες απ’έξω.Οι ήρωες του σελιλόιντ είχαν στοιχειώσει για καλά το μυαλό της.
Μια μέρα μας κάλεσε να μας διαβάσει ένα σενάριο που είχε γράψει. Ξαφνικά σταμάτησε να διαβάζει και αναρωτήθηκα γιατί έλειπε το τέλος απ’αυτή την ιστορία.Όταν την ρώτησα δε μου απάντησε,μόνο κοίταξε κάπου αόριστα μ’ένα παράξενο και ανεξιχνίαστο χαμόγελο. Από κείνη την ημέρα κανείς δεν την ξαναείδε ούτε άκουσε τίποτα γι’αυτήν.Μάταια ψάξαμε όλοι, γνωστοί και φίλοι.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε. Ένα απόγευμα πήγα να παρακολουθήσω την πρεμιέρα μιας καινούργιας ταινίας. Στην τελευταία σκηνή,η ηρωίδα αποκάλυπτε το κρυμμένο καθ’όλη τη διάρκεια του έργου πρόσωπό της. Όταν την κοίταξα δεν μπορούσα να κρατήσω την έκπληξή μου.Ήταν εκείνη ήμουν σίγουρη πως ήταν εκείνη.Πριν προλάβω ν’αντιδράσω νόμισα πως την είδα να μου γνέφει και να κλείνει συνωμοτικά το μάτι ενώ στην μεγάλη οθόνη γραφόταν η λέξη ‘’ΤΕΛΟΣ’’.
