Σαν σήμερα, το 1924, γίνεται δημοψήφισμα στην Ελλάδα και το 69,95 % των Ελλήνων τάσσονται υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Για να δούμε τι θα έκανε ο Γεώργιος Σουρής αν ήταν βασιλιάς!
Αν ήμην βασιλεύς -ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
Πολλοὶ ως τώρα έγραψαν ότι αν είχαν θρόνο,
θα έκαναν στρατεύματα και στόλους φοβερούς,
πως για το έθνος πάντοτε θα φρόντιζαν με πόνο
και τους αρχαίους θα ’φερναν της δόξας μας καιρούς.
Δεν ξέρουν τι τους γίνεται και λόγια μόνο χάνουν,
για βασιλιάδες των Ρωμιών οι κύριοι δεν κάνουν.
Εγὼ δεν θέλω βασιλιάς να είμαι όπως άλλοι,
θέλω να είμαι τύραννος απόλυτος σατράπης,
να έχω μάτια πύρινα και πίσω στο κεφάλι,
να είμαι τέρας, Εριννύς, Βριάρεως, χασάπης.
Να έχω χέρια εκατὸ και άλλα τόσα πόδια,
και να σηκώνω μόνος μου πενήντα πέντε βόδια.
Αν ήμουν τέτοιος βασιλιάς, τι έλεγα να κάμω!
Ορθὴ καμιὰ δεν θ’άφηνα να στέκεται κολόνα,
κάθε αρχαίο άγαλμα θα το κυλούσα χάμω,
και ίσως θα εγκρέμιζα κι αυτὸν τον Παρθενώνα.
Κάτω, θα φώναζα παντού, αι κλασσικαὶ Αθήναι,
η Δήλος, αι ανασκαφαί,ο Σλήμαν, αι Μυκήναι.
Όποιος γυρεύει μνήματα της κλασικής παιδείας,
όποιος ξεθάβει άγαλμα καμιάς ή κανενός,
κι αν Κουμανούδης λέγεται, κι αν είναι Καββαδίας,
θα θάβεται με τ’άγαλμα κι’ εκείνος ζωντανός.
Θα λείψουν τόσα μάρμαρα και οι αρχαιολόγοι,
κι η δόξα τότε η παλιὰ το έθνος δεν θα τρώγη.
Σε κάθε δρόμο θα’στηνα και απὸ μια κρεμάλα,
κι αφού κρεμούσα όλη μας τη χωροφυλακή,
τους Κυβερνήτας θα’στελλα σε γάιδαρο καβάλα
σαν σκύλοι να ψοφήσουνε στον Κάνθαρο εκεί...
Αρχὴ καμιὰ δεν θα’μενε στο έθνος ούτε κόμμα,
και ίσως τότε θα’λειπε η μούχλα και η βρώμα.
Δεν θα’φηνα παράσημο κι ούτε σταυρὸ κανένα
στον τάδε υψηλότατο, στο δείνα σπαθοφόρο,
όλα με μια θα τα’δινα για πείσμα μαζωμένα
εις τον Αθερινόπουλο και τον Δε-Κάστρο δώρο.
Μόνον σ’ αυτοὺς θα φόρτωνα χρυσά και διαμαντένια,
αλλὰ στους άλλους τίποτε, ουδὲ τενεκεδένια.
Εις όλους τότε θα’λεγα: μακρὰν η επαιτεία,
αφήσετε τα γράμματα, το Σύνταγμα, τους νόμους,
ας λείψει κι η πολιτικὴ και η διπλωματία,
και μέρα νύκτα σκάβετε αγρούς, χωράφια, δρόμους.
Έξω γιατροί, καθηγηταί, γραφιάδες, δικηγόροι,
όλοι σκαφτιάδες, κηπουροί, ποιμένες, τορναδόροι.
Ποιος είσαι συ ο κύριος; - σπουδαίος βουλευτὴς -
δύο κοφίνια κοπριὰ φορτώστε του στους ώμους·
εσὺ ποιος είσαι; - Δήμαρχος – συ τ’ είσαι; - ποιητής -
πετάξετέ τους γρήγορα στους νέους υπονόμους.
Κανεὶς Ρωμιὸς υπήκοος αξίωμα δεν θα’χει,
και ούτε κάμες, ρόπαλα, κουμπούρια και σελάχι.
Των κουβαρντάδων θα’σπαζα αλύπητα τη μούρη,
θα κούραζα τα χέρια μου απὸ δαρμοὺς και κτύπους,
και της βουλής θα έκανα το μέγαρο αχούρι
δια τους επιβήτορας της Αραβίας ίππους.
Αλλ’ όμως θα παρήγγελλα παντού στους ξένους τόπους
να στείλουν κι επιβήτορας για τις Ρωμιές ανθρώπους.
Να πιάσει σόι απ’ αὐτοὺς η νέα Ρωμιοσύνη,
να μη γεννώνται πλάσματα κουτὰ, σπασμένα, σάπια,
η νέα πλάσις όμορφη και δυνατὴ να γίνει,
να μη ζητεί το βρώμιον και του σιδήρου χάπια.
Να έβγουν άλογα καλά, αλλὰ να βγουν και άνδρες,
κι όχι μαϊμούδες, πίθηκοι, γυναικωτοί, γαλιάνδρες.
Θα έσβηνα την κάμινον του Πανεπιστημίου,
κανεὶς δεν θα εγίνετο ταμίας πουθενά,
εγὼ θα ήμουν ο σκοπὸς του Κεντρικού Ταμείου,
κι ούτε απ’ έξω θ’άφηνα κανένας να περνά.
Κοιτάξετε τα μούτρα σας καλὰ μες στους καθρέφτες...
σας ξέρω και με ξέρετε, διαόλου παλιοκλέφτες.
Όλους αυτοὺς τους κόρακας, τους φαρδομανικάδες,
όλους αυτοὺς τους ευσεβείς, της πίστεως τους στύλους,
αμέσως θα τους έζευα με γκέμια και χαλκάδες
εις τα μαγκανοπήγαδα, εις τ’άροτρα, στους μύλους.
Τις μίτρες των και τ’άμφια και κάθε των στολίδι
θα τ’άλλαζα με άφθονο σιτάρι και γρασίδι.
Κι αφού με το στηλιάρι μου σας έσπαζα στο ξύλο
και κάπως εσωφρόνιζα το ένα κι άλλο φύλο,
και άμα έβλεπα κι εγὼ πως στην Ελλάδα πια
ευρίσκονται και άνθρωποι με λίγη ανθρωπιά,
θα έδινα το στέμμα μου εις άλλον να το βάλει
και όπως τώρα θ’άρχιζα να γράφω στίχους πάλι.
Πηγές: https://www.stixoi.info
& https://www.blackmonday.gr
