Θα γνωρίσουμε πέντε ξεχωριστά ποιήματα του ποιητή Νίκου Ι.Τζώρτζη. Μέχρι στιγμής έχει δημοσιεύσει πέντε ποιητικές συλλογές. Η πιο πρόσφατη τιτλοφορείται " Αναψηλάφηση, Β΄ " !
I
ΦΥΛΛΟΒΟΛΑ
Κάποια απ’ αυτά
φυλλορροούν μόνο
για ό,τι αγαπούσαν
κι έχασαν.
Το ξέρουμε πια
– κι ας επιμένουμε
πως φταίει πάντα
το φθινόπωρο.
II
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
(Αντί επαίνου για τον κ. Ν. Τ. και τη νέα ποιητική του συλλογή)
Σεβαστέ μου Κύριε, Θα εδιαβάσατε ίσως ένα ποίημά μου
αναφερόμενο σε σας και γραμμένο σε ύφος κάπως
ασύνηθες. Είναι μια τρέλα στην οποία με παρέσυραν
κυρίως οι δυνατότητες της ομοιοκαταληξίας. […]Ελπίζω
όμως ότι θα εγελάσατε με την απροσδόκητον αυτή και
αβλαβή επίθεση, την οποία πάντως σας παρακαλώ να
μου συγχωρήσετε.
Με εξαιρετική τιμή
Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Πολύ καιρό προγύμναζες τους στίχους,
για να σου βγουν απρόβλεπτες ενώσεις,
συμφύροντας κοινούς συνήθεις ήχους·
ώσπου ένοιωσες στα χέρια σου τις ώσεις
του καινού που ακόμα δεν είχε γραφτεί
και πάλεψες να μας το φανερώσεις·
κι αναμόχλευσες την ύλη του καυτή,
για να βρεις εντός του μια ψυχή ζώσα,
που μόνο σ’ εσένα μιλούσε στο αυτί.
Εν τέλει του ’δωσες μορφή και γλώσσα
με τόσα πρότυπα κρουστά στιχάκια,
εσύ, ναι, μια ακόμα φέρελπις κλώσα.
Χρόνια κλωσάς αετόπουλα ή γεράκια,
όμως εκκολάπτεις κοράκια ακόμα,
κλέφτρες κίσσες κι ισχνά κοτοπουλάκια.
Το έργο σου έχει ένα δικό του χρώμα,
ίσως επειδή διαφέρει απ’ των άλλων
σε μια δυο τελείες, μπορεί κι ένα κόμμα.
III
Τα συντριπτικά κατάγματα
να σταματήσουν
τις υπερβολές
περί πόνου,
αξιώνουν οι παρανυχίδες.
IV
Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΤΟΝΩΝ
Και αυτή η κατηγορία μένει αόριστος, είναι όμως φανερόν,
ότι εννοεί την υπ’ εμού απλοποίησιν του εν χρήσει ποικίλου
τονισμού και τη χρησιμοποίσιν μόνον της οξείας.
Από την απολογία του Ι. Θ. Κακριδή
Το Πειθαρχικόν Συμβούλιον
επιβάλλει εις τον Ιωάννην Κακριδήν
δια την αυθαίρετον απλοποίησιν
του τονικού μας συστήματος
την εσχάτην των ποινών:
δις εις θάνατον δια τονοβολισμού.
Εκρίθη και απεφασίσθη εν Αθήναις,
τη ενδεκἀτη (11η) Ιουλίου 1942.
V
ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΣΟΝΕΤΟΥ
(Υπνοπορείες)
Τον ύπνο σου κι απόψε θα διαρρήξω,
μετά των οργασμών την παραζάλη,
βαθιά στο λήθαργό σου να βουτήξω,
για ν’ αναδυθώ στ’ όνειρό σου πάλι.
Στο διάπυρο βραχνά σου να βογκήξω,
ώσπου να γίνουμε σποδός κι αιθάλη·
τον τύπον, λέει, των ήλων σου ν’ αγγίξω,
την κάθε τύψη σου π’ ανθεί και θάλλει.
Ν’ ανατριχιάσω στ’ αναφιλητό σου
να ’ρθω μαζί σου στην υπνοβασία,
ν’ ακούω χρησμούς στο παραμιλητό σου,
να ’ναι ως την αυγή μια δοκιμασία·
κάτι πια σαν πρόβα θανάτου εντός σου,
σαν δοκιμαστική ψυχοστασία.
Και να φροντίσω, καλή μου, να χωρά
σ’ ένα σονέτο μου κι αυτή τη φορά·
σ’ ένα δεκατετράστιχο με… ουρά.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νίκος Ι. Τζώρτζης κατάγεται από την Κριτσά. Γεννήθηκε στον παρακείμενο Άγιο Νικόλαο Λασιθίου Κρήτης, όπου κατοικεί και εργάζεται. Η πέμπτη ποιητική του συλλογή τιτλοφορείται: Αναψηλάφηση, Β΄ (Κέδρος).
