Ιούνιος ο Θεριστής, ο πρωτότοκος γιος του θέρους. Ο μήνας που κλείνουν τα σχολεία, που μας επισκέπτεται για τα καλά η ζέστη, που καταστρώνουμε τα πρώτα σχέδια των διακοπών. Οι ποιητές τα είπαν όλα. Ας τους αφουγκραστούμε!
[Είχαν αρχίσει οι ζέστες – Ιούνιος μήνας]-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Είχαν αρχίσει οι ζέστες – Ιούνιος μήνας
άλλαζες κάθε τόσο θέση στο κρεβάτι
ζητώντας το δροσερό μέρος στα σεντόνια,
μη βρίσκοντας δροσιά. Κι αυτή η ταυτόχρονη
καταδίκη και αθώωση. Φωνάζανε οι γρύλοι.
Οι φρουροί αποκοιμήθηκαν πάνου στα όπλα τους.
Το φεγγάρι στάθηκε να τους κοιτάζει.
Ένα πουλί ξύπνησε.
Το ποτάμι κυλούσε.
Τότε ακριβώς, ο πιο μεγάλος έκανε μια κίνηση
σα ν’ άπλωνε τον ουρανό πάνου στα γόνατά του
κι άρχισε να ράβει τ’ αστέρια στη θέση τους
όπως ράβει ο φυλακισμένος τα κουμπιά στο σακάκι του.
Πηγή: Προσχέδια, 1954-1960, Τόμος Γ΄, Κέδρος.
Μέρες του Ιουνίου ’41-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Βγήκε το νέο φεγγάρι στην Αλεξάνδρεια
κρατώντας το παλιό στην αγκαλιά του
κι εμείς πηγαίνοντας κατά την Πόρτα του Ήλιου
μες στο σκοτάδι μας καρδιάς — τρεις φίλοι.
Μας θέλει τώρα να λουστεί στα νερά του Πρωτέα;
Τη μεταμόρφωση τη γυρέψαμε στα νιάτα μας
με πόθους που έπαιζαν σαν τα μεγάλα ψάρια
σε πέλαγα που φύραναν ξαφνικά·
πιστεύαμε στην παντοδυναμία του κορμιού.
Και τώρα βγήκε το νέο φεγγάρι αγκαλιασμένο
με το παλιό· με μας όμορφο νησί ματώνοντας λαβωμένο·
το ήρεμο νησί, το δυνατό νησί, το αθώο.
Και τα κορμιά σαν τσακισμένα κλαδιά
και σαν ξεριζωμένες ρίζες.
Η δίψα μας ένιππος φύλακας μαρμαρωμένος
στη σκοτεινή πόρτα του Ήλιου
δεν ξέρει να ζητήσει τίποτε: φυλάγεται
ξενιτεμένη εδώ τριγύρω κοντά στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάντρου.
Κρήτη – Αλεξάνδρεια – Νότιος Αφρική, Μάης ‒ Σεπτέμβρης 1941
Πηγή: Ημερολόγιο Καταστρώματος,Β΄
27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ -ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
Σαν το 'φεραν οι Xριστιανοί να το κρεμάσουν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά
σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα
κάτω απ’ τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο,
πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο
και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε
«Δεκαφτά χρόνια μοναχά με τα 'ζησες, παιδί μου».
Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας
κι επέρασάν το το σκοινί και το `πνιξαν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
κ’ ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν
με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας
το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,
η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα
και δε μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα.
«Δεκαφτά μέρες μοναχά», μοιρολογούσε,
«δεκαφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα, παιδί μου».
Πηγή: Τα Ανέκδοτα,Άπαντα Κωνσταντίνου Π.Καβάφη
Ιούνιος –ΡΕΝΑ ΚΑΡΘΑΙΟΥ
Ο Ιούνης με καπέλο
ψάθινο και με γυαλιά ,
τα παιδιά αποχαιρετάει
απ' του σχολειού την αγκαλιά.
Πηγή: youtube
Ιούνιος-ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΣΧΟΣ
Στα ώριμα που απ' το βάρος γέρνουν στάχια
σε αναγνωρίζω που έρχεσαι, Κύριε.
Στις απαλές μονάχος περπατάς κορφές τους,
που λογίζουν στο κατάλευκον άγγιγμα
του φτερού των αγγέλων σου.
Στ' αμπέλι ακόμη δεν ωρίμασε ο καρπός.
κι ο Δείπνος σου έτοιμος. Ω, η αμαρτία μου
πως τη βασιλική πλευρά σου ανοίγει πάλι!...
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη
Από το «Χαιρετισμό του Ιούνη»- ΠΙΤΣΑ ΓΑΛΑΖΗ
Είσαι ένα δέντρο
με κλαδιά πολλά.
Είσαι ένα σπίτι
με δωμάτια πολλά
και παράθυρα πλήθος
και τρέχεις από δωμάτιο σε δωμάτιο
δοκιμάζοντας τις αισθήσεις.
Καρτεράς το σάλπισμα κι ασφυκτιάς,
δεν ξέρεις ποιο παράθυρο θα το φέρει.
Κι οι παιδικές σου βιασύνες
ανοίγονται τρεχάματα, άνεμοι και βουές
στους πορτοκαλεώνες,
στα πέλαγα,
στα περβόλια.
Καλά που υπάρχει κι η ποίηση,
οι γδαρμένοι λαιμοί των αλόγων
ακόμα μια γραμμή δική μας,
η Μοίρα μας.
Τα βράδια ο ύπνος γιομάτος όνειρα,
τις μέρες η αποδημία γιομάτη
ψηφία και στίχους.
Αγκαλιάζομε τότε σφιχτότερα
εκείνο τ' άλογο της παιδικής χαράς
και επιδιδόμαστε σε γυρισμούς
καλπάζοντας, χαμένοι στις προεκτάσεις,
γιατρεύοντας στα έρημα δάση
τον πληγωμένο λαιμό του.
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία «Ταξίδι στην ποίηση», Ναυτίλος
Ιούνιος μήνας και στα μάτια σου ανατέλλω-ΖΩΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ
Στην αγκαλιά σου,
είχε πάντα ουρανό το καλοκαίρι
Στη θύμηση μου,
ένα ματσάκι γιασεμιά το μεσημέρι
Ιούνιος μήνας
και στα μάτια σου ανατέλλω
απελπισμένα,
στο βαθύ της φαντασίας μου, σε θέλω.
Έρωτας είναι,
άγνωστη χώρα δίχως νόμους και θρησκεία
Η αμαρτία μου, μια κόντρα
σε κανόνες κι όλο αλλάζει ηλικία
Χάρτης η θάλασσα
στα χέρια μου κι η σκέψη σου μελάνι
ό,τι ονειρεύομαι,
βουλιάζει, δίχως λόγο στο λιμάνι.
Ιούνιος μήνας,
πρώτη νύχτα σινεμά στην επαρχία
Μεγάλη οθόνη,
ένα φεγγάρι, δυο φιλιά στην ησυχία.
Σβήνω τα φώτα
καίω απόψε μοναξιές και τη συνήθεια
πως ξεριζώνεται
απ’ τα χείλη το αλάτι κι η αλήθεια.
Περνώ στο κόκκινο,
χρώματα ντύνεται η ψυχή, παλιός καθρέφτης
ουρλιάζουν δαίμονες,
να δραπετεύσω, πριν κι ο χρόνος γίνει ψεύτης.
Δάκρυ στο φως,
αυτή τη νύχτα που σκουριάσανε οι λέξεις
στάλες η ζήλια,
μα ήρθε η ώρα σου φωνάζω, να διαλέξεις.
Ιούνιος μήνας,
στο παγκάκι, πόσα παίξαμε στα ζάρια
πάθη και λάθη
της καρδιάς, κλειστά συρτάρια.
Ιούνιος μήνας,
να πεθαίνεις για μια νύχτα και να ζήσεις
απ’ τα κρυμμένα, μη γυρέψεις εξηγήσεις.
Πηγή: https://www.booktourmagazine.com
Ιούνης-ΜΑΡΙΚΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
Το φεγγάρι αυτό του Ιούνη
αν μπορούσε να μιλήσει…
θα φώναζε
«σας περιμένει όλους μια νύχτα».
Πηγή: https://stixoi.info/
Ιούνιος- ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΟΥΝΓΚΑΡΕΤΙ
“Όταν
η νύχτα αυτή
μου πεθάνει
και σαν τρίτος
να την κοιτάζω θα μπορώ
κι όταν αποκοιμηθώ
στο θρόισμα των κυμάτων
που έρχονται
να τυλιχτούν
στο φράχτη από ακακίες
του σπιτιού μου
Όταν ξαναξυπνήσω
μες στο κορμί σου
που πάλλεται
σαν τη φωνή του αηδονιού
Εξαντλείται
όπως το στιλπνό χρώμα
του ώριμου σταριού
Στη διαφάνεια
του νερού
το μεταξένιο χρυσάφι
της επιδερμίδας σου
θα θαμπώσει
Καθώς θα ξεπετιέσαι
απ’ τις ηχηρές πλάκες
του αγέρα θα ‘σαι
ίδια
πάνθηρας
Στις κινούμενες
κόψεις της σκιάς
θα φυλλορροήσεις
Μουγκρίζοντας
σιωπηλή
στον κουρνιαχτό εκείνο
θα με πνίξεις
Ύστερα
τα βλέφαρα θα μισοκλείσεις
Θα δούμε τον έρωτά μας να γέρνει
σαν δειλινό
Ύστερα θα δω γαληνεμένος
στον ασφάλτινο ορίζοντα
των ιρίδων σου
να μου πεθαίνουν
οι κόρες των ματιών
Τώρα
η αιθρία έχει κλείσει
όπως
την ώρα ετούτη
στην αφρικάνικη πατρίδα μου
τα γιασεμιά
Τον ύπνο μου έχασα
Τρεμοσβήνω
στην άκρη ενός δρόμου
σαν πυγολαμπίδα
Θα μου πεθάνει
η νύχτα αυτή;”
Πηγή: Τζιουζέπε Ουνγκαρέτι, Ποιήματα, εκδόσεις Ίκαρος
Η Σιγαλιά είταν πράσινη-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Η σιγαλιά είταν πράσινη, το φως μουλιάσει είχε.
κι ο Ιούνιος, μήνας μέγας, έτρεμε σαν πεταλούδα.
κι εσύ, Ματθίλδη, στο βασίλειο έφτασες του Νότου
νερά και πέτρες σπώντας, κόβοντας το μεσημέρι
στα δύο. Κατάφορτη ήρθες με άνθη σιδηρούχα ώς πάνω,
με φύκια που βασάνισε και ξέχασε ο αγέρας.
πλην άσπρα ακόμα, φαγωμένα απ’ το παμφάγο αλάτι,
τα χέρια σου σηκώνανε τα στάχυα απ’ τις αμμούδες.
Τις άμειχτές σου χάρες αγαπώ, το λίθινό σου
λείο δέρμα και τα νύχια που προσφέρεις στων δαχτύλων τον ήλιο,
και το στόμα σου που πλέχει μέσα στη χαρά.
για ’κείνο το σπίτι, όμως, που ’χω χτίσει πλάι στην άβυσσο
το σύστημα να μου χαρίσεις της σιωπής που με πονά,
την τέντα τη θαλασσινή που ξέχασες στις θίνες.
Μετάφραση :Γιώργος Κεντρωτής
Πηγή: Η στείρωση των αστέρων,Τυπωθήτω,2008
Τραγούδι του Ιουνίου-PAUL CHAMPAGNE
Πάνω στη γη
σταυροί παντού
και Γολγοθάς.
Πάνω στη γην
άνθη παντού
μέσα στο φως.
Μες στην καρδιά
πάντα ο σταυρός
του πόνου μου.
Μες στην καρδιά
πάντα ως ανθός
η ελπίδα μου.
Μέσα στο φως.
Πηγή: Ανθολογία βελγικής ποιήσεως (Άρη Δικταίου).Εκδόσεις Γ. Φέξη,1969
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
