Έξι τραγούδια του Σεπτεμβρίου

Το Σεπτέμβριο θυμάμαι όταν άδειαζαν οι πάγκοι
κι έπαψ’ ή βουή του κόσμου, πήγαν τα παιδιά για τσάι.
Άσε μας θεέ ψηλά, να θυμόμαστε τ’ απλά
τώρα που έχουν πια πεθάνει
όλοι που μας αγαπάνε, λοχαγοί και βασιλιάδες.

Πέρα στην παλιά μας Κύπρο και στην Κένυα την καημένη
όλοι εκεί βασανισμένοι μαύροι κι άσπροι από τους άσπρους.
Και στα ξωτικά τα μέρη κι όπου ρίξουμε το μάτι
το κουδούνι του σχολείου στο μισό Μπέλφαστ σημαίνει
κι αχ, ή Αγγλία μας ή καημένη, λοχαγοί και βασιλιάδες.

Σκόνταψα σ’ ένα βραχνά μου και στο πάρκο ‘κει του Ουΐνδσορ,
τι θαρρείτε κει πώς ηύρα, περπατώντας στο σκοτάδι;
Μισοδαγκωμένο μήλο και το πιο αστείο απ’ όλα
χαραγμένα πέντε δόντια
πέντε δόντια από παιδάκι, λοχαγοί και βασιλιάδες.

Θέλω να φύγω, μακριά απ’ τους ανθρώπους
από τα μάτια τους να σβήσω, να χαθώ
σ’ ένα βουνό, σε μια σπηλιά, σε ξένους τόπους
τον κάθε πόνο της καρδιάς μου να ξεχνώ
σ’ ένα βουνό, σε μια σπηλιά, σε ξένους τόπους
τον κάθε πόνο της καρδιάς μου να ξεχνώ.

Όλες τις νύχτες, το ζεστό το καλοκαίρι
θέλω να βγαίνω, και τ’ αστέρια να μετρώ
όλους τους πόνους να τους βάζω στο `να χέρι
και μακριά απ’ την καρδιά να τους πετώ
όλους τους πόνους να τους βάζω στο `να χέρι
και μακριά απ’ την καρδιά να τους πετώ.

Ποτέ μου πια να μην πονώ, να μην δακρύζω
θέλω να ζήσω ευτυχισμένος, να γελώ
στο κάθε τι, αγάπη μόνο να χαρίζω
στο κάθε τι, μ’ αγάπη μόνο να μιλώ
στο κάθε τι, αγάπη μόνο να χαρίζω
στο κάθε τι, μ’ αγάπη μόνο να μιλώ.

Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα
 που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ' άστρα τ' ουρανού
 πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι.

.. Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του
σωστό παλικαράκι τρυγάει τ' αμπέλι του
στα Σπάτα λινοβάτης, στο Κορωπί γαμπρός
 να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του
 μπρος φυσάει ο απηλιώτης,
 ο ζέφυρος της νιότης
 φυσάει ο απηλιώτης

Τρυγητές των καιρών αποστάζουν τις στιγμές
το φεγγάρι ονειροπόλο
σ' ένα κρύσταλλο, ένα θόλο

 Γελαστοί θεατές του αόρατου θιάσου
στην ηχώ των ποιημάτων,
 στην αυλή είναι των θαυμάτων

Τραγουδάει ο χορός έναν ήλιο φωτεινό
 το τραγούδι λέει των άστρων,
των απόρθητων των κάστρων

Τρυγητές των καιρών
αποστάζουν τις στιγμές
 είναι οι ψυχές κρατήρες,
 οι αποταμιευτήρες

Τα φύλλα ντύνονται χρυσά να ταξιδέψουν
βαλίτσες ετοιμάζουν τα πουλιά
Τα μάτια ακόμα μια φορά θα σημαδέψουν
τους ίδιους δρόμους που δε βγάζουν πουθενά

Κάθε Σεπτέμβρη ζωντανεύεις και με σκοτώνεις
Κάθε Σεπτέμβρη ξαναγυρνάς
Κάθε Σεπτέμβρη ζωντανεύεις και με πληγώνεις
Κάθε Σεπτέμβρη με πονάς

Τα φύλλα ντύνονται χρυσά να ταξιδέψουν
να πάρουνε το δρόμο της βροχής
 Τα χέρια θα 'ρθουνε ξανά να με ληστέψουν
τα χέρια κάποιας μεθυσμένης Κυριακής

Το χέρι δώσ’ μου, δώσ’ μου την καρδιά σου
και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό.
Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν’ η ματιά σου,
αυτά τα μάτια πόσο τ’ αγαπώ.

Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ’ αγέρι,
τον δρόμο κι αν τον σκέπασ’ η βροχή,
για μας είν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι,
η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη.

Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου
κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ.
Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου:
Σεπτέμβρη σου `χα πει πως σ’ αγαπώ.