Δύο στιχουργήματα του Μάνου Ελευθερίου για τον Μάρτη

Στο ίδιο πάντα καφενείο,
στην ίδια θέση σε κοιτώ
και λες πως είσαι στο θρανίο
με το βιβλίο σου κλειστό.

Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.

Στο ίδιο πάντα καφενείο,
στη συνοικία, στο στενό,
κρατάει πολύ αυτό τ’ αστείο
κοντά σου χρόνια να γερνώ.

Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα ’χε όλα φυλαγμένα:
να ’ρθει η ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.

Είχαμε ζωή μπροστά μας
κι άξαφνα τη σβήσαμε,
όταν ένα μεσονύχτι
μοναχοί ξυπνήσαμε,
είχαμε ζωή μπροστά μας
κι άξαφνα τη σβήσαμε.

Ήταν και δεν ήταν Μάρτης
που ήρθες και μ’ αγκάλιασες,
τώρα θα μπαρκάρω ναύτης
μες στις ξένες θάλασσες.

Φέρνουν οι αυγές τον ήλιο
κι ο αγέρας κύματα
μα ποιος θα σου συγχωρήσει
τα μεγάλα κρίματα,
φέρνουν οι αυγές τον ήλιο
κι ο αγέρας κύματα.

Ήταν και δεν ήταν Μάρτης
που ήρθες και μ’ αγκάλιασες,
τώρα θα μπαρκάρω ναύτης
μες στις ξένες θάλασσες.