Οκτώ τραγούδια για κοχύλια

Άννα δώσ’ μου για να σε θυμάμαι
το μικρό χτενάκι που κρατάς
Μπήκε ο Σεπτέμβρης και φοβάμαι
τ’ όνειρο πως τέλειωσε για μας

Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
να 'χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
κράτησε στα χείλη τη δροσιά

Η καρδιά μου φύλλο φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θεέ μου πόση νιώθω μοναξιά

Άσε την αλμύρα από τ’ αλάτι
κάτω από τα μάτια της σιωπής
Πάρε της φυγής το μονοπάτι
τέτοιαν ώρα τίποτα μην πεις

Μόνο "θα ξανάρθω" να μου τάξεις
όταν το μαντήλι θα χαθεί
Βγες στην κουπαστή ναν το φωνάξεις
σ’ όλο το Αιγαίο ν’ ακουστεί

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ν αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

Είσαι κοχύλι εξωτικό
του σκοτεινού βυθού
άρωμα φίνο μαγικό
μεθυστικού ανθού

Φως απαλό, τριανταφυλλί
μες το βαθύ σκοτάδι
στης μοναξιάς μου τη σιωπή
γλυκό αιθέριο χάδι

Μια ηλιαχτίδα λαμπερή
στα ξέπλεκα μαλλιά
στο φλογισμένο μου κορμί
μια φεγγαροδροσιά

Έχεις το δηλητήριο
μιας θηλυκής αράχνης
κι είμαι πιασμένος στον ιστό
που όλη νύχτα φτιάχνεις

Στο ψηλό το παραθύρι
βγήκε το μελαχρινό
κι η καρδιά μου έχει γείρει
στο απέναντι στενό.

Να 'μουνα ένα κοχύλι
αλλά όχι στο γιαλό
να 'μουνα στα δυο σου χείλη
για να τα γλυκοφιλώ.
Να 'μουνα ένα κοχύλι
για να σε γλυκοφιλώ.

Δυο κοπέλες μ’ αγαπάνε
μα δεν πάω σε καμιά
και τα μάτια μου σφαλάνε
στη δική σου γειτονιά.

Να 'μουνα ένα κοχύλι
αλλά όχι στο γιαλό
να 'μουνα στα δυο σου χείλη
για να τα γλυκοφιλώ.
Να 'μουνα ένα κοχύλι
για να σε γλυκοφιλώ.

Έχεις μάνα κι έχεις κύρη
κι όταν κοιμηθούν βαριά
στο ψηλό το παραθύρι
θα σου κάνω συντροφιά.

Να 'μουνα ένα κοχύλι
αλλά όχι στο γιαλό
να 'μουνα στα δυο σου χείλη
για να τα γλυκοφιλώ.
Να 'μουνα ένα κοχύλι
για να σε γλυκοφιλώ.

Σαν τη βουή
Σαν τη βουή απ’ το κοχύλι
όπου κι αν βρεθώ
Να γελάς σ’ ακούω
Να γελάς

Σαν τη βουή
Σαν τη βουή απ’ το κοχύλι
ποια μουσική πάλι κοντά μου σ’ έχει στείλει
όπου κι αν βρεθώ
Να γελάς σ 'ακούω
Να γελάς

Δε θα σ’ αφήσω ποτέ
Δε θα σ’ αφήσω ποτέ να χαθείς
Δε θα σ’ αφήσω ποτέ
Δε θα σ’ αφήσω, το τέλος να δεις
Σαν τη βουή απ’ το κοχύλι

Σαν τη βουή
Σαν τη βουή απ’ το κοχύλι
Σπας τη σιωπή που καίει τα χείλη
Οπου κι αν κρυφτώ
Να μετράς σ’ ακούω
Να μετράς

Μοιάζεις με βροχή
καλοκαιρινή
όταν με κοιτάς
και φιλιά ζητάς
να δροσιστείς

Πόσο σ’ αγαπώ
δέρμα τρυφερό
είσαι η χαρά
που έψαχνα να βρω
τόσο καιρό

Στην καρδιά μου έχει μείνει
ένα κόκκινο κοχύλι
από τ’ άσπρο καλοκαίρι
ποιος θεός σε έχει φέρει
στη ζωή μου για να μείνεις
σαν ανάμνηση μια δίνης

Άστρο μακρινό
μες τον ουρανό
φύλαξε γλυκά
στην τρελή τροχιά
το μυστικό

Σβήνω το φως, σκέφτομαι πως,
γυρνώ στο ίδιο θέμα
μια στην αλήθεια του έρωτα,
μια στου έρωτα το ψέμα.

Σπίτι γυρνώ κι είμαι μισό
Κοχύλι στο κρεβάτι
Μισή χαρά, μισός θυμός
Πάντα να λείπει κάτι.

Πιάνω χαρτί γίνεται εσύ
Η κάθε μου η λέξη
Εσύ που απλώνεις άλλη μια
Μπροστά μου τον καθρέφτη.

Σπίτι γυρνώ κι είμαι μισό
Χαμόγελο στα χείλη
Μισή χαρά, μισή γιορτή
Κι ολόκληρο το δάκρυ.

Ένα κοχύλι
σε μία έρημο μού έδειξε μια πύλη
εκεί που ζούνε οι ανάσες απ’ τα πάθη
και τα φιλιά που δεν ενώθηκαν ποτέ

ένα κοχύλι
γεμάτο χρώματα απ’ του έρωτα
κλαίει για μια θάλασσα που έσβησε στα λάθη
και γω τα μάτια σου που αγάπησα τα μπλε

Πώς θα ’μαι και πώς θα ’σαι
όταν χωρίσουμε με ρώταγες θυμάσαι
ποιο ψέμα να με παίρνει
αυτή την ώρα σ’ ένα θάνατο αργό
πώς θα ’μαι και πώς θα ’σαι
εγώ στην κόλαση αλήθεια εσύ πού να ’σαι

Ένα κοχύλι
μες το κενό του είδα τα κόκκινά μου χείλη
και μία λέξη δίχως γράμματα και λόγια
μα σε μια έρημο μονάχη τι να πω

ένα κοχύλι
με ξαναστέλνει από το άυλο στην ύλη
και βλέπω πάλι της αγάπης τ’ αναλόγια
να ’χουν σελίδες με δικά μας σ’ αγαπώ