Τέσσερα + ένα τραγούδια για τον Νίκο και τη Νικολέτα

Να φύγεις για αλλού, ποιος ξένος θα σε καλό δεχτεί
Σε νέους τόπους η αρχή και οποία μοίρα θέλει ας σε βρει
Μάνα δεν έκανες καλά να φοβηθείς να φεύγω με έμαθες μα έμεινες εσύ....

Και πλάθω όνειρα ξανά, τόσα χρόνια εδώ σαν πουθενά
Μα έμαθα ο Νίκος έφυγε και εκείνος, χωρίς να αφήσει ίχνος
Και τον ζήλεψα για λίγο όλα ίδια μου τριγύρω...

Και να ξανά οι ευχές, κάθε μέρα απ' την αρχή
Μες την ασπρόμαυρη ζωή βγαίνουν οι πιο κακοί εαυτοί
Και στην απόφαση να μου χαρίσω αλλαγή δε σε σκέφτομαι ποτε να είσαι μαζί...

Μα διέξοδο δε βρίσκω πουθενά, μου τελείωσαν τραγούδια και λεφτά
Μα έμαθα ο Νίκος πως έφυγε και εκείνος χωρίς να αφήσει ίχνος
Και πόσο ζήλεψα για λίγο, μα τι φαύλος κύκλος...

Και εσύ πατρίδα μου που μόνο ξέρεις να ζητάς τα είπανε πριν από μας
πως μονο τους εχθρούς σου αγαπάς
Στην απόφαση να μου χαρίσω αλλαγή δε σε σκέφτομαι ποτέ να είσαι μαζί...

Μα ο Νίκος γύρισε ξανά, αδύναμος και φώναζε μαμά
Και εγώ παρατηρούσα, μαζί του πια γελούσα
Πόσο πολύ βολεύτηκα και απ' την τόλμη του έμαθα...
Να κάθομαι στα αυγά να μένω εδώ στο πουθενά
στα εύκολα στα βολικά...

Χτύπα, χτύπα, χτύπα ξανά
με λόγια που ματώνουν μια καρδιά,
δώσε, δώσε, δώσε μετά
τη γλύκα που πονάει και μεθά.

Τι κι αν σε λένε Νίκο κι εμένα Κατερίνα,
το τραύμα που μου άνοιξες δεν κλείνει σ’ ένα μήνα,
συνηθισμένα ονόματα υψώνονται σαν κύμα,
σ’ ακρογιαλιές μας ρίχνουνε μακριά απ’ την Αθήνα.

Ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα αργά
να καταλάβω θέλω πιο πολλά,
δώσε, δώσε, δώσε καιρό
τον εαυτό που έχασα να βρω.

Τι κι αν σε λένε Νίκο κι εμένα Κατερίνα,
το τραύμα που μου άνοιξες δεν κλείνει σ’ ένα μήνα,
συνηθισμένα ονόματα υψώνονται σαν κύμα,
σ’ ακρογιαλιές μας ρίχνουνε μακριά απ’ την Αθήνα.

Ένα πρωί μου 'πες φεύγω Λονδίνο
Θα τα πούμε σε κλείνω κι όμως τ’ άλλο πρωί
τ’ άλλο πρωί μου 'πες πάω Βαρκελώνη
η ζωή είναι μπαλόνι μη ρωτάς το γιατί , γιατί

Με λένε Νίκο και δεν ανήκω
δεν έχω τόπο , δεν έχω χρόνο
να ταξιδεύω γυρεύω μόνο
να 'μαι στο δρόμο να 'μαι στο δρόμο.
Με λένε Νίκο και στο πηλίκο
μηδενικό μα δε με νοιάζει
ένα μονάχα με συναρπάζει
δίχως βενζίνη να δίνω γκάζι , να δίνω γκάζι

Μου 'πες θέλω ζωή να γιορτάζω με φίλους
και στην άκρη του χείλους να κυλάει … ζωή
Μια μικρή αγκαλιά να 'χω περιουσία
μόνο αυτό έχει ουσία
μη ρωτάς πιο πολλά , πιο πολλά

Με λένε Νίκο και δεν ανήκω
δεν έχω τόπο , δεν έχω χρόνο
να ταξιδεύω γυρεύω μόνο
να 'μαι στο δρόμο να 'μαι στο δρόμο.
Με λένε Νίκο και στο πηλίκο
μηδενικό μα δε με νοιάζει
ένα μονάχα με συναρπάζει
δίχως βενζίνη να δίνω γκάζι , να δίνω γκάζι
Ένα πρωί με μια μπάλα στα χέρια
μου 'πες πάω ως τα αστέρια
ήταν μια Κυριακή.
Μια μικρούλα αυλή σ’ ένα νηπιαγωγείο
να 'μπαινε ο χρόνος στο ψυγείο
θα το θέλαμε πολύ.

Ο Νικόλας ο μονάχος
και της Κάλυμνος ο βράχος
σαν το ψάρι μες στο κύμα
σέρνει στη στεριά το βήμα.

Μαύρα κύματα
μου 'χετε ξεπλύνει όλα τα κρίματα.

Τον καιρό δε λογαριάζει
και γυμνός μες στο μπουγάζι
τη ζωή βάζει παλάντζα
και το χάρο κάνει σκάντζα.

Μαύρη θάλασσα
όλα μου τα νιάτα για σένα χάλασα.
Η στεριά δε τονε φτάνει
κι ούτε ξέρει από λιμάνι
του πελάγου η άγρια αλμύρα
είναι η δική του μοίρα.

Αη Νικόλα μου
φώτιζε τη ρότα πο 'χει βαθειά στο νου.

Αχ Νικολέτα, τα ξανθά μαλλιά σου ποιος χτενίζει;
Ποιος σε ξυπνάει τις Κυριακές; Ποιο χάδι σε κοιμίζει;
Ποιας γης τα κάλλη ζήλεψαν οι δύστυχοι γονείς σου;
Ποια μέθη τους παγίδεψε κι έμεινες μοναχή σου;

Φύσα αέρα δυνατά και μη φοβάσαι.
Κόντρα να 'σαι να μου πνίγεις τη λαλιά.
Φύσα και γκρέμισε φωλιές, μη μας λυπάσαι.
Ήρθε ο καιρός μαζί να φύγουμε μακριά.

Πώς διώχνεις τον πατέρα σου και δεν τον θες κοντά σου;
Κι η μάνα σου γιατί πονά και τρέμει μακριά σου;
Στις μεταξένιες φλέβες τους βελόνες σαν λεπίδες.
Τα χρόνια μου είναι τέσσερα κι οι λέξεις μου είναι λίγες.

Φύσα αέρα δυνατά και μη φοβάσαι.
Κόντρα να 'σαι να μου πνίγεις τη λαλιά.
Φύσα και γκρέμισε φωλιές, μη μας λυπάσαι.
Ήρθε ο καιρός μαζί να φύγουμε μακριά.