Τέσσερα τραγούδια που έγραψε ο Χρήστος Κυριαζής

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ 'σαι κάπου
άραγε πού να βρίσκεσαι για τι να λες
περνάει ο χρόνος βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

Βράδυ Σαββάτου ζω στη σκιά του
και ξενυχτάω στα λιμάνια στους σταθμούς
βράδυ Σαββάτου στην ερημιά του
σου τραγουδάω πού να είσαι δεν ακούς

Άδεια η πόλη πού πήγαν όλοι
κι όλοι 'σαι εσύ που έφυγες χωρίς να φταις
άδεια η πόλη τι γίναν όλοι
αν με θυμάσαι στην υγειά μου κάτι πιες

Βράδυ Σαββάτου κι η μοναξιά του
να με γυρίζει σαν σκυλί στις γειτονιές
βράδυ Σαββάτου κι η συννεφιά του
να με τυλίγει από παντού χωρίς να φταις

Κυριακή απόγευμα στους δρόμους και στις γειτονιές
το σήμερα πάει στο χθες όταν ακούς τραγούδια
Κυριακή απόγευμα και φόρεσα τα γιορτινά
και τριγυρίζω στα στενά που κόψαν τα λουλούδια

Ταξίδεψα κάποια βραδιά
ως την παλιά μου γειτονιά
μα μου ραγίσαν την καρδιά
τα τσιμεντένια κτίρια
Άλλοτε έπαιζαν παιδιά
κρατούσαν ξύλινα σπαθιά
τώρα παράθυρα κλειστά
και ενοικιαστήρια

Κυριακή απόγευμα μ’ ένα χωνάκι παγωτό
γεννιόμαστε στον κόσμο αυτό κι ήταν δικά μας όλα
Κυριακή απόγευμα κι ανθίσανε οι πασχαλιές
όταν αλλάζαμε ματιές στ’ απέναντι μπαλκόνια

Ταξίδεψα κάποια βραδιά
ως την παλιά μου γειτονιά
μα μου ραγίσαν την καρδιά
τα τσιμεντένια κτίρια
Άλλοτε έπαιζαν παιδιά
κρατούσαν ξύλινα σπαθιά
τώρα παράθυρα κλειστά
και ενοικιαστήρια

Κυριακή απόγευμα ένα πικρό καφέ θα πιω
θα κάτσω και θα θυμηθώ τα άγουρά μας χρόνια

Πήρα το δρόμο μου κι εγώ,
όπως και τόσοι άλλοι,
δε μ’ έβγαλε όμως πουθενά
και ήρθα πίσω πάλι.

Οι φίλοι μ’ είπανε τρελό,
γι’ αυτούς ήταν μια λύση
και το κορίτσι μου κι αυτό
μ’ έχει αντικαταστήσει.

Πέρασε κι αυτός ο χρόνος
και με γέρασε στα όνειρά μου,
πέρασε κι έμεινα μόνος
και με κέρασε τα δάκρυά μου.

Τραγούδι τρύπιο τού Διονύση
και κάποιος στίχος τού Καβάφη,
μα ούτε κι αυτό δεν ήταν λύση
και πήγε η ζωή μου στράφι.

Ξεκούρδιστη η κιθάρα μου
και φάλτσα τραγουδάω,
γιατί τις δύσκολες στιγμές
ακόμα τις περνάω.

Πέρασε κι αυτός ο χρόνος
και με γέρασε στα όνειρά μου,
πέρασε κι έμεινα μόνος
και με κέρασε τα δάκρυά μου.

Αυτά τα βράδια που γυρίζω μοναχός
με ένα ποτήρι όρθιος σε κάποιο μπαρ
Τον εαυτό μου να αποφύγω προσπαθώ
και να τον πείσω να μην είναι γενικά

Σβήνουν τα φώτα ερημώνει ο σταθμός
κάποια φιγούρα που καπνίζει στην γωνιά
Με πλησιάζει με ρωτάει και λοιπά
Δεν κάνω κέφι να σου κάνω απόψε συντροφιά

Στη Δραπετσώνα, στη Δραπετσώνα
όλη η σκουριά από τα παλιά βαγόνια
ήρθε και κάθισε στα πιο καλά μας χρόνια

Τρένα σφυρίζουν σε αυτήν την γειτονιά
που οι καπνοί της έδωσαν το χρώμα
στο πεζοδρόμιο τρώνε και πίνουν φτηνά
παίζουν μπαρμπούτι και φτύνουν στο χώμα

Μια φόρμα βρόμικη τσιγάρο και κοντό μαλλί
στο καφενείο πάντα κέρδιζες στο τάβλι
για κάποιο φίλο μου, για κάποια παλιοεποχή
γυρίζω πίσω να τα ζήσω θέλω πάλι

Στη Δραπετσώνα, στη Δραπετσώνα...

Αυτά τα βράδια που γυρίζω μοναχός
με ένα ποτήρι όρθιος σε κάποιο μπαρ
τον εαυτό μου να αποφύγω προσπαθώ
και να τον πείσω να μην είναι γενικά
και να τον κάνω να μην θυμάται τα παλιά