Ο Γιώργος Καραγιάννης είναι ένας πολύ καλός ποιητής από τη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά του φιλοξενούνται σε πολλές ανθολογίες ποίησης. Συμμετέχει σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχει βραβευθεί πολλές φορές. Θα τον γνωρίσουμε πιο καλά μέσα από δέκα ποιήματα της τέταρτης ποιητικής του συλλογής με τον τίτλο "Άνεμος στον άνεμο", που κυκλοφόρησε στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2020 από τις εκδόσεις Ρώμη. Θα ευχηθούμε ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΑ!
ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
«Θέλω να είμαι άνεμος στον άνεμο,
Σαν ουρανό στα μάτια να με νιώθεις»
Χοσέ Ελγκαρέστα, Ισπανός ποιητής και πεζογράφος
(Μετάφραση: Παύλος Πέζαρος)
Μόνο αν γίνω άνεμος στον άνεμο
το σώμα μου όπως θα ’ναι διασκορπισμένο
με το κάθε μόριό του να πλανάται
στο αέναο του χρόνου,
τη φυγή σου θα παρακολουθεί.
Και δεν θα κάνεις κινήσεις έξω απ’ τον ουρανό σου
που ν’ αυξάνουν τη σιωπή και το φόβο.
Αντίθετα
θα βρίσκεσαι πάντα στο οπτικό μου πεδίο
και χωρίς να θέλεις
δεν θα σ’ αφήνω να βρίσκεις τη σκιά που σε κυνηγά
για να ’σαι δική μου.
Θα συνεχίσεις αμέριμνη να πετάς
κι ας μοιάζεις με πουλί που κουβαλά
χίλια βάσανα και μυστικά
και όνειρα ανεκπλήρωτα
στη θύμησή του.
Εμένα ένα με νοιάζει να ξέρω:
Αν θα κρατώ την εικόνα σου στον ουρανό όταν πετάς
για να κοινωνώ το αίμα σου μετά από κάθε ανατολή
για να λέω πως ζω
ότι σ’ αισθάνομαι βαθιά
τη μοναξιά μου να σβήνω.
Κι ας μην είσαι εδώ
να μουρμουρίζεις τ’ όνομά μου
μ’ εκείνο τον παλιό στεναγμό
που μου ’λεγες συνέχεια πως θα ’μενες μαζί μου
ο πιο πιστός μου πλοηγός στον ουρανό
με τ’ άστρο σου το φωτεινό
να λάμπει
την ώρα που αγάπη θα σου δίνω.
19/12/2019
ΒΑΘΙΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ
Σιγοκλαίει εντός μου μια καμπάνα απαρηγόρητη,
για τον ήλιο που έχει χαθεί,
για την πολιτεία που έχει θαφτεί στη σκόνη
και δεν την καθαρίζει η λασποβροχή,
μένοντας στην απόγνωση,
να την ελέγχει του κόσμου η ανέχεια
κι η στέρηση.
Αλλά όπως στέκει μετέωρη, θολή
πάνω απ’ των ονείρων τα ερείπια
κι άλλες πληγές ανοίγονται
απ’ τους ύπουλους πολέμους
που δέχονται οι ψυχές,
για να λυγούν οι αντοχές,
να μην προβάλλουν άλλη
αντίσταση.
Γι’ αυτό η καρδιά κάποτε σπάει,
Εκρήγνυται
κι όλα τα κάνει λίμπα
και εκπλήσσεσαι,
που δε μένει τίποτα όρθιο να πιαστείς…
Ούτε η καμπάνα!
31/3/2018
ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ
Μα βρήκα, από πού ξεκίνησε η έμπνευση…
Απ’ τα ροζ συννεφάκια!
Τα σύννεφα που χρωματίζουν το όνειρο
και δίνουν άλλη διάσταση στη θέαση του κόσμου.
Και είναι αλήθεια, πως από κάπου ξεκινάμε…
Αλλά είμαστε εμείς, που γινόμαστε ηθοποιοί και θεατές,
ταξιδευτές μες στης ζωής τη βάρκα,
για να τραγουδάμε συγχρόνως με γέλιο και με κλάμα
τη δικιά μας επωδό,
με όλες τις συναισθηματικές αναταράξεις,
λες και η ψυχή μας κάθε στιγμή αλλάζει όψη
σαν το κύμα της θάλασσας.
Και η καρδιά μας δεν περιμένει καμιά νηνεμία.
Έτσι έμαθε να ζει,
έτσι έμαθε και ν’ ανθίσταται,
για ν’ αντέχει τις μπόρες και τις θύελλες,
ν’ αποφεύγει τις κακοτοπιές
και μέχρι την τελευταία στιγμή,
μέσ’ απ’ την τελευταία ικμάδα που της απόμεινε
να βρίσκει ξανά το φως,
ν’ ανεβαίνει ψηλά,
διορθώνοντας ξανά το δικό της ουρανό,
για να εμφυσήσει δύναμη και σ’ όλους αυτούς
που τη συμπαθούν,
να ξεπεράσουν τις τρικυμίες
και να ’ρθούνε κοντά της,
να ξαναδώσουν καινούριο νόημα στη ζωή,
ξεπερνώντας και τους πιο αδίστακτους χειμώνες
και όχι να μένουν στο ίδιο έργο θεατές…
29/9/2017
ΛΟΞΟΔΡΟΜΗΣΑΜΕ
Σημασία έχει
να βρούμε ενδιαφέρον το ταξίδι.
Αλλά ποτέ δεν ξέρουμε
τι μας επιφυλάσσει η ζωή.
Αφού γι’ αλλού ξεκινάμε
κι αλλού καταλήγουμε.
Κι εσύ το γνωρίζεις
πόσο σημαντικές είναι οι εμπειρίες
αλλά και οι απολαύσεις
που γευόμαστε
κάθε στιγμή.
Η Ιθάκη δεν μας ξεγέλασε!
Εμείς δεν βρεθήκαμε
στον ύψος των περιστάσεων.
Λοξοδρομήσαμε επίτηδες
γιατί δεν θέλαμε
την επιστροφή.
11/6/2019
ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ
Διάβασα και ξαναδιάβασα
ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε,
αλλά δεν κράτησα σημειώσεις,
να αισθάνομαι λεύτερος.
Γιατί ό,τι κρατάς είναι δέσμευση
και ίσως εμποδίζει να εκδηλωθεί και η έμπνευση,
πράγμα που δε θέλω.
Τι κι αν μ’ αρέσει να τριγυρνούν στο στερέωμα
γυμνοί οι στίχοι μου;
Διατηρούν όμως, τη δυναμική και το στόχο,
να ξετυλίγουν με ευελιξία έναν κύκλο ποιημάτων
στο ύψος των συγκινήσεων,
χωρίς απ’ τη νοσταλγία κάτι να περισσεύει.
Κι ας επιμένει αυτή να επιστρέφει
με την κόψη τής συνείδησής της
με ούριο άνεμο, ακέραιη και περήφανη,
παλεύοντας ανάμεσα στις μυλόπετρες του χρόνου,
να βρει πρόσβαση χωρίς ανιχνευτή
ακόμα και σε όνειρα που κάπως λιγοστεύουν,
επειδή κάποιοι «στριμωγμένοι» περιμένουν,
ν’ αρπάξουν ύπουλα κι ένα κομμάτι της.
Μα εγώ συνειδητοποιημένος, προωθώ τους στίχους μου
και με τίποτα δε λυγίζω,
αφού με εξιτάρει αναμφίβολα να περνάω
από σκοτεινούς διαδρόμους,
σαν κύμα με φως, να φτάνω μακριά,
να διαπερνώ το ανεκπλήρωτο κι εκεί να λάμπω,
με τη ζωηρή μου ματιά, απ’ την ενατένιση της γνώσης,
χωρίς χρόνο αναμονής,
τον εαυτό μου να ξεπερνάω.
05/06/2018
ΞΕΚΛΕΙΔΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Όταν θ’ αρχίσουμε να ξεκλειδώνουμε τα όνειρα
δε θα ’μαστε εμείς.
Τα κλεισμένα βλέφαρα θα τρεμοπαίζουν
σαν φλας νυχτερινών δρόμων που βιάζονται
ν’ αφήσουν τους ευφάνταστους ταξιδιώτες
να ταξιδέψουν αμέριμνοι και χαλαροί
πάνω από δάση, ποτάμια κι απέραντους ωκεανούς
γιατί η νύχτα τίποτα δεν περιορίζει.
Οι αισθήσεις θολωμένες παραδομένες
στην αγκαλιά του Μορφέα
δεν αντιλαμβάνονται ποιος επεξεργάζεται τις εικόνες
και πώς κατευθύνονται αυτές σε μια άλλη διάσταση
που δεν ακουμπά πουθενά.
Όλα έωλα χωρίς το Απαγορεύεται
και οι καταστάσεις παράλογες, τρελές
με καταργημένα τα όρια
δεν εξηγούν τίποτα.
Γιατί, για όλα φταίει η νύχτα, που απλώνει το δίχτυ της
και φαλκιδεύει το μέλλον μυστικά
ζωντανεύοντας μες στις σκιές της
τους φόβους και τις αυταπάτες μας
δίνοντάς τους εξουσία να περιπαίζουν
και ν’ αμαυρώνουν κάθε ιδεατή σκέψη
να ξυπνάς το πρωί τρομαγμένος
απορώντας για καθετί το παράλογο.
Αλλά ευτυχώς, με το φως της μέρας
όλα πνίγονται ξεθωριασμένα ή αφανέρωτα
στη λίμνη της λήθης
και γλιτώνεις.
23/4/2019
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΝΗΜΕΣ
Η σκηνή που απαθανατίστηκε σε μια φωτογραφία
του χρόνου έγινε λάφυρο βασανιστικό,
θρήνος εξαϋλωμένος ζηλόφθονου ανέμου,
που ενώ όλα τ’ άρπαξε,
απ’ τον υπερφίαλο εγωισμό,
ξάφνου τα ’χασε.
Πρόσωπα αγαπημένα,
βυθισμένα στο συνωστισμό
ανοίγουνε το στόμα
με ίχνη αμφισβήτησης
ελπίζοντας ν’ αφήσουν
μια υψηλή ιδέα,
που θα κινεί το νήμα
το μέλλοντα καιρό.
Κι ενώ οι ζωές που χάθηκαν
επιστρέφουν σαν σκιές,
της μνήμης τα κεριά
τ’ ανάβουνε εκείνοι
που μαζί τους συνταυτίστηκαν
και έζησαν χαρές.
Μα όταν κι αυτοί φύγουν
τίποτα δε θα μείνει
και θα χαθούν για πάντα
οι μνήμες κι οι σκιές.
02/06/2019
ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Όλοι βλέπουμε τον άνεμο
που πασπαλίζει την άμμο
και σιγά σιγά τη σηκώνει,
αλλά δεν κάνουμε τίποτα ούτε αντιδρούμε
ακόμα και όταν το κύμα μάς πλακώνει.
Εμείς χορεύουμε
και μένουμε απλοί θεατές.
Όσο και να φωνάζει ο παλιός νεκρός
που έπαθε τα ίδια,
εμείς εκεί, στην παραλία αμέριμνοι
κάνουμε πως δεν κοιτάμε
και δεν ακούμε τίποτα…
Πιστεύοντας και τώρα,
πως ο καιρός την τελευταία στιγμή θ’ αλλάξει
και δεν θα μας πνίξει ο άνεμος, το κύμα.
Θα τη βγάλουμε στεγνοί κι αυτή τη φορά.
Και γιατί ν’ ανησυχούμε;
αφού υπερασπιζόμαστε την ίδια κατάσταση
κι ακολουθούμε την ίδια πορεία.
Ξεχνάμε όμως, πως μερικές φορές
απ’ τον πολύ εφησυχασμό,
δεν ήμασταν εμείς οι νικητές.
Ήμασταν οι χαμένοι.
14/5/2019
ΠΛΑΝΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Δεν έχει τρένο για γυρισμό
και χάνεται η επιστροφή.
Μακριά πολύ μακριά
σκορπά ο ήχος μας
κόβετ’ η φωνή μας και σκορπά
με τ’ ανέμου το πλάνεμα.
Κομμένα τα ταξίδια
από σταθμούς που ρήμαξαν
και τους έκοψαν τα σύρματα
να μην βρίσκουν επαφή και ουρανό
οι ανάσες μας.
Πλάνη η μοναξιά
όταν δεν κολλά στις ράγες το αυτί
ν’ ακούσει το σφυγμό
ενός τρένου που ξέφυγε απ’ το χρόνο
και τα βαγόνια του σέρνονται
και πάνω απ’ τα κύματα
σαν έξυπνη διαφυγή
από όνειρα που τρόμαξαν
και είναι γι’ αλλού φευγάτα
κάνοντας τις μέρες μας ατέλειωτα βαριές
αλλά ενδιαφέρουσες
μέχρι ν’ αλλάξουμε στράτα.
16/1/2018
ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΟΙ ΠΑΝΟΠΛΙΕΣ
Είναι εύκολο να με παραδώσεις
στους Λαιστρυγόνες και στους Κύκλωπες
για να πονώ,
μα εγώ, δεν θα μείνω με σταυρωμένα χέρια…
Θα μαζέψω όλες τις δυνάμεις μου
ν’ αντισταθώ.
Συνήθισα ανυπεράσπιστος με τα γυμνά μου πόδια
μέσ’ απ’ τις σκληρές τις λέξεις να περπατώ,
αποκόπτοντας τις απολήξεις τους
από ένστικτα αιμοβόρα,
γιατί δεν περιμένω από κανέναν εμπνευσμένο στίχο
να σωθώ.
Θα κρατώ τις πανοπλίες της ψυχής μου σε εγρήγορση,
για να ’μαι έτοιμος σε κάθε ξαφνική δοκιμασία,
μένοντας ως το τέλος όρθιος στο δρόμο που εχάραξα
και απαρέγκλιτα τραβώ.
7/11/2017
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιώργος Καραγιάννης ζει στη Θεσσαλονίκη.
Ξεκίνησε τις σπουδές του με ηλεκτρολογία, μηχανολογία και αργότερα με παιδαγωγικά. Παράλληλα εντρύφησε στη ζωγραφική και στο θέατρο. Το 1999 επεδίωξε να ασχοληθεί και με τη λογοτεχνία σε επιστημονικό επίπεδο. Έκανε σπουδές και μετά το 2007 ανακάλυψε, πως μπορούσε να γράφει ποίηση και πεζογραφία. Ώσπου η εξελισσόμενη αυτή αγαπημένη του ασχολία, τον έφερε, το 2015, στην πόρτα ενός εκδότη κι έβγαλε το πρώτο του βιβλίο ποίησης. Σήμερα απ’ τις καταστάσεις που ζει, εμπνέεται και συνεχίζει να γράφει. Παράλληλα συμμετέχει σε διαγωνισμούς και έχει λάβει αρκετά βραβεία και επαίνους. Ποιήματά του βρίσκονται δημοσιευμένα σε αρκετά περιοδικά, ανθολογίες και εγκυκλοπαίδειες τέχνης.
ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ:
Ένα καράβι όνειρα, Το Κεντρί, 2015
Της ζωής μου το χρώμα, Αρισταρέτη, 2017
Σ’ ένα τριαντάφυλλο σε θέλω, Αρισταρέτη, 2017
Άνεμος στον άνεμο, Ρώμη, 2020
