Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Μαλβίνα Ιωσηφίδου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Σπούδασε Χημεία στην Αθήνα και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Μένει εδώ και πολλά χρόνια στην Κηφισιά. Εργάστηκε ως διευθύντρια ποιοτικού ελέγχου σε μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Διήυθυνε μαζί με τον σύζυγό της τη δική τους εταιρεία ΜΑΛΒΑ ΑΕ. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Κολλέγιο Αθηνών. Έχει εκδώσει μια νουβέλα και τρεις ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της είναι βιωματική, εξομολογητική, υπαρξιακή. Ξεκινά από το εγώ ,αλλά δε μένει εκεί, γι'αυτό κι η γραφή της δεν είναι εσωστρεφής. Με την πένα της ζωγραφίζει τα προσωπικά ζητήματα και τα κοινωνικά δράματα. Ο λόγος της ρέει αβίαστα και φυσικά. Διακρίνεται για την ενάργεια των εικόνων,τη ζωντάνια της αφήγησης και τη διεισδυτική ματιά της δημιουργού. Την απασχολούν οι σχέσεις, η καθημερινότητα, ο χρόνος,η απώλεια κι όλα τα ανθρώπινα. Θα ταξιδέψουμε με δεκατρία υπέροχα ποιήματά της!
Από την ποιητική συλλογή "Πέτρες ανθισμένες",Κοράλι,2017
[Ενότητα: Της θάλασσας]
Μέχρι το φάρο
Τετράδιπλο έβρεξα το παρεό μου.
Όσο μπόρεσα καλύφτηκα,
κόντρα στη ζέστη του μεσημεριού και ξεκίνησα
Ήταν απόσταση, μέχρι το Φάρο
Κι εκείνη η ενοχλητική μύγα να μ’ ακολουθεί
Να πάρει τη λίγη υγρασία που απόμεινε
στο μισόγυμνο κορμί μου.
Το μονοπάτι δύσβατο.
Λένε πως,
Το μονοπάτι , αν δεν το περπατάς…χάνεται!
Μπροστά μου ένα ρήγμα της γης,
Ύπουλα χάσκει μού κόβει το δρόμο.
Σκοντάφτω παραπατώ χτυπώ ζαλίζομαι…
Μα.. να ο φάρος, δίπλα μου.
Βαριά η σιδερένια πόρτα υποχωρεί, στη δύναμή μου!
Η έλικα της σκάλας και μόνο, με συνεπαίρνει
Το κόκκινο κάγκελο, ελικότροπα να ανεβαίνει
ως την κορυφή.
Εγκλωβισμένη σε στριφογυριστό κοχύλι εγώ,
σταματημένη στο κέντρο, να κοιτώ ψηλά.
Σε στάση διαλογισμού και το καθοδικό φως,
ως πυραμίδα, να με λούζει!
Εκεί πρέπει να φτάσω, ψηλά, να με θαυμάζουν όλοι!
Σηκώνω τα χέρια ψηλά και γερά κρατιέμαι
από αυτή την ατέρμονη έλικα του DNA
της εσωτερικής μου ανάτασης
που ωσάν μπουρίνι με ανεβάζει στο φως.
Βλέπω ήλιο βλέπω ουρανό,
βλέπω τη φωτεινή πηγή του φάρου
να ετοιμάζεται για τη βραδινή της αποστολή.
Απόλυτα ρυθμισμένη πρέπει, να ρίχνει τις ριπές λάμψης
σε απόπλους νυχτερινούς, μη και μπερδέψουν οι ναυτικοί ,
τους πορτολάνους!
Βλέπω τους σχηματισμούς των νεφών,
της οικουμένης γνώστες,
να προμαντεύουν το μέλλον.
Βλέπω το πέλαγο παντού το βλέμμα σα γυρνώ.
Κι όλο το νησί μια χούφτα,
να μου διηγείται την πορεία των αιώνων.
Και οι πέτρες μαύρες ,ηφαιστείου, να διηγούνται
πως από λάβα γίναν λιθάρια να χτίσουν το φάρο!
Βλέπω καράβια να διασχίζουν τα περάσματα,
φορτωμένα πραμάτειες
Βλέπω τους γλάρους να ερωτοτροπούν
καλώντας με στο πέταγμά τους!
Τα δελφίνια σε κυκλικό χορό γαμήλιας γιορτής
εκεί στο βάθος, να μου γνέφουν.
Ώσπου το μάτι κουράστηκε, έστρεψε προς τα μέσα
Κι αντίκρισε την κλίμακα,
να κατεβαίνει να στενεύει να μακραίνει
κάτω σκοτάδι πηγάδι απύθμενο…που καλεί.
Το σώμα υπακούει στο κάλεσμα
που γίνεται προσταγή.
.................................
Κάπου είμαι οριζοντιωμένη, σε ένα καράβι που με πηγαίνει…
Ένα υγρό παχύρευστο στο πρόσωπό μου, που ρέοντας
ξηραίνεται.
Γυρνώ το κουρασμένο μου βλέμμα προς τη Δύση..
Έδυσεν ο ήλιος και σκοτείνιασε η ψυχή μου.
Η Δύση βάφτηκε κόκκινη από το αίμα που με εγκατέλειψε…..
[Ενότητα: Φωτοσκιάσεις]
Η σκιά μου
Εκεί τριών τεσσάρων χρόνων
την ανακάλυψα
Και τη φοβόμουνα, που απρόσκλητη
στα πόδια μου μπερδεύονταν
Μια να με ακολουθεί
μια να με ξεπερνάει
μια να μου γνέφει αριστερά
μια να μου γνέφει δεξιά.
Η σκιά μου.
Καθώς το βηματισμό μου
τάχυνα στη ζωή
κατάλαβα ότι πίσω από τη σκιά
κάποιος κρύβεται καλά
Σήκωνα τα χέρια ψηλά
δοξαστικά
Έφτιαχνα μια δυνατή σκούρα σκιά
κι ύστερα κοίταζα ψηλά
τη μετατόπιζα, λευκή, τρανή
στον ουρανό της νύχτας
θαρρώντας πως τη νίκησα.
Όταν στα τρία άρχισα να περπατώ
νά τη μπροστά μου
και φοβήθηκα
μη το ραβδί μού πάρει.
Σήκωνα το μπαστούνι μου ψηλά,
να τη ραβδίσω.
Το ίδιο μου 'κανε ξεδιάντροπα
κι αυτή.
Πότε θα απαλλαχτώ από σένα
Νεύριασα, αγανάκτησα.
Σε λίγο… μου απαντά.
Τώρα που κοιτώ από ψηλά
ξέρω Τι είναι σκιά!
....................
Σκιά είναι η ζωή
σαν πίσω της κρύβεται
μια φωτεινή πηγή.
[Ενότητα: Περί έρωτος]
La douleur exquise*
Το είπα,με κρυμμένες λέξεις
Το είπα με κομμένες ανάσες
Βρέθηκα στο δρόμο σου
μπροστά στις ρόδες σου.
Έσκισα το πουκάμισο
Έσκισα και τη σάρκα μου
Ξεχύθηκαν τα PDF της ψυχής μου
Η πύκνωση των ταλαντώσεων
της Ζωοδόχου Πηγής μου,
Της Αστείρευτης!
Το σαλτιμπάγκο έκανα,
με λόγο ασύντακτο
να σου μηνύσουν:
Σε περιμένω!
Κέρασες καφέ
Κέρασες κρασί
Σου έφερα βιβλία
πέτρες ανθισμένες
από το Νησί.
Δήλωσες πως θέλεις να'ρθεις
κι όταν σε προσκάλεσα
και λουλούδια τα βάζα γέμισα,
είπες,όχι!
Για εσένα που δεν θα'ρθεις,
που κανόνισες,είπες,
να πας περίπατο στους κήπους
με τις μαργαρίτες!
Εγώ,
δεν είχα τι να κάνω
Και τις ξεφύλλισα!
"τις μαργαρίτες"
Ναι,όχι
Ναι,όχι...όχι!
*Αγάπη,χωρίς ανταπόκριση
Από την ποιητική συλλογή "Πασιφλόρα",Βακχικόν,2020
[Ενότητα: Άνθος]
Το θεώρημα της περιέργειας
Δεν μου κρατάς το χέρι
Που μετέωρο απλώνω
Κι είναι αμέτρητη η απόσταση
Κι είναι η νύχτα σιωπηλή
Οδοιπορώντας στους συλλογισμούς
Των μονολεκτικών εφηβικών σου στίχων
Αφαιρώ ένα-ένα
Σαν κρεμμυδιού τα πουκάμισα
Που δεν πρόκειται να ξαναφορέσω
Γυμνή στον ήλιο ανοίγω κοχύλια
Τα ξαναπετώ στη θάλασσα σαρκάζοντας
Που αδυνατούν να επιζήσουν
Σκέψεις αδέσποτες
Που δεν μπορείς να τις μαζέψεις
Έμαθες το θεώρημα της περιέργειας; Ρωτάς
Μα δεν μπορώ να το αποδείξω
Ψάχνω στο βάθος της τσάντας μου
Την απόδειξη του duty free
Τότε που φαντάστηκα
Τον εαυτό μου γραβάτα
Να τυλίγεται γύρω από τον λαιμό σου...
Amarcord
Ζεστά μεσημέρια
Παιδικές ζαβολιές
Απομεσήμερο και αγωνία για τον αντίλαλο
ΕΒΓΑ να πάρεις καλά παγωτά
Πρωτοβρόχια και χρώματα φθινοπώρου
Αμφίδρομα μονότονη η διαδρομή
Σπίτι-σχολείο
Ατέλειωτοι οι χειμώνες
Με αναμμένες τις σόμπες
Και στη γωνιά μας κόκκινο το αναμμένο
Τζάκι των Χριστουγέννων
Άνοιξη με παρέλαση και χορό
Στα χέρια,του Επιτάφιου λουλούδια
Χτυποκάρδια στα φροντιστήρια της νιότης
Κτίρια που άντεξαν τον χρόνο
Σταλάζοντας αποκριάτικους χορούς
Κυριακές απογεύματα και πού να πας
Τα όρια της πόλης απαγορευτικά
Φυγή για ένα ταξίδι-το όνειρο-
Τα βράδια καντάδες
Πλατωνικών ερώτων
"Την ωραιότητα της Παρθενίας σου..."
Παλινδρομικές κινήσεις στην πλατεία
Ή κυκλικές με τα ποδήλατα
Σαν βαλβίδα ανοιγοκλείνουν τον χρόνο
Αφήνοντας να βλέπεις στιγμές
Από άγουρα χρόνια
*Είναι ταινία του Φελίνι και σημαίνει αγαπώ και θυμάμαι.
[Ενότητα: Σπόρος]
Η πόλη των ποιητών
Αυτή η πόλη βγάζει πολλούς ποιητές
Όλοι κάθε μέρα φτιάχνουν λάσπη
Σπάνε πέτρες από το ιδιωτικό λατομείο
Να χτίσουν θέλουν
Κολλάνε τις πέτρες τη μια πάνω στην άλλη
Δεν αφήνουν παράθυρα
Για να μη βλέπουν το μέλλον
Χτίζοντας ξεχνάνε
Άλλος ένα δάχτυλο
Άλλος ένα αυτί
Άλλος μια παλάμη
Άλλος μια γλώσσα
Του μέλλοντος οι αρχαιολόγοι
Που θα μελετούν τα ερείπια
Θα βρίσκουν ψήγματα χρυσού
Χωρίς ποτέ να μπορούν να δικαιολογήσουν
Την προέλευση
[Ενότητα: Αφέψημα]
Αειθαλή και φυλλοβόλα
Ένα αειθαλές δέντρο κοροϊδεύει
Πίσω από την πλάτη μου επειδή
Προσπαθώ να ράψω τα φύλλα που ρίχνεις
Το βελόνι του χρόνου συνέχεια με ματώνει και γω
Ξανά περνώ κλωστή στο βελόνι
Χωρίς να γνωρίζω πότε και πού η κλωστή μου τελειώνει
Τα φυλλοβόλα ξέρουν να διηγούνται πολλές ιστορίες
Φταίει το άγγιγμα των εποχών
Έχω μάθει πια να κεντώ και να ακούω παραμύθια
Κι αυτό το φθινόπωρο πώς με κουράζει
Να αλλάζω χρώμα στην κλωστή
Να βλέπω ποιο χρώμα ταιριάζει στην κάθε μέρα
Βουλιάζω στο στρώμα των φύλλων σου
Και το αειθαλές πρασινίζει
Με χλωροφύλλη υποκρισίας
Άσε με στο συνταίριασμα των χρωμάτων
Άσε με στο μέτρημα της κλωστής μου
Δεν την έχω ανάγκη τη σκιά σου.
Το πλήθος
Σε άγνωστους τόπους
Στο απρόσωπο πλήθος παγώνω το βλέμμα
Σε λαξευμένα ιδιόμορφα προσωπεία
Φυσιογνωμίες γνώριμες αναζητώντας
Σφιγμένα στόματα που προσπαθούν
Να ντυθούν ένα χαμόγελο
Το σήμερα να ξεπεράσουν
Πόσο σκληρό το κάθε σήμερα
Μα προπαντός το πιο σκληρό δικό μας χθες
Τρέχουν να προλάβουν το μεροκάματο
Τρέχουν στο γραφείο να ζεσταθούν
Σε περιβάλλον επιβεβαίωσης
Η γραμματέας ένα πρώτο χαμόγελο
Μια τυχαία απρόσμενη επαφή
Ένας καφές ασήμαντο κέρασμα
Σε κάνει να ξεχνάς τους τριγμούς της Εστίας
Σταλακτίτες οι προσπάθειες
Αργοπορούν την ανταπόδοση να αποδώσουν
Meetings και interviews γεμίζουν τη μέρα
Προσπαθεί να νιώθει άνετα
Στο επαγγελματικό κοστούμι ραμμένος
Με την επιστροφή ο ήλιος θα βασιλεύει
Και όμορφα θα μυρίζει το σπιτικό φαΐ,όμως
Αγάπη ξέρεις,δεν μαγείρεψα σήμερα
Μήτε κι εγώ για σένα
Γιατί ξέχασες να γυρίσεις...
Από την ποιητική συλλογή "μικρή μου κόλαση",Βακχικόν,2021
[Ενότητα: Θέλω να ξεχάσω]
Urbi et orbi
Μεταξύ χειμώνα-καλοκαίρι
Φέτος
Παράπεσε μια άλλη εποχή
Κάτι σαν αποχείμωνο κι ένας Μάρτης
Ατέλειωτη στριμμένη ασπροκόκκινη κλωστή
Θηλιά δεμένη στον λαιμό
Μεταλλικά και άναρθρα τα σύμφωνα
Κόρωσαν στον λάρυγγα
Ώσπου ένας Απρίλης ήρθε
Σαν φυλακή όχι σαν άνοιξη
Μεγάλη Παρασκευή να μας μοιρολογήσει
Χαλκιά,χαλκιά φτιάξε καρφιά
-ένα μπήγεται,μιλιούνια βγαίνουν-
Τα φωνήεντα υψώθηκαν,ουέ ουέ
Φαρισαίοι της Ευρώπης υποκριτές
Ίσως ο ιός το ίσο καλά κρατεί
Στις σφραγισμένες εκκλησιές
Ο φόβος του έρωτα ακυρώνει και την αφή
Επιθυμία ρόδινης εποχής το άγγιγμα
Πασχαλιάτικης συγκυρίας
Μιας χειραψίας ζεστασιά
Φιλιού αγάπης ανταλλαγή
Μελτεμάκια οι αγκαλιές
Να θωπεύουν τα παιδιά
Λάκισαν οι βασιλιάδες των χωρών
Κρύφτηκαν στα ύφαλα των πύργων
Εκεί που το αίμα μιλάει ακόμα
Στην πόλη και την οικουμένη
Η ευχή "urbi et orbi" δεν ταξίδεψε
Κόλλησε στο στόμα του ποντίφικα
Και στον δικό μας τον λαό
Το άγιο φως πώς θα'ρθει;
*Ποιητική ευλογία που σημαίνει "στην πόλη και την οικουμένη"
Ο σκοτεινός κόσμος του Άδη
Εκεί που σκιές δεν υπάρχουν
Ίχνος φωτεινής πηγής δεν υφίσταται
Συγκρούονται μετωπικά ιδέες και ιδανικά
Φιμώνεται η αλλαγή και η αξία
Με κάλυψη εξουσίας
Ψάχνοντας να βρεις πυξίδα ξαφνιάζεσαι
Αδύναμος κρίκος και σπάει ο πολιτισμός
Με τεχνικές και μέθοδες λαλούντων
Πνίγεται κάθε προσπάθεια δικαίου
Και ποιος πληρώνει τις σπατάλες
Μια φιλόξενη φυλακή θα δεχτεί τον Μάκβεθ
Της αιδούς το περιτύλιγμα η πορφύρα
Τον Δόκτορα Φάουστους να εξουσιάζει τη σκηνή
Έπειτα στην αγορά να ξεπουλάει
Την ψυχή που στον διάβολο
Τρικυμία εν κρανίω
Θεέ,απάλλαξέ με από αυτό
Το κατακάθι της θλίψης
[Ενότητα:Δεν θέλω να ξεχάσω]
Κούραση,αλλά γλυκιά κούραση
Μια διψασμένη γη πώς θα την ξεδιψάσεις
Ένας ιδρώτας να την ποτίσει δεν μπορεί
Ιδρώτας είναι κάματος δεν φτάνει μόνο ο κόπος
"κάματόν τ'ευκάματον" *
Οι γενιές που πέρασαν μπορούν να βεβαιώσουν
Όμορφα που κύλησαν κάποιες εποχές
Δεν στερηθήκαμε βροχές,άμποτε και καταιγίδες
Οι κόποι απέδωσαν αγαθά
Και αγαστές οι σχέσεις των ανθρώπων
Θεάματα,χοροί και εκδρομές με σύνορα ανοιχτά
Ύστερα η μαύρη μοίρα πίσω πήρε την ευχή
Φύσηξε λίβας,στέγνωσε τη σκέψη
Λιμοί,λοιμοί και καταποντισμοί
Όσοι μείναμε
Γέροι σοφοί και νέοι σπουδαγμένοι
Να πιάσει το χέρι ο νέγρος του λευκού και
Ο λευκός το παγωμένο του εσκιμώου χέρι
Να χαιρετίσουν οι ξανθόμαλλοι χειμώνες
Τα αφρικανά σγουρόμαλλα καλοκαίρια
Συγχρωτισμός στο δέρμα και στον νου
Γιατί υποδόρια παντού το αίμα κόκκινο κυλάει
Σφιχτά δεμένα χέρια να λαλούν συνεργασίες
Και μοίρασμα του πλούτου δικαιότερο
Τα πολλά δάκρυα τη γη θα την ποτίσουν
Τότε μόνο η γη θα ξεδιψάσει
* Κούραση,αλλά γλυκιά κούραση:Ευριπίδης,Βάκχαι
Φληναφήματα
Ηλιόπυρο καλοκαίρι που έφυγες
Αδόλεσχο και φλύαρο στις ώρες της ραστώνης
Πρωινά πολυρρήμονα σε χώρους μαγικούς
Φαφλατάδικα κύματα να λούζουν κορμιά ηλιοκαμένα
Ανεμολόγος ο ανεμόμυλος το σούρουπο νυχτώνει
Με σεληνόβραδα σεληνιασμένα φλήναφα φωτισμένα
Νεράιδες κοπέλες με έξω τους μελίρρυτους ώμους
Έπειτα έφυγες με ψίθυρους μιας άλλης προσευχής
Όλο και πιο μακριά μετατοπίζεται ο ήχος
Μέχρι να γίνεται αντίλαλος η λαλιά,αντήχηση η ηχώ
Εδώ ένα φθινόπωρο με πολύλογα χρώματα
Εκεί διψασμένο πολυκαιρισμένο μουγκό καλοκαίρι
Κολλάει η γλώσσα και δεν μπορεί να προφέρει
Στόματα διψασμένα που δεν μπορούν τον λόγο να λάβουν
Ακούγεται ένα τσέλο,βραχνός παραπονιάρικος σκοπός
Μιας ζωής που πέρασε και δεν θα ξανάρθει
Κάποιες στιγμές το δοξάρι νότες πιάνει μαγικές
Ξεσχίζει το άπειρο,ραγίζει τον χρόνο
Χρόνια παιδικά,χρόνια χαμόγελα και φτου ξελευθερία
Γι'αυτήν που πάλεψες και παλεύεις
Να σπας τους φραγμούς,να σπας τους λυγμούς
Για να λες αυτό που θέλεις κι ας μην ακούγεσαι
Δούναι και λαβείν
Κάποτε ήσουν λάβα ήσουν φωτιά
Εγώ πάντα νερό-αλμυρό νερό
Έτρεχες καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά σου
Κι εγώ φορές φορές λυσσομανούσα στη θύελλα
Φύγε από μπροστά μου,φώναξες,θα σε εξατμίσω
Τόλμα αν θες κι εγώ θα σε σβήσω
Κι άνοιξα πιότερο την αγκαλιά μου
Έπειτα θόλωσα σε ένα όνειρο
Όταν συνήλθα,καιγόμουνα στον πυρετό
Εσύ θυμωμένο λιοντάρι βρυχόσουν ακόμα
Κι έβγαζες καπνούς από χίλια ρουθούνια
Πάνω στον ουρανό πέντ'έξι συννεφάκια αργοταξίδευαν.
Τα παιδιά μας,σου είπα. Δύσκολη γέννα
Έκανες πως δεν κατάλαβες κι αφοσιώθηκες
Να ταχτοποιείς τα ύφαλά σου
Κατακτητής κέρδιζες χώρο στην υφαλοκρηπίδα του χρόνου
Σου έστελνα τα ζωντανά μου μέσα στις σπηλιές σου
Κιβούρια,αστερίες,μέδουσες κι όλα τα πλήθη
Του βυθού μου σου κατέθετα
Αρχίσαμε να μπερδεύουμε
Τι είναι δικό σου
Τι είναι δικό μου
Δες,λες,φύτρωσε απάνω μου χορτάρι
Δεν είμαι τέφρα,είμαι γόνιμη γη
Ας είναι καλά η υγρασία μου που σε ποτίζει
Και επιμένεις
Πως απάνω σου γεννούν κοράλλια,μύδια και στρείδια
Εγώ,καημένε,σου τα'φερα με την απλοχεριά μου
Είμαι ψηλότερος από σένα,καυχιέσαι
Άμα υψώσω το κύμα μου,θα σε λούσω με γιούσουρι και φύκια
Τις νύχτες κοιτάμε τ'αστέρια μαζί
Κάτω από το φως του φεγγαριού
Μετρώντας καλοκαιρινούς πανσέληνους
Σου τραγουδώ με τον παφλασμόμου κι εσύ ως
"κύμβαλο αλαλάζον" αντηχείς
Με τον χρόνο καταργήσαμε τα σύνορα
Συνάψαμε εκεχειρία.
Σε άφηνα να βλέπεις τα καράβια που ταξιδεύουν
Στα πέλαγά μου
Με άφηνες να χαζεύω τα κοπάδια που βόσκουν
Στους λειμώνες σοου
Τους χειμώνες με γλύκαινες με το νερό της βροχής
Κι εγώ στο αγκίστρι του ψαρά σου
Κάρφωνα ψάρια.
Και παράδοξα ο έρωτάς μας μεγάλωνε
Ένα "δούναι και λαβείν" είναι ο Έρωτας!
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαλβίνα Ιωσηφίδου γεννήθηκε στην Καρδίτσα. Σπούδασε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Χημικός και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οργανική Χημεία στο Πανεπιστήμιο Paris VI. Δούλεψε ως διευθύντρια ποιοτικού ελέγχου σε μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Μαζί με τον σύζυγό της δημιούργησαν την εταιρεία ΜΑΛΒΑ ΑΕ. Η συγγραφή τής άρεσε πάντα, γι’ αυτό παρακολούθησε επιτυχώς μαθήματα εκπαίδευσης ενηλίκων στο Κολλέγιο Αθηνών. Έχει δύο γιους και ζει στην Κηφισιά. Η μικρή μου κόλαση είναι το τέταρτο βιβλίο της.
Εργογραφία
Πέτρες ανθισμένες, Εκδόσεις Κοράλλι,2017,ποίηση
17 ρουμπίνια,Εκδόσεις Ιωλκός,2019,νουβέλα
Πασιφλόρα, Εκδόσεις Βακχικόν,2020,ποίηση
μικρή μου κόλαση, Εκδόσεις Βακχικόν,2021,ποίηση
