Καθώς το φθινόπωρο μας χαμογέλασε και μπήκε, εμείς θ'αναφωνήσουμε δια στόματος του Άρτσιμπαλντ Μακλίς "Αθάνατο Φθινόπωρο"!
Αθάνατο Φθινόπωρο-ΑΡΤΣΙΜΠΑΛΝΤ ΜΑΚΛΙΣ
Τώρα με σταθερή βαριά φωνή το ποίημα τούτο λέω
ύμνο του φθινοπώρου, του καιρού που από μακριά και πέρα
τη βουή των βούκινων του κυνηγιού σ'εμάς ο αέρας φέρνει
τους κάμπους τους ανάνθιστους υμνώ τα σύννεφα τα κλώνια
ψηλά κι αμίλητα που ο άνεμος μέσα με πείσμα βουίζει
Υμνώ το μαρασμό: η ανθρώπινη αυτή εποχή'ναι τώρα τώρα
με τη δικιά μας γη δε σμίγει ως πριν ο ξένος ήλιος κι ούτε
χερσότοπους ξερούς σε πρώιμη αναγέννηση αναγκάζει
μα κι ο χειμώνας στα πευκόκλαρα βαρύς δεν πέφτει ακόμα
Με τα κοράκια το φθινόπωρο τώρα τ'απόκοσμα τα μαύρα
τον πλατύ κόσμο μοιραζόμαστε πάει η ώρα των ψιθύρων
Τώρα μπορείς να ζεις πιο απλόχωρα η αυγή που μυστική ' ταν
έρχεται αργά σα φέγγει πια κι η νύχτα αφρούρητη τραβιέται
Ανάμεσα στο πύρωμα τ'αψύ κι αντάρτικο των φύλλων
και στου χειμώνα τα βαθιά χιόνια που τις καρδιές σκεπάζουν
είμαστε μόνοι βραδινά πουλιά δεν έχει το φεγγάρι
ξέρουμε το γυμνό τ'άστρα ήμερα τις στέγες μας κυκλώνουν
Είναι η ανθρώπινη εποχή τα λόγια μας στο στείρο αέρα
παν πέρ' απ'την ανάσα απλώνονται και πάνε πάνε οι ήχοι
Από φθινόπωρο παλιό κάποιου νεκρού το θρήνο ακούω
Μακριάθε πάνω στον πικρόν αυτόν αέρα σας φωνάζω.
Καινούργια Εποχή,1957,Άνοιξη
Μετάφραση: Δημήτρης Σταύρου
Πηγή: Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως Κλέωνος Παράσχου,Παρουσία
