Θα δούμε δυο υπέροχα ανοιξιάτικα ποιήματα της Ζωής Χατζηγεωργίου!
Προς εαυτόν
Είπε πως σου χρωστά την Άνοιξη, δεν αντιλέγω.
Αυτήν που με τον διαβόητο Μάρτη αρχίζει ,
γνωστό κυκλοθυμικό και αναξιόπιστο
στα στέκια των μηνών.
Αλλά πώς να εμπιστευτεί κανείς και τον Απρίλιο
που ψευτομέρα διάλεξε για αρχή του και σημαία ;
Ακόμη και η Πρωτομαγιά,
της φύσης το ξεφάντωμα όπως λένε
έχει την σκοτεινή και αιμάτινη πλευρά της.
Όσο για την Ανάσταση , έτσι και αλλιώς
δεν αναιρεί πάθος και προδοσία.
Για αυτό σου λέω
προσεκτικός πρέπει να είσαι
σε υποσχέσεις και ταξίματα ,
κι ας είναι εαρινά.
Το παράπονο της Περσεφόνης
Λοιπόν , καθόλου δεν τηρήθηκαν οι συμφωνίες.
Όλα η δύναμη και η επιβολή
τα φέρνουν τελικά στα μέτρα τους.
Ιδίως όταν για γυναίκες πρόκειται
κι ας είναι και Θεές.
Έτσι και μένα , στον Άδη χωρίς την θέλησή μου με κρατούν.
Παρά τα όσα υποσχέθηκαν στην μάνα μου.
Βασίλισσα λένε πως με έχουν, στον κόσμο των Σκιών.
Πως δεν μου λείπει τίποτε ,
τρελός πως είναι από έρωτα για μένα ο σύζυγός μου
για αυτό και δεν με αποχωρίζεται
ούτε για τις εαρινές γιορτές.
Μα εγώ τίποτε από όλα αυτά δεν ζήτησα
ούτε καμιά χαρά μου δίνουν.
Και ευχαρίστως θα τα αντάλλασσα
μονάχα με την άνοιξη που μου χρωστούν.
Αυτήν που ονειρεύτηκα και αξίζω !
