Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Βασιλική Λαμπίρη. Η καλεσμένη μου ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Είναι ψυχολόγος με ειδίκευση στην κλινική ψυχολογία. Υπηρετεί στην Ειδική Αγωγή, σε ΚΕΔΑΣΥ και σε Ειδικά Σχολεία. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ η τέταρτη είναι υπό έκδοση. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς συλλογικούς τόμους. Ασχολείται ακόμη με τη ζωγραφική δίνοντας το παρών με έργα της σε ομαδικές εκθέσεις. Ποιήματα και στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από καταξιωμένους ανθρώπους της μουσικής. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της σύγχρονης υπαρξιακής γραφής. Γράφει με αξιώσεις τόσο ελεύθερη όσο κι έμμετρη ποίηση. Ο λόγος της είναι τολμηρός, ηχηρός, συγκινητικός. Οι εικόνες της καθάριες, λαμπερές. Η πένα της ανιχνεύει τις πληγές της κοινωνίας, τις προσωπικές διαδρομές του καθενός, την αλήθεια των σχέσεων, τα όνειρα, τις ματαιώσεις. Θα δούμε έντεκα υπέροχα ποιήματά της!
Από την πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο: ‘’ Τα Αιχμηρά’’, 2019, εκδόσεις Μετρονόμος
ΜΕ ΛΕΝΕ ΠΗΓΗ
H μια σου όψη θάλασσα, η άλλη ερημιά
κι αυτά που εγώ ξερίζωσα για να σε συναντήσω
Στα χέρια μαύρα βότσαλα και με κορμιά ζεστά
στη γέφυρα που χτίσαμε να βγεις να σε φιλήσω.
Στα χρόνια σκύβω πίνοντας νερά θαλασσινά
βράχηκαν ως το κόκκαλο ιδέες και βιβλία
Ανοίγω το παράθυρο, τόσα κελιά κλειστά
μια πεταλούδα κήρυξε στη νύχτα ανταρσία.
Τα πουλιά που σιωπούν και πετάνε
στου καιρού ακουμπούν την πληγή
Κι αν σε τόπους καινούριους με πάνε
Δε φοβάμαι, με λένε Πηγή.
Πώς έτρεχε στα μάτια σου στεριά η μοναξιά
τα μάτια μου το είδανε, ποτέ δεν θα ξεχάσουν
Κι η μοίρα σου που έδενε γεφύρια τοξωτά
αγόρι που σφιχτόδενες τα χρόνια πριν γεράσουν
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου
ΠΩΣ ΤΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΕΚΕΙ;
Πώς τα περνάτε εκεί;
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα ’ναι.
Εδώ είναι κινούμενη άμμος με νέα τεχνολογία
Εδώ είναι των εγκεφάλων τα νεκροταφεία
Eδώ είναι Βαλκάνια, Ανατολή, Δύση, Αμερική, Ρωσία, Γερμανία, Συμμαχία
Εδώ είναι αποικία
Εδώ είναι κοπάδια που βόσκουν και χορτάρια χαμηλά που στέκουν και κοιτάνε τους
ουρανοξύστες με αμηχανία
Εδώ είναι το τέλος κι η συμμορία
Εδώ είναι τα γκρεμισμένα πάνω στα νεόπλουτα στη συνοικία
Εδώ είναι η τραγωδία, η κωμωδία, η παρωδία, η ανία, η αλητεία
Εδώ είναι τα νυσταγμένα θρανία
Ούτε τιμωρία, ούτε αμαρτία, ούτε παντοδυναμία
Κι εκεί, κι εδώ, ίδια η εξορία
Να με νιώσεις θέλω
και σταμάτα πια να με ρωτάς, λες και δεν ξέρεις πώς γράφεται καινούρια σελίδα στην
Ιστορία.
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα ’ναι.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Του χρόνου οι συμπληγάδες σφίγγουν, τρίζουν
τσιμπάει σαν σκορπιός η Ιστορία
ο Άμλετ κι ο Θεός σου ψιθυρίζουν:
ποτέ δεν ησυχάζουν τα θηρία.
Ο ίδιος ο ληστής μάς μαστιγώνει
στο ίδιο το παλιό το καφενείο
στο ίδιο το μαράζι που μας λιώνει
πώς ζούμε σ’ ένα άνοστο αστείο.
Στον ίδιο δανειστή της παραζάλης
στα φάρμακα κι όλα τα γιατρικά σου
στα χρέη της αγάπης της μεγάλης
ακούμπησες τα λίγα χρήματά σου.
Οινόπνευμα η πόλη κι αν μυρίζει
κι ο λύκος αδερφός και δεκανίκι
κουτσαίνει η ματιά σου και ραγίζει
η Πηνελόπη είναι κρυμμένη στο μανίκι.
Την βλέπεις την ψυχή σου σε ταινία
κοιμάσαι με Καβάφη και ξυπνάς
διαβάζεις τη ζωή σου στα βιβλία
στην πόρτα του σπιτιού μου σταματάς.
Πριν σβήσουν τα κεριά πώς τρεμοπαίζουν
κι εσύ που απ’ το αθάνατο κερνάς
ζητάς λογαριασμό τα μάτια παίζουν
στο καμαρίνι μοναχός παραμιλάς.
Πολλά τα σπίτια το δωμάτιο όμως ένα
έτσι όπως σκόνταψες στη σκάλα την παλιά
σκηνή λες η ζωή μα και αρένα
σε τρώει το σανίδι αργά αργά.
Πολλοί οι ρόλοι το κοστούμι σου όμως ένα
στο θέατρο του κόσμου ηθοποιός
νομίσματα θαμπά ρούχα τριμμένα
ποιoς κλέβει την παράσταση εαυτός.
Κι όπως σερνόμουνα τυφλή να βγω απ’ το ψέμα
αυτά που δεν γνωρίζονται να δω
το χέρι σου μου έδωσες και το αίμα
μια νύχτα που δεν ήθελα να ζω.
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ
Θα σε βυθίσω στη ζωή μου
στους πρωινούς μικρούς θανάτους
στις γρατζουνιές της ερημότητας
στον παράδρομο της Συγγρού
στην πλατεία Νερού.
Θα σε πάω στο μεροκάματο του λιμανιού
σε αναχωρήσεις πλοίων
στα παιδιά που πέφτουν στο συρματόπλεγμα
στα ύπουλα καλοκαίρια
στα κατεδαφιστέα.
Θα σε σκοντάψω στα πολιτισμένα θηρία
στα ελεεινά χαρτιά της πενίας
σε στριμωγμένους διαδρόμους
σε κουλτούρες εργασίας
στις ρωγμές της μοκέτας.
Θα σε συστήσω στον πρωτόγονο του διαμερίσματος
που η μοναξιά του έχει ποτίσει τον τοίχο
κι όταν με κοιτάει κατάματα
κι όταν αλητεύει
έχει δίκιο.
Θα σου γνωρίσω το πρόσωπό σου
που δεν είναι δικό σου
που στάζει οργή, μαύρο, λαχτάρα, τέλος
και μέσα στις φλέβες μου διακλαδώνεσαι
και αθωώνεσαι.
Από τη δεύτερη ποιητική συλλογή με τίτλο: ‘‘ Ενός λεπτού σιγή’’, 2022, εκδόσεις Μετρονόμος.
MUTE
Η καφετιέρα κοχλάζει κάθε πρωί
ο βραστήρας ανοίγει το στόμα του, χασμουριέται
ραγισμοί ανίας.
Αν το καλοσκεφτείς
η αποστέρηση είναι κι αυτή μια υπερβολή
οι ένστολοι, οι φανατικοί χριστιανοί
οι έρωτες, οι σιωπές
κινδυνεύουν
από υπερβολική δόση.
Η λάμα της σελήνης διαγράφει τροχιά
σκίζει τα πέτσινα παντελόνια της πόλης
καθώς βρίσκω τη φωνή μου
άγνωστο πού
κινείται ανάμεσα
mute και διαπασών (αναλόγως).
Φοράς το φουλάρι μου στο λαιμό σου
σε ένα απόλυτο «Ναι»
με καταλύεις.
Το ξημέρωμα έχει κομμένα γόνατα
καρφώνει ταφτάδες και γκλίτερ χρυσόσκονης
στα αχτύπητα εισιτήρια
στη στάση του μετρό
χαράματα.
BLACK
Νεραντζιές κατά μήκος της Τσαμαδού
μέσα στα νεράντζια τα ξυραφάκια τους
η πόλη πήρε το σχήμα μου.
Θα τρέξω γρήγορα να σε συναντήσω
και θα σε δω καθώς θα βγαίνεις μέσα από τη φωτιά
θα με καρφώσεις μ’ αυτό το βλέμμα.
Ο έρωτας θα μείνει εμβρόντητος
στο πρόσωπό σου θα διακρίνονται τα σκαψίματα
μέσα στο σακίδιο θα είναι τα τρόφιμα
και τα εργαλεία του καινούργιου κόσμου.
Κάτω από τα ρούχα σου θα κρύβονται
όλα τα όνειρα των παιδιών
που κοιμούνται ανυπεράσπιστα.
Και Σπάιντερμαν και Μπάτμαν θα γίνουμε.
Το κινητό θα γράφει μηδέν
η ώρα θα είναι μηδέν
η μαυροκόκκινη σημαία θα κυματίζει
μεσίστια πάνω από την πόλη
δεν θα χρειαστεί να μου πεις τίποτα.
Κράτα τον ουρανό
κράτα το κλειδί
κράτα το φιλί.
Black is so fucking beautiful.
Η ΛΕΞΗ
Είχε πέσει στο φρεάτιο.
Ψάχνω με μανία μία λέξη
αληθινή
σας τη φυλάω για το τέλος.
Σβήνω από το χάρτη άνυδρα τοπία
πνίγω ενυδρεία με ψάρια νεκρά
ξηλώνω τον ιστό
βγαίνω από το σύννεφο
κλείνω την οθόνη
σπάω τα μπλόκα
σκίζω τα λεξικά.
Ελεύθερα και περήφανα ζω με σάρκα και οστά
είμαι ό,τι γουστάρω
μέσα στην σύγχρονη Βαβέλ
απεκδύομαι.
Ό,τι μάς αγάπησε
κι ό,τι αγαπήσαμε
είναι αλλού.
Είμαστε υποψίες, σκιές ονείρων.
Άμπρα κατάμπρα!
Γαβ γαβ!
Νιάου νιάου!
Τσαφ τσουφ!
Μαμά! Παιδί μου!
Από την τρίτη ποιητική συλλογή με τίτλο: ‘’ Έρχομαι από τη θάλασσα’’, 2024, εκδόσεις Μετρονόμος.
Γυναίκα
Η αγάπη μας βρίσκεται γραμμένη μέσα στην ίριδα του ματιού
στον σκληρό δίσκο του σύμπαντος
Ο τεθλιμμένος δρόμος της απώλειας
σταματάει εδώ και τώρα
Οδός Χαράς γράφει εκεί που χτίσαμε το καινούριο μέσα μας σπίτι
Ιερουργούμε
Εις τα τρίσβαθα του κήπου
Λευκά τριαντάφυλλα μας ραίνουν οι ποιητές
Μας λούζουν γιασεμιά με απεριόριστο φως
Δεν νυχτώνουν
Ο χειμώνας αναχωρεί διά παντός από τα μαλλιά μας
Διαμένουμε μέσα σε κουφάλες δέντρων και μέσα στις φυλλωσιές μιας ιέρειας άνοιξης ηλιόπιοτης
Περπατάμε τις ζωοδότρες μέρες και τις αστροστέριωτες νύχτες
Βήμα και άνθος
Σιωπή και ρυάκι
Ανάσα και ουρανός
Γεννηθήτω το Χρώμα
Λέω «ναι»
Πρωινό ξύπνημα.
Φτεράκια της πεταλούδας επάνω μου
στην αρχή των στίχων.
Το νερό στον νιπτήρα πατάει τα πλήκτρα της προαιώνιας βροχής.
Ψήνεται ο καφές, πετάγονται θραύσματα
από μικρούς κόκκους στο μάτι της κουζίνας.
Τα μπακίρια χορεύουν σκοπό αλεξανδρινό.
Ο ήλιος ανάβει.
Γελάει.
Ανοίγω το παράθυρο, μπαίνει.
Χαιρετισμός στην καρδιά
χάδι ζεστό, ακτίνες, χέρια, κλαδιά.
Λέω «ναι».
Ο μακρινός ήχος από τη θάλασσα των ανθρώπων.
Τα κύματα στην άκρη της πόλης.
Μυρωδιές, ίχνη, καρυκεύματα.
Καθρέφτης.
Aγκαλιάζω το ιερό δέντρο.
Λέω «ναι».
Κολώνια «Μυρτώ».
Το μπουκαλάκι.
Το παιδί.
Η μάνα του.
Δέρμα με δέρμα.
Κάτω από κάθε «όχι» κρύβεται πάντα ένα «ναι».
Περπατάμε μέσα στο πυκνό δάσος Ουτοπία
Να αποχαιρετήσω την άνοιξη κι εσένα:
Τίποτα πιο μυστηριώδες.
Σ' έναν οδυνηρό κόσμο
ενώνω άνθη και μουσικές:
Η ζωή δεν έμεινε στην πρόβα.
Η ζωή έγινε παράσταση.
Ακόντιο βλέμμα
αιχμηρό.
Παπαρούνες αίμα στα πόδια μου:
Εσύ πας από το μαύρο στο χρώμα.
Εγώ πάω απ' την πολυχρωμία στο μαύρο.
Και η ποίηση
είναι ομάδα:
0 Rhesus αρνητικό.
Μέχρι η ζωή να είναι μόνο ποίηση
μη σταματάς.
Να περπατάς μαζί μου
μέσα στο πυκνό δάσος Ουτοπία.
Θυμάμαι
Πάνε πόσα χρόνια, θυμάμαι.
Χτύπησε συναγερμός.
Αστικός ιστός.
Σε βρήκα αργά, θυμάμαι.
Καθόσουν στη γνωστή γωνία.
Τέρμα αριστερά.
Φιλτράκια, χαρτάκια, στριφτό.
Πίνοντας άστρα.
Μου χαμογέλασες.
Πάνας μέσα στο πλήθος.
Το μισόγυμνο φεγγάρι.
Τη θάλασσα να αποτραβιέται.
Τα μαύρα μαλλιά στο μαξιλάρι.
Το τριαντάφυλλο ανάμεσα στα πόδια.
Τις ανταύγειες των φιλιών στα μάτια καθώς ξημερώνει.
Τα αίματα στα παιδικά γόνατα από τα χαλίκια.
Τα φτερά που ήρθαν από μακριά.
Τα νερά κατεβασιά.
Την ερημιά στην πλατεία.
Το άπιωτο.
Ο Χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος.
Κύμβαλο.
Με τις μανάδες μας, θυμάμαι.
Με τ’ αδέρφια μας.
Σκύψαμε στα όνειρά μας.
Πλάθαμε με λάσπες και με χώμα αυτοσχέδια μουσικά όργανα και πασχαλιές.
Να αποστηθίσουμε ένα κομμάτι ουρανό, κι ένα κομμάτι ψωμί στην τσέπη, για ώρα ανάγκης.
Κυλιόμενος έπεφτες από την καρέκλα.
Έκανες ένα-ενάμιση βήμα.
Έπεφτες κάτω.
Θα σταθώ στην πύλη.
Θα με ρωτήσουν:
-Γιατί;
Θα πω:
-Τίποτα δε θυμάμαι.
Συγχωρέστε με.
Αγάπησα.
Πολύ.
Πολύ.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Βασιλική Λαμπίρη ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε ψυχολογία στο ΕΚΠΑ και ειδικεύτηκε στην κλινική ψυχολογία. Ασχολήθηκε με την αποασυλοποίηση και τη φροντίδα ψυχιατρικών ασθενών, καθώς και με την ψυχοθεραπεία παιδιών, εφήβων και των οικογενειών τους .Υπηρετεί στην Ειδική Αγωγή, σε ΚΕΔΑΣΥ και σε Ειδικά Σχολεία. Τα “Αιχμηρά” είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Μετρονόμος ( 2019). Το “Ενός λεπτού σιγή” είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της από τις εκδόσεις Μετρονόμος (2022). Το “ Έρχομαι από τη θάλασσα” είναι η τρίτη ποιητική συλλογή της από τις εκδόσεις Μετρονόμος (2024). Η τέταρτη ποιητική συλλογή της είναι υπό έκδοση. Συμμετέχει με ποιήματα, στίχους και διηγήματά της σε πολλά συλλογικά έργα ( ”58 υπό σκιάν”, 2015, εκδόσεις Bibliotheque, ” 3 εποχές στο ίδιο σπίτι”, 2016, ”Μαζί ξανά”, 2019, εκδόσεις Βακχικόν, ”Είναι έρωτας”, 2025, εκδόσεις Μετρονόμος κ.ά.) Θα συμμετέχει σε ομαδική έκθεση ζωγραφικής με έργα της το καλοκαίρι του 2025. Το 2012 τιμήθηκε με βραβείο στον Διαγωνισμό Στίχου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ποιήματά της και στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες και τραγουδοποιούς (Γιώργος Ανδρέου, Χρήστος Νικολόπουλος, Θεόδωρος Κουέλης, Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, Αρετή Κοκκίνου, Νίκος Ζουρνής, Απόστολος Καλτσάς, Παναγιώτης Σκουλάς-GroupPάrwdy, Δημήτρης Φασουράκης, Μαριάννα Καλτσά κ.ά.)
